ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΞΕΝΟΣ

.Τωρα δα σκεφτομουνα..

Οτι την αλλη κυριακη, θα παω στο χωριο, για να ψηφισω..

Ξενος, μεσα σε ξενους πια..Κακα τα ψεμματα...Οσο κι αν θελω, δεν μπορω, την αληθεια που φαινεται, να αντικρουσω..

Λεω...Πως ειμαι χωριανος..Πως εχω ριζες..Συγγενεις, ανιψια, θειους, ξαδερφους...

Πως εχω σπιτι στο χωριο, και οτι ο πατερας μου...

Και ο παππους μου...

Ειχανε φτιασει αυτο κι εκεινο, και τ αλλο...

Κι απο το σοι της μαννας μου...Αλλη ιστορια αυτη...Οτι εφτιασανε κεινα και τα αλλα...

Βαζω και τον εαυτο μου, και τα παιδια... Να μιλανε στη γλωσσα του χωριου..Για να βλεπουνε κοντινες, τις παλιες τις ριζες τους..

Ποσο αληθεια ομως ειναι αυτα ολα...

Και ποσο..νοσταλγια και ευχη..

Ποσο..αληθινο χρονο ζησαμε, τα τελευταια 30 χρονια στο χωριο..

Και ποσο ηρθαμε σαν τουριστες..Ποια ειναι τα προβληματα..Και ποιες οι προοπτικες, αυτων που μενουνε ΜΟΝΙΜΑ

εκει που εγω ερχομαι...Περαστικος...

Θυμωσα...

Οταν με ειπανε "ξενικο" στο καφενειο...

Αλλα..Δεν ηξερα..Απο που παιρνει νερο το χωριο μου...

Ποσα παιδια, και ποσους δασκαλους εχει το σχολειο...

Ποσοι μαθητες, απο το χωριο, πηγαινουν γυμνασιο και λυκειο..Και που..Και πως..

Που πετανε οι χωριανοι τα σκουπιδια τους...Που καταληγει η αποχετευση..

Ποσα λεφτα χρειαζονται για τα μουσεια...Και απο που τα βρισκουνε οι ντοπιοι..

Ειδες λοιπον..Χωρις να το καταλαβω..

Μια νυχτα ασεληνη, και σκοτεινη..

Ηρθανε και μου πηρανε το "διαβατηριο" μου της ζωης οι αγγελοι..Και το καψανε...

Και στη θεση του...Γραψανε ανεξιτηλα στο μετωπο μου...

ΛΙΟΣΩΤΗΣ...

Ναι, αληθεια ειναι...Οσο φρικτα κι αν στο πλευρο, ενας πονος με σακατευει...

Οσο κι αν, απ το παραθυρο μου, στα Λιοσια, Θελω να αγναντευω τη θαλασσα...Τα κυματα..

Και τις μικρες ψαροβαρκες στη Μουτσουνα...Δεν ειμαι πια εκει...Εχω φυγει..

Αλλη ειναι η πατριδα μου, και αλλα προβληματα εχω..

Αλλουνου σχολειου την αυλη, θελω να φτιαξω...Και σε αλλο δημο ξερω τα προβληματα του..

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΕΝΩ...

ΟΧΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ....ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΕΝΩ...

Δυστυχως...

Για τους συχωριανους μου, που μενουν εκει..Ειμαι οπως ο Αμερικανος αδερφος μου...

Για μενα...

Ενας ξενος...Που ψηφιζει εδω..Με την ψυχη του οριστικα δωσμενη..

ΑΛΛΟΥ..

ΟΙ ΚΟΛΛΗΤΟΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΦΙΛΟΙ...

Ναι...

Στη ζωη του ο ανθρωπος, εχει την χρειαν των αλλων...

Ο μοναχος...

Η Θεος ειναι...Η τρελλος...[ελεγε η μανα μου]

Γι αυτο..Με μεγαλη συγκινηση και αγαπη...Αναγνωριζω οτι οφειλω τη ζωη μου...Σε μερικα ατομακια σπεσιαλ ουλτρα κολληταρια μου...[που θα ελεγε και η Κουλα]

Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ

Λεγεται και "καραφλας" λογω της πυκνης και δασωμενης κομης που..Δεν εχει...

Λεγεται και "Ναυαρχος" γιατι κυκλοφοραγε, στις αδειες του απο το Ναυτικο, με τη στολη του...

Λεγεται και "τρελλαρας" γιατι, ειναι εκπαιδευτικος [βιολογος] και τα εκπαιδευτικα του σχεδια,

αν εφαρμοζονταν, εδω θα ητανε...Ελβετια, Σουηδια και Δανια μαζι...

Εχει " μοτο " του την αγαπη των μαθητων του ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ...Την αγαπη αυτη διδασκει, και πιστευει ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ στο σχολειο...Η εκπαιδευση, λεει, και η γνωση, ερχεται...Μονη της

μετα....Δεν απορω που οι κορες του...Εκπαιδευτικοι θα γινουνε...Ειναι φωτοδοτης...

