Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ...ΥΠΑΡΧΕΙ;;;..ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ...

Η ΜΕΓΚ Ειναι η φταιχτρα...Αυτη, με τα παλαπονακια της, με πηρε και με ταξιδεψε...

Μα ποσο τυχερος μπορει, αληθεια να ειναι ο ανθρωπος...Ποσο μπορει να ευνοηθει απο το Συμπαν;;; Κι ομως...Εγω ευτυχησα...Τοσο τυχερος να ειμαι...Ωστε και στον παραδεισο να παω..

Ζωντανος...

Ως τα δυο στρεμματα ηταν το χωραφι...Στο τελος ενος...αδιεξοδου αγροτικου δρομου...

Γυρισμενο,στις τρεις πλευρες του, με πετρινο τοιχο, ως ενα μετρο υψος..Στην τεταρτη πλευρα,

Τη φατσα..Ητονε το εμπας...Η εισοδος...Μια μεγαλη ξυλινη πορτα, τριφυλλη, που ανοιγε ολη

η και καθε φυλλο ξεχωριστα...Η αριστερη πορτα, ητανε και η εισοδος...Εκει εγραψε ο μηλαδερφος μου με καφτο σιδερο, το ονομα της γιαγιας...Εκει ειχε και το πριονοχαραγμα, για

τα γραμματα...Πισω απο την πορτα...Ειχε καρφωσει ο θειος μας ο Νικος, ενα κουτι ξυλινο, για να πεφτουν μεσα, απο το χαραγμα τα γραμματα...Αυτο το κουτι, ιδιαιτερα το αγαπουσε η γιαγια,

Γιατι το εφτιασε ο Νικος της...Ο Γιος της, οπου χαθηκε [πεθανε δεν ελεγε για κανεναν η γιαγια]

απο αρρωστια που επαθε απο το Νικελιο...Γιατι ο Νικος, εφτιανε καρροτσακια για τα μωρα...

Εκεινα τα μαυρα με τις μεγαλες ροδες...Πριν τον πολεμο...

Μπαινοντας μεσα...Ριζα στον τοιχο, αραδιασμενα, ως και δεκα βαρελια Γερμανικα...

Γαλβανισμενα...Για το νερο της λατρας, και για το ποτισμα...Αυτο το εφερνε ο νερουλας, με το βυτιο..

Πισω απο τα βαρελια..Αρχιζε ενα δρομαλακι, γυριστο...Σα σαλιγκαρος...Γυρω Γυρω πηγαινε, και στον ιδιο τοπο εφτανε...Με πετρα φτιαμενος κι αυτος, και χωμα πατημενο καλα...

Στο κεντρο του δρομακου,ητανε το σημα του χτηματος...ΤΟ ΠΕΥΚΟ...

Σ αυτο το δεντρο, που ητανε αρκετα μεγαλο, ωστε για να το γυρισουμε αγκαλια, επρεπε να μαζευτουμε τρια ξαδερφια...

Σ αυτο το δεντρο λοιπον...Ε...Θα μπορουσα και ολη τη ζωη μου να περασω...

Και δυο ζωες...Και δεκα...Και εικοσι ζωες...

Τι να ξαπλωνω τ ανασκελα στον ισκιο του, και στην αγκαλια απο τα πουσια του, και να κοροιδευω τον Ηλιο που ξεπροβαλε μεσα απ τα κλαδια...

Τι να απλωνω τα παιχνιδια μου και να γινεται...Πολη ολοκληρη το δεντρο...

Τι να ανεβαινω στα κλαδια, και να φανταζομαι , πως ταξιδευω καπετανιος σε θαλασσες μακρυνες με τερατα και πειρατες...

Τι να πλησιαζω στον κορμο και ωρες...Ωρες πολλες να ακολουθω το δακρυ του, τα μερμηγκια και τα ζουζουνια που ζουσαν χιλιαδες πανω του...

Ητανε ο πρωτος φιλος μου ο πευκος...Ο αδερφος μου...Ο πιο πιστος συντροφος στο παιχνιδι...

Ακομα και ποιματα εγραψα...Και τραγουδια ερωτικα ελεγα, αργοτερα...Οταν του μιλαγα για τις αγαπες μου τις πρωτες...

Φιλε μου Πευκο...Ακομα και τωρα...Που τα γραφω αυτα...Η μυρωδια σου πλημμυριζει τα ρουθουνια μου...

Ποσες φορες, δεν εκοιμηθηκα στη ριζα σου...Τα Καλοκαιρινα τα βραδυα...

Ποσες φορες, δεν εκοιταγαμε μαζι την πανσεληνο τον Αυγουστο...

Ξερεις τι θυμηθηκα τωρα δα Πευκο;;;

Τον μουντο τον ηχο απο την παλια λαμπρεττα του αδερφου μου...

Και μετα τον ηχο απ το μανταλο της ξυλινης της πορτας...

Και μετα ο αδερφος μου, ερχοταν και καθοτανε..Διπλα μου...Καθως κοιμωμουνα στη ριζα...

Καπνιζε ενα τσιγαρο..η δυο...Μυριζα τον καπνο...

Μετα εβγαζε τη φυσαρμονικα και επαιζε γλυκο νανουρισμα...

Μετα...Μ επαιρνε στην αγκαλια του...Μ εβαζε στο κρεββατι μου απαλα...

Με σκεπαζε με τη βιλεντζα...

Και περναγε τα δαχτυλα του μεσα απ τα μαλλια μου...

Θυμαμαι τη μυρωδια, απο το σαπουνι που πλυνοτανε...

Θυμαμαι το σταυρουδακι του, που ακουμπουσε κρυο, κρυο στη μυτη μου, βγαινοντας απο το ανοιχτο πουκαμισο...

Θυμαμαι και τα δαχτυλα του στα μαλλια μου...Σαν να ειναι τωρα δα...

Για κοιτα να δεις...

Παιχνιδια που παιζει η μνημη...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