O XOTZAΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ...

Μια φορα κι εναν καιρο...

Ητανε ο Χοτζας στο χτημα του...

Ητανε μια μερα γεματη δουλεια...Οργωσε, βοτανισε,περιποιηθηκε τα ζωα του, τα ταισε, τα χαιδεψε...

Κουβαλισε τροφες και γεννηματα στην αποθηκη...

Εφτια ξε και εβαψε το σπιτι του σκυλου...

Κει κατα το απογεμα, οταν τα περισσοτερα, που ηθελε, τα ειχε πια τελειωσει...

Θυμηθηκε οτι ο Πασσας, τον ειχε το βραδυ, καλεσμενο για δειπνο...

Χτυπαγε με οργη και απελπισια, το κουτελο του με την παλαμη...

Δεν θα προλαβαινε, να πλυθει, να ντυθει, να παει απο το σπιτι του να βαλει τα καλα του ρουχα,

Και να φθασει εγκαιρως στο σπιτι του Πασσα...

Παλι και να μη παει καθολου, θα ηταν προσβολη για το προσωπο του Πασσα...

Ετσι αποφασισε, να κανει ενα γρηγορο μπανιο, και να παει με τα απλοικα ρουχα που φοραγε

καθημερινα, στο δειπνο του Πασσα...

Οταν εφτασε, και ξεπεζεψε, λαχανιασμενος ανεβηκε τα σκαλια, ως την εισοδο...

Εκει, δυο τεραστιοι αρματωλοι, του κοψαν το δρομο...

-Ποιος νομιζεις οτι εισαι, που πας να μπεις στο σαραι του Πασα;;;

-Μα ο Χοτζας, ειμαι, και ο Πασσας με εχει καλεσμενο...

-Βρε...Αντε χασου, απο δω, κουρελη, που νομισες οτι θα μπεις στο παλατι, με τα κουρελια σου...Επειδη τυχαινει, να μοιαζει η φατσα σου με τον Χοτζα...

Οσο και να φωναζε, οσο κι αν απειλουσε, κανενας δεν τον γνωριζε...

Κανενας δεντον αφηνε να μπει..

Ετσι αναγκαστηκε, να παει απο το σπιτι του...

Να ντυθει με τα επισημα ρουχα και τα εμβληματα του Χοτζα...

Και να επιστρεψει, αργοτερα στο δειπνο...

Τωρα...Οι αρματωλοι, ως κατω προσκυνησαν, οταν περασε την εισοδο του παλατιου...

Πολλα τα ετη, του τιμημενου μας χοτζα...

Λεγανε με δυνατη φωνη, φιλωντας με σεβασμο την ακρη του μεταξωτου ρουχου του...

-Με συγχωρεις Πασα μου, που αργησα...Η αμαξα μου επεσε σε λασπωμενο δρομο...

-Δεν πειραζει χοτζα μου, ειπε ο Πασσας..Ελα καθησε κοντα μου...

Και προσταξε να φερουν οι δουλοι, καινουρια φαγητα και γλυκα για τον Χοτζα...

Μολις εκατσε ο χοτζας, πηρε απο τις πιατελες που ησαν μπροστα του, τα εκλεκτα φαγητα και γλυκα, και αρχισε να τα πασαλειβει πανω στα ρουχα του, φωναζοντας...

Φατε, ρουχα μου..Φατε μανικια μου...Φατε σαλβαρια και παπουτσια μου...Φαε και συ φεσι και ζιπουνι μου, μεταξωτο...

Και δωστου να πασαλειβει τα φαγητα, πανω στα ρουχα και τα διασημα του...

Ολοι εμειναν εκπληκτοι, απο την συμπεριφορα του Χοτζα...Σταματησαν να τρωνε και να πινουν, και κοιταζαν με λυπη...Παει ο Χοτζας, τρελλαθηκε...Ψιθυριζαν ο ενας στον αλλο..

- Τι επαθες, χοτζα μου, τρελλαθηκες;; Εγω σε φωναξα, να ρθεις να φας, να πιεις εσυ, και

συ ταιζεις τα ρουχα σου;;;...Φωναξε με θυμο ο Πασσας...

Οχι Πασσα μου...Ειπε ο χοτζας...Δεν καλεσες ΕΜΕΝΑ...

Τα ρουχα μου, και τα διασημα μου καλεσες...

Κι αυτα πρεπει να φανε...

Και τους ειπε την ιστορια....Απο την αρχη...