Μ αυτον τον "τυπο"...Γνωριστηκα, στο Δημοτικο...Μαζι μεγαλωσαμε...

Παιξαμε, Γκομενισαμε, Δουλεψαμε, Κομματοσκυλιαστηκαμε [Σε αλλο κομμα ο καθ ενας, παρακαλω..] Επαναστατησαμε, εναντια στο κατεστημενο, Καναμε οικογενειες, παιδια, σπιτια σκυλια γατια....Ολα...

Ξερει πως το κανω με την κυρα, που ποναω, τι μου αρεσει, τι συχαινομαι Ολα...

Ξερω αντιστοιχα...

Δεν ειναι ομως αυτα που μας δενουν...Δεν ειναι γεγονοτα. Δεν ειναι πραξεις...

Ειναι μια θαυμαστη συγκινηση...Ενα κατι που σου λειπει, οταν ειστε χωρια...Ακομα και ελαττωμα...Ειναι το περιγραμμα του εαυτου...Που η καρδια το εχει σπασει....Και αφηνει τον αλλον να μπει μεσα σου...Γινεται Εαυτος σου πια...Γινεται ΕΣΥ ο ιδιος...Αυτο ειναι που σε δενει...

Ο ΑΡΜΕΝΙΟΣ

Λεγεται και μυταρολα...Λεγεται και μεγαλο...ποδαρος, λεγεται και Εγκυκλοπαιδειας,Λεγεται

και Μορφονιος...Για τα...αντιστοιχα προσοντα του...

Ηταν [και ειναι] ο γοης της παρεας...Απ αυτον τρωγαμε και μεις καννα κοκκαλακι...Πολυγλωσσος...Πολυμαθης, σοβαρος, σοφιστικε...Εκοβε σαν το δρεπανι του χαρου

κεφαλες κοριτσιων...

Με την...αμαξαρα του [σουτζουκι σουιφτ] και με το παρουσιαστικο του, σκλαβωνε...

Ο Μεγαλος Γιαραμπη...Δεν του εδωσε παιδια...Γι αυτο...Οταν με πριζουν τα δικα μου, τηλεφωναω και του λεω...Α...Ρε ΚΩ....ΦΑΡΔΕ...Κι αυτος..Γελωντας μου λεει..

Τι σου κανανε παλι;;;

Και του λεω...

Αλλο σπασμενο περιγραμμα...

Παλι συγκινηση και αγαπη...Σε λιγα λογια...

Παλι να ανοιγεις το μυαλο σου...Να μπαινει ο αλλος, να σαλαγισει, και σιγουρα να σε ωφελησει...

Αυτη ειναι η φιλια...Αυτοι ειναι οι κολλητοι μου...

Αυτο λοιπον που γνωριζετε...Σ αυτο το μπλογκ...Αυτα που διαβαζετε και σχολιαζετε...

Δεν ειναι ακριβως ο Μαχαιρης μονο...

Ειναι η συνισταμενη των τριων αυτων σωματων σε μια ψυχη...

Που διαβαινει στο δρομο σας...

Τοσο πολυ...Ναι...

Η ΠΟΥΤΑΝΑ...

Οταν η Βασουλα με τον αντρα της...Αποφασισανε να γινουνε, πια αυτεξουσιοι και αφεντικα στον εαυτο τους...Φτιασανε το εργαστηρι τους σε μιαν αυλη στην Νεα Φιλαδελφεια...

Προσφυγοπεριοχη...Ολο εργαστηρια και βιοτεχνιες, τοτε...

Στην αυλη αυτη...Ολο θαλαμοι μικροι, μεγαλοι,εργαστηριων...Ενας ηταν ο τοτε ιδιοκτητης...

Ο γερο Τζιρακογιαν...Ο Αρμενης...

Ως 70 χρονων ο καμπουρης, ο βρωμυλος, ο μυταρολας ο γερος...Νοικιαζε θαλαμους, σ οσους ονειρευτηκανε ενα καλο μεροκαματο απο τον κοπο τους...Αλλα και σε αλλους...Που ονειρευτηκανε να γινουν...Βιομηχανοι...Δεκαετια του 60...

Ο Αρμενης...Παρ οτι τα νοικια, ηταν πολυ καλο εισοδημα...Πληρωνε και τους σκουπιδιαραιους,

Απο την Αθηνα, και του φερνανε τα πεταμενα μαλλινα...[κουβερτες, ρουχα, παλτα, χαλια]

Και ειχε ο βρωμυλος, ενα μηχανημα, μεγαλο, λυκοχαρτζι το λεγανε...Τα δουλευε, λοιπον εκει, τα σκουπιδια...Και εβγαζε μαλλι...Κακης ποιοτητας μαλλι...Αλλα μαλλι...

Αυτο το σκουπιδομαλλο, το πουλαγε με το κιλο στους στρωματαδες...Και στους χαλαδες...

Και κονομαγε χρυση μονεδα...

Η γυναικα του...

Μια φρεγατα, με τρεις σειρες τα κανονια δεξια ζερβα...

Με τεσσερις μπομπαρδες πισω...

Και δυο οι μακρυκαννες οι μπροστινες, οι θεωρατες...

Οτα εβγαινε στην αυλη...Και ανεμιζε η χαιτη της...καταμελαχροινη, ως κατω απ τον κωλο...

Κι επιανε και ο αερας...Και κουνιοτανε το σκαρι...Περα δωθενες, στα 35 τα χρονια της...

Αφηνανε κατω τα σφυρια...Τα ργαλια...Τα παπουτσα...Τις πρεσσες, οι μαστοροι και οι βοηθοι...

Και χαζευανε σαν τους χανους...Με τα στοματα ανοιχτα...Και τα βλεμματα Πυρα...

Ωστου να βγει το πλεουμενο, αργα αργα απο την αυλη...

Μη κοψουνε και καννα χερι...Στη χαρη της...

Μια Κυριακη....Για να μη χασει το μεροκαματο...

Πεθανε ο Γερος, ο φουκαρας...Και πηγε κατα τον Αδη μερια...Στον τοπο που ειναι για τους Αρμεναιους....

Και καθως παιδια δεν ειχε...Πως να τα κανει τα παιδια ο γερος ταρσανας...

Αφηκε την αυλη...Κι ως δυο κασσες με λιρες χρυσες...

Στη Φρεγαδα....

Κι αυτη...

Η προστυχη πουτανα...

Στο μηνα πανω του...βαριου του πενθους της...

Εφωναζε, απο την απεναντι την οικοδομη, τα νεωτερα και πιο νταβραντισμενα παλληκαρια..

Δυο-δυο...Τρια-τρια...

Η μητρομανα...

Και τα τραπεζωνε, στο σπιτι της μεσα...Οτα σχολαγανε...Για ψυχικο...

Βουηξε η αυλη...Απο την Ιερη την αγανακτηση...

-Σα δεν ντρεπεται...Φωναζαν οι γυναικες...

-Αντε μωρε...Η ανωμαλη....Η μητρομανα...Υπερθεματιζαν οι αντρες...

Ρωτησανε και τη Βασουλα...

Αν η χηρα του Τζιρακογιαν...Ητονε πουτανα..

.Κι αυτη...

Γελωντας δυνατα...Και μοιραζοντας γερες σφαλιαρες, στους πιο κοντινους, που δεν προλαβανε να φυγουνε...

Ειπε...

ΕΕΕΕΕ.....Προστυχοι ζηλιαρηδες, ηλιθιοι, βλακες...

Πριν ητονε ρε πουτανα...Με το Τζιρακογιαν...

Τωρα...Κανει το κεφι της...

Ξοδευει τα μιστα της...

Οπως επιτελους το γουσταρει ρε..

Και επιανε τη δουλεια, παλι...

Φουρκισμενη...

TO ΕΠΟΣ...

Το επος της Οδυσσειας...

Το επος των Θερμοπυλων...

Το επος του 21..

Το επος του 40...

Μανια που χουμε στον τοπο μας να γραφουμε ΕΠΗ...

Και να θαυμαζουμε τους πανεμορφους...Τους μπρατσωμενους, τους ψηλους, τους πλουσιους

αρχηγους..........

Και να φαντασιωνομαστε τις γυναικαρες τους...Τις ερωμενες και τις παλλακιδες τους...

Και τα πλουσια παλατια τους,με τα ανακλιντρα και τα φαγια...Και τα κρασα...

ΚΑΙ...

Ετσι μαθαμε να ξεχναμε...Να αγνοουμε...Τις χιλιαδες των στρατιωτων...Των Πιονιων...

Που επεσαν....ΕΞΩ απο τα επη..Για τη δοξα των βασιλιαδων...

Μαθαμε να φανταζομαστε...Πεντακαθαρους τους πολεμιστες...

Με γυαλιστερες πανοπλιες και ασπιδες...

Με ασπρες φουστανελλες, φρεσκοσιδερωμενες...

Με χιτωνια, απο επωνυμους μοδιστρους ραμμενα...

Και καπελλα με σειρητια και φτερα...

Και περηφανευτηκαμε...

ΜΕΤΑ

Ηρθαν οι ποιητες της αληθειας...Και μας τα γκρεμισαν αυτα..

"Οτι μας ειχε φτασει η ψειρα ως το λαιμο"

Και ειδαμε και τις φωτογραφιες με τους ομαδικους ταφους, των γυμνων πιονιων..

Δικων μας και ξενων...Ανταμα...

Και τους αλλους που πεθαναν στους δρομους, απο τους βομβαρδισμους...Απο την πεινα...

Απο τις στερησεις, και τις κακουχιες...

Και αλλους...Που τους εφαγαν τα "'φιλια πυρα"... Οι διωξεις και οι προσφυγιες...

Και φοβηθηκαμε...Και ανατριχιασαμε...

ΥΣΤΕΡΑ

Διαβασαμε, για κοστη και χρηματικους υπολογισμους...Κατ ατομον...

Μαθαμε για παραγγελιες εξοπλισμων και πυρομαχικων...

Γνωρισαμε τα συμφεροντα και τα λαμογια...Που πουλουσαν σ ολους,για να σκοτωνουν ολους

Ειδαμε τα σχεδια σε κουτια απο τσιγαρα των ηγετων της..Χρυσης Νικης..Μαλλον της Νικης του Χρυσου...

Διδαχτηκαμε και τις" εξισωσεις" των μαθηματικων του πολεμου...

Και την εξισωση Τεραμιν..Του ζωτικου χωρου κατ ατομον...

Και σιχαθηκαμε...

ΚΑΙ ΤΩΡΑ...

Μας τα παιρνουν απο την τσεπη τα λιγα...Τα ελαχιστα που χωριζουν τον μισθωτο απο τον δουλο...Τον ελευθερο απο τον σκλαβο...

Κι εμεις απο τον φοβο και το κατουρο...Κανουμε τους Κινεζους...

ΜΗΠΩΣ

Τους βασιλιαδες που θαυμαζαμε...

Με τις γυναικαρες τους και τα παλατια που ζηλευαμε...

Επρεπε εμεις να τους δαγκωσουμε..Και να τους φαμε ζωντανους...

Χωρις ανατριχιλες...Χωρις φοβους...Χωρις σιχαμους...

Να σταματησουμε ΣΗΜΕΡΑ να ακουμπαμε στους αντιπροσωπους και τους αρχοντες...

Και ΜΕ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΗ...

Να καταργησουμε των..ΕΠΩΝ τα τεραστια...Νεκροταφεια;;;;;...

ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ ΘΟΔΩΡΟΥ...

Στο καφενειο του μπαρμπα Θοδωρου...

Που ειχε και τσοχες, για το βραδυ και μπιλιαρδα και ταβλια, αλλα και σκακια και ντομινα

και εφημεριδες πολλες...

Καθοντουσαν τα ανιψια του...Ο Κωστας ο Χοντρος και ο Κωστας ο κουλουρας, στην μεγαλη την

περγκολα, απ εξω...Και τρωγανε...

Ειχανε βαλει παιδακια δυο κιλα στην ψησταρια...Και κοτοπουλα...Και ενα κοκορετσι ολοκληρο...

Και μπριζολες...Χοιρινες και μοσχαρισιες και καμμια εικοσαρια μπιφτεκια με τυρι...

Τους εφεραν και δυο χωριατικες με μπολικες ελιες και ψιλα ψιλα κρεμμυδια και ντοματες,

σκεπασμενες με δυο δαχτυλα φετα και μπολικο λαδοριγανη...

Και ψωμια τρια φρατζολια, απο τη Χασα, ψημμενα στα καρβουνα...

Και κρασι, μια νταμιτζανα ο καθ ενας,ειχαν ακουμπησει διπλα τους...

Τρωγανε,τρωγανε, με τα χερια βουτωντας τα κρεατα... Και τα πηρουνια τα θελανε μονο...Για να καμακωνουνε, κατι μπουκιες ψωμια σα γατοκεφαλες...Και να τα βουτανε στο λαδι, απο

τις σαλατες...

Τρωγανε και γρηγορα...Με πανικο σχεδον...Σα να μην ειχανε ξαναφαει ποτες...

Σα να μην τους αφηναν, απο δω και περα να ξαναφανε ποτες..

Και πινανε τα κρασα, μεσα απο τη νταμιτζανα...Τα γουρουνια...

Σε καμμια ωρα...Χορτασανε...Και αρχισανε να βριζουνε, ο ενας τον αλλο...

- Θα πεθανεις ρε χοντρε, αλητη...Η κοιλια σου εφτασε ως το πατωμα...Ποσο καιρο εχεις να δεις το..πουλι σου...;;;

Ελεγε ο Κουλουρας...Πασαλειμμενος στα λαδια, ως τα αυτια...

-Εσυ θα πεθανεις, ρε λειψομεριδα...Ελεγε ο χοντρος αφηνοντας ενα ρεψιμο, δυνατο, που

ακουστηκε ισαμε τον σταθμο του τραινου, πιο περα....

Και το πουλι μου, δεν πειραζει που δεν το βλεπω εγω..Με φτανει που το βλεπει η γυναικα μου...Καθε βραδυ...Οχι σαν εσενα, που το...ξεχασες στη ντουλαπα...

Γελασανε, οι καναγιες, με τα αστεια τους...Και τραβηξανε μερικες γουλιες κρασι απο τις

νταμιζανες...

Κεινη την μαυρη ωρα...Περνουσανε, σχολωντας απο τη δουλεια...Ο Μιχαλης ο σιδερας, και ο Αλη Οσμαν ο μπογιατζης..Πειναλες ησαντε, και καθησανε για καμμια μπυρα, καννα σουβλακι..

Μα δεν ντρεποσαστε ρε...Τους ειπανε οι δυο φαγωμενοι...Ελατε να καθησετε μαζι μας...

Τοσα φαγια εχουμε εδω..Παρτε να φατε και να πιειτε, ελευθερα...

Κατσανε κι αυτοι..Οι αμυαλοι...Παρ οτι ξερανε τι καθικια λερωμενα ησαν οι αλλοι...

Και τρωγανε,απ αυτα που αφησανε οι λυκοι, τσιμπωντας και καμμια ελια με τις δικες τους τις μπυρες..

Αξαφνου...

Εσηκωθηκαν οι δυο φαγωμενοι...Να πανε προς νερου τους στην τουαλεττα, ταχαμου..

Και μπαινοντας στο μαγαζι, την κοπανησανε, απο το πισω στενακι, με το αμαξι που χαν αφησει εκει για ωρα αναγκης τους...Τα παλιοσκυλα..

Κι αφησανε τα θυματα απο δω...Που τους εμπιστευθηκανε...Να πληρωσουνε ολα τα φαγια...

-Κι ο καφετζης, και οι υπαλληλοι του καφενε...Γιατι τους πλακωσανε αυτους μετα στο

ξυλο;;

-Γιατι τα βδομαδιατικα τους μαζι...Δεν φτανανε να πληρωσουνε το τσιμπουσι...

-Και γιατι ο καφετζης, δεν κυνηγησε, αυτους που τα φαγανε;;

-Γιατι ειναι ανιψια του...Κυρ αστυνομε μου...Γι αυτο...

-Τι λε ρε βλαμμενε...Κουμμουνιστη βλακα...Ηλιθιε...

Να κατσω εγω να μετρησω τις μπουκιες τους;;;; Ειπε ο Κυρ Θοδωρος ο καφετζης..

Τεσσερις φαγανε...Οι δυο την κοπανησανε...Οι αλλοι θα πληρωσουνε...Τελειωσε...

Μαζι τα φαγανε....

Αλλοιως, θα πεσει βρωμοξυλο...

-Καλα...Καλα...Θα βρουμε καποιο τροπο...Ειπε ο αστυνομος, βγαζοντας ενα τετραδιο...

Ποιο ειναι το ονομα του καφενειου;;;

Ποιο ειναι το ονομα λοιπον φιλοι, εσεις που διαβαζετε;;....ΕΕΕ;;;...

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ....

Εκεινο το λιγνο, κοντο κι αδυνατο ανθρωπακι...

Με τα πατομπουκαλα στα ματια...Και το αλλοιθωρο βλεμμα...

Μοναχα...Δασκαλο δεν τον ελεγες...Εκτος αν πηγαινες, στα πολυ παλια τα χρονια...

Πριν τον πολεμο...Που ο δασκαλος...Εφεγγε τη γνωση...Αλλα ..εφεγγε και απο την πεινα...

Μισοκαραφλος...Με τα λιγοστα μαλλια του κολλημενα στο κεφαλι...Το κοστουμι με το σταυρωτο σακκακι, και την πολυ λεπτη γραββατουλα...Και τον τεραστιο δερματινο χαρτοφυλακα...

Σαν παρμενος απο παλια Ελληνικη ταινια...

Κωμωδια χαρακτηρων...

Φτυστος ο Ηλιοπουλος...

Αμεσως του βγηκε το παρατσουκλι..."το κοροιδακι"...Αυτο ηταν το πιο τιμητικο...Απο την ταινια που εσπαζε ταμεια τοτε...Με την Καρεζη και τον Ηλιοπουλο...

Ηρθε, ο φουκαρας...Να κανει Αρχαια...Στο πιο πολυπληθες γυμνασιο των Βαλκανιων...Με τα

τμηματα των 70 η και περισσοτερων μαθητων...Θα τον τρωγανε ζωντανο...Σκεφτηκα...

Στο πρωτο μαθημα...Με το που μπηκε και σηκωθηκαν τα παιδια...Χαθηκε...Στα πισω θρανια

μιλουσαν ακομα ανεμελα...Ουτε που τονε πηρανε ειδηση..Πεσανε αγκωνιες για να γινει σιγη..

Εκανε νευμα να καθησουμε...Ανεβηκε στο εδρανο..Ορθιος...

Αμιλητος..Εβγαλε τον καταλογο..Και ελεγε τα ονοματα...Ενα ενα..Δυνατα και καθαρα...

Αυτος που ακουγε το ονομα του σηκωνοτανε, και καθοτανε, οταν ο δασκαλος ελεγε το επομενο ονομα...Ολους, μας παρατηρουσε,με τα πατομπουκαλα του, αρκετα...

Μετα...Εκλεισε τον καταλογο και τον αφησε στην εδρα...

Πηρε να περπαταει, αμιλητος στους διαδρομους...Σταματουσε, και εδειχνε με το χερι...

Οταν σηκωνοσουνα...Σου ελεγε αμεσως το ονομα και το επιθετο σου...Απο μνημης... Και σε κοιταζε...Εντονα μεσα στα ματια...Σηκωνοντας το πηγουνι ψηλα...Αφοβα...

Οταν τελειωσε...Εγραψε κι αυτος το δικο του ονομα στον πινακα...Και ειπε...

Τωρα ο Ομηρος...

Ανοιξαμε τα καινουρια μας βιβλια, μηχανικα...Μυριζανε ακομα το μελανι...Και οι σελιδες...

Τριζανε δυνατα στο πρωτο αγγιγμα...Μυσταγωγια...

Ακομα και σημερα...Αυτο το πρωτο ανοιγμα στο βιβλιο...Με συνεπαιρνει...Αυτες τις στιγμες θυμαμαι..

Εκεινος...Αρχισε παλι να βολταρει στο διαδρομο...

Και να απαγγελει, απο μνημης, τους πρωτους στιχους...

Ανδρα μοι εννεπε, Μουσα...

Πολυτροπον...

Ος μαλλα πολλα πλαγχθη επι Τριοις ιερον πτολιεθρον επερσεν...

Πολλων δ ανθρωπων οιδεν αστεα...

Και νοον εγνω...

Σταματησε...

-Φυσικα και δεν καταλαβατε τιποτε...Ειπε...

Δεν καταλαβατε...Παρ οτι το υπεροχο αυτο ποιμα...

Επιβιωνει για πολλες χιλιαδες χρονια...Αναλοιωτο και ζωντανο...

Μεταφραστηκε σε περισσοτερες απο 100 γλωσσες...

Και διδασκεται σε περισσοτερες απο 40 χωρες του κοσμου...

Πλησιασε το πιο κοντινο θρανιο...Επιασε τη σελιδα με το κειμενο...

Και την εσχισε...

Βελονα να επεφτε...Βροντη θα φαινοτανε...

-Δεν καταλαβατε...Γιατι ο κωδικας ομιλιας σας...Ειναι διαφορετικος σημερα...

Οσοι ενδιαφερονται...Θα μαθουν το κειμενο...Πολυ αργοτερα...

Εμεις...Θα μαθουμε τη μεταφραση...Και τις αξιες που περιεχει...

Πεταξε τη σελιδα κατω...Τελετουργικα...

Ειχε μια φωνη..Βαθια κι αισθαντικη...Ηθοποιηστικη...Σαν τον Χρηστο Πολιτη...

Τον κοιταξα πολλη ωρα, καθως μαζευε τον χαρτοφυλακα...Μετα το κουδουνι..

Ηξερα...Οτι θα γινομαστε φιλοι...

ΟΤΑΝ ΛΕΩ ΚΟΤΤΕΣ...

Οταν θελω να πω κατι...Και δεν γινομαι αντιληπτος...Εχω το συνηθειο...Καθως και οι αλλοι το κανανε αυτο με μενανε..Να λεω καποιο...αλλο κατι..

Σαν παραδειγμα...Σαν ιστορια..Σαν ανεκδοτο...Σαν αλληγορια,παναπει...

ΜΗΠΩΣ...Και συναντησω το συλλογισμο των αλλων...Και βγει κατι καλο απ αυτο..

Μηπως και στραμπουληξω...Με το λογο και το γελιο...

Αλλα και το δακρυ, καμμια φορα...

Τη φυσικη ανθρωπινη απεχθεια και σιχαμαρα...

Στο να σου λεγει ο αλλος, ο αγνωστος...

Πραμματα που μοναχος σου επρεπε απο καιρο να τα ειχες πει...Να τα ειχες σκεφτει..

Αλλα...

Το καθημερινο μεροκαματο, και η κουραση, απο την αγωνια για το αυριο των παιδιων..

Τα εβαλε στου μυαλου σου την ακρη...

Οπως ελεγε και ο αστυφυλακας...στο λαθος τηλεφωνημα...[βλ αναρτηση στον Δημητρη..]

Πρακτορακια ελεγε ειναι οι αναρχικοι...Μηπως εχουν και χρονο για τετεια οι αλλοι..

Η αληθεια λοιπον φιλοι μου..

Ειναι οτι δυστυχως...Κατα πως γινεται "απο ανεκαθεν" σε ολες τις μεγαλες ιστορικες αλλαγες...[Π Χ απο την αρχαιοτητα..Στην Μακεδονοκρατια...]

Πρεπει απο καιρου εις καιρον...Να γινεται ενα "Ντεκαβαρισμα"..Μια νεα αρχη...

Και οι συμβασεις, που ως τοτε ισχυαν...

Κοινωνιες, Νομοι, αρχοντες, κρατη, εξουσιες...Θα λωσουνε και θα ανακατευτουνε...

Οπως τα σκραπια στο χυτηριο[αρχηστα αποκομματα] Για να γενουνε καινουργιες βεργες...

Τοτε...

Ο αντρας παλι θα αγκαλιασει τη γυναικα...

Και παλι θα την ριξει στα χορτα...

Κατα πως λεει ο ποιητης...

Θα πρεπει λοιπον τοτε..

Να γυρισουμε παλι στις αρχικες μας καταβολες...

Στα ατσαλενια πεδιλα...Που κρατουν ΟΛΟ το οικοδομημα..

ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ...ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ...ΤΗΝ ΑΔΟΛΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ..ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ...

Για να ξαναβαλουμε παλι τα τουβλα στη σειρα..Αλλη σειρα...Αλλα τουβλα τωρα...

Και να γινει το καινουργιο μας σπιτι...

Αυτη ειναι η γνωμη μου...

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ...ΥΠΑΡΧΕΙ;;;..ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ... 2

[παρακαλω, διαβαστε πρωτα την προηγουμενη αναρτηση]....

Αριστερα, οπως το βλεπει απο την εισοδο, κανεις το κτημα...

Ητονε, το τεραστιο κοτετσι της γιαγιας μου...

Ενα μικρο ορνιθοτροφειο...Τουλαχιστον 50 κοττες...Και διπλα του...Ενας ξεχωριστος χωρος για τις κλωσσες, και αλλος για τα πουλια...Στεγασμενος...Ασβεστωμενος...Πεντακαθαρος και πανεμορφος...Αυτος ο χωρος...Που πισω του ειχε και ενα...Ελευθερο μερος, για να αλανιζουν οι κοττες...Ηταν, αποκλειστικα...Δικη μου ευθυνη...

Απο 7 ετων, με την καθοδηγηση της γιαγιας, στην αρχη...Και μετα, τελειως μονος...Ειχα αναλαβει, την καθημερινη συντηρηση και περιποιηση του...Εγω καθαριζα με τη σκληρη τη σκουπα...Εγω εβαζα νερο στην ποτιστρα..Εγω εβαζα φαγητο στις ταιστρες...Και το καλυτερο...

Εγω ωνοματιζα τις καινουριες κοττες και βεβαια...Μαζευα απο τις φωλιες και τα αυγα...

Αυγα, οταν λεμε...εννοουμε...του λεπτου...Οχι της ωρας...Ζεστα...Καυτα...

Ητανε, μια αρχαια εποχη βεβαια...Που οι κοττες...Ηταν διαφορετικες...μεταξυ τους...Γυμνολαιμες...καφετιες...ασπρες...Πολυχρωμες...Μαυρες...Φραγκοκοττες...Νανακια...

Και αλλα ακομα ειδη...Καθε μια ειχε και..ονομα...Και χαρακτηρα...ΛΟΓΟΤΙΜΗΣ...Ειναι οπως σας τα λεω...Αλλες ηταν μονοχνωτες...Αλλες κοινωνικες...Αλλες...ψηλομυτες...

Παλι καθομανε, με τις ωρες και μιλαγα στα πουλια...

Απ αυτες...Εμαθα την υπομονη...Απο την κλωσσα που καθεται ακουνητη πανω στα αυγα της τοσες μερες...

Απο αυτες..Εμαθα την ΑΠΟΛΥΤΗ αγαπη της μανας...Οταν με χτυπησε μια κλωσσα, με το ατσαλινο ραμφος της...Και μου τρυπησε το χερι...Για να "σωσει" ενα κοτοπουλακι που το κρατουσα...Το σημαδι της...Ακομα το εχω στο χερι μου...

Αλλα κυριως...Εμαθα...Το χρεος του αντρα...

Απο τον φιλο μου τον κοκκορα...Που σκαβει...Βρισκει το σκουλικακι...Και το προσφερει στις κοττες του...

Ναι λοιπον...Ειναι αληθεια...

Το προιστορικο αυτο οικοσιτο αρσενικο...Εχει καταλαβει...Αυτο που μερικοι απο μας...Δεν το

καταλαβαν...

ΑΝΤΡΑΣ...Δεν ειναι αυτος που εχει....αρχ...δια. Ολοι εχουμε...

ΑΝΤΡΑΣ...Δεν ειναι αυτος που γα.....ει. Ολοι το κανουμε αυτο...

ΑΝΤΡΑΣ...Δεν ειναι αυτος που φοραει παντελονια... Ολοι φοραμε...

ΑΝΤΡΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ...Ειναι αυτος που θα παει να βρει το κυνηγι...Και θα το προσφερει στο ταιρι του...Αυτοματα...Αγγογυστα...Απολυτα...

Αυτος που θα δωσει πρωτος...Και θα παρει τελευταιος...

Αυτος που θα Στηριξει..Θα παραδειγματισει, θα οδηγησει με την πειθω και την πραξη του...

Ο Σοβαρος...Ο αστειος..Ο παιχνιδιαρης...Ο εραστης...Ο φιλος...

Αυτος που ΧΤΙΖΕΙ το αντριλικι του ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ...ΚΑΘΕ ΩΡΑ...Για παντα...

Αυτος ειναι ο αντρας...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ...ΥΠΑΡΧΕΙ;;;..ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ...

Η ΜΕΓΚ Ειναι η φταιχτρα...Αυτη, με τα παλαπονακια της, με πηρε και με ταξιδεψε...

Μα ποσο τυχερος μπορει, αληθεια να ειναι ο ανθρωπος...Ποσο μπορει να ευνοηθει απο το Συμπαν;;; Κι ομως...Εγω ευτυχησα...Τοσο τυχερος να ειμαι...Ωστε και στον παραδεισο να παω..

Ζωντανος...

Ως τα δυο στρεμματα ηταν το χωραφι...Στο τελος ενος...αδιεξοδου αγροτικου δρομου...

Γυρισμενο,στις τρεις πλευρες του, με πετρινο τοιχο, ως ενα μετρο υψος..Στην τεταρτη πλευρα,

Τη φατσα..Ητονε το εμπας...Η εισοδος...Μια μεγαλη ξυλινη πορτα, τριφυλλη, που ανοιγε ολη

η και καθε φυλλο ξεχωριστα...Η αριστερη πορτα, ητανε και η εισοδος...Εκει εγραψε ο μηλαδερφος μου με καφτο σιδερο, το ονομα της γιαγιας...Εκει ειχε και το πριονοχαραγμα, για

τα γραμματα...Πισω απο την πορτα...Ειχε καρφωσει ο θειος μας ο Νικος, ενα κουτι ξυλινο, για να πεφτουν μεσα, απο το χαραγμα τα γραμματα...Αυτο το κουτι, ιδιαιτερα το αγαπουσε η γιαγια,

Γιατι το εφτιασε ο Νικος της...Ο Γιος της, οπου χαθηκε [πεθανε δεν ελεγε για κανεναν η γιαγια]

απο αρρωστια που επαθε απο το Νικελιο...Γιατι ο Νικος, εφτιανε καρροτσακια για τα μωρα...

Εκεινα τα μαυρα με τις μεγαλες ροδες...Πριν τον πολεμο...

Μπαινοντας μεσα...Ριζα στον τοιχο, αραδιασμενα, ως και δεκα βαρελια Γερμανικα...

Γαλβανισμενα...Για το νερο της λατρας, και για το ποτισμα...Αυτο το εφερνε ο νερουλας, με το βυτιο..

Πισω απο τα βαρελια..Αρχιζε ενα δρομαλακι, γυριστο...Σα σαλιγκαρος...Γυρω Γυρω πηγαινε, και στον ιδιο τοπο εφτανε...Με πετρα φτιαμενος κι αυτος, και χωμα πατημενο καλα...

Στο κεντρο του δρομακου,ητανε το σημα του χτηματος...ΤΟ ΠΕΥΚΟ...

Σ αυτο το δεντρο, που ητανε αρκετα μεγαλο, ωστε για να το γυρισουμε αγκαλια, επρεπε να μαζευτουμε τρια ξαδερφια...

Σ αυτο το δεντρο λοιπον...Ε...Θα μπορουσα και ολη τη ζωη μου να περασω...

Και δυο ζωες...Και δεκα...Και εικοσι ζωες...

Τι να ξαπλωνω τ ανασκελα στον ισκιο του, και στην αγκαλια απο τα πουσια του, και να κοροιδευω τον Ηλιο που ξεπροβαλε μεσα απ τα κλαδια...

Τι να απλωνω τα παιχνιδια μου και να γινεται...Πολη ολοκληρη το δεντρο...

Τι να ανεβαινω στα κλαδια, και να φανταζομαι , πως ταξιδευω καπετανιος σε θαλασσες μακρυνες με τερατα και πειρατες...

Τι να πλησιαζω στον κορμο και ωρες...Ωρες πολλες να ακολουθω το δακρυ του, τα μερμηγκια και τα ζουζουνια που ζουσαν χιλιαδες πανω του...

Ητανε ο πρωτος φιλος μου ο πευκος...Ο αδερφος μου...Ο πιο πιστος συντροφος στο παιχνιδι...

Ακομα και ποιματα εγραψα...Και τραγουδια ερωτικα ελεγα, αργοτερα...Οταν του μιλαγα για τις αγαπες μου τις πρωτες...

Φιλε μου Πευκο...Ακομα και τωρα...Που τα γραφω αυτα...Η μυρωδια σου πλημμυριζει τα ρουθουνια μου...

Ποσες φορες, δεν εκοιμηθηκα στη ριζα σου...Τα Καλοκαιρινα τα βραδυα...

Ποσες φορες, δεν εκοιταγαμε μαζι την πανσεληνο τον Αυγουστο...

Ξερεις τι θυμηθηκα τωρα δα Πευκο;;;

Τον μουντο τον ηχο απο την παλια λαμπρεττα του αδερφου μου...

Και μετα τον ηχο απ το μανταλο της ξυλινης της πορτας...

Και μετα ο αδερφος μου, ερχοταν και καθοτανε..Διπλα μου...Καθως κοιμωμουνα στη ριζα...

Καπνιζε ενα τσιγαρο..η δυο...Μυριζα τον καπνο...

Μετα εβγαζε τη φυσαρμονικα και επαιζε γλυκο νανουρισμα...

Μετα...Μ επαιρνε στην αγκαλια του...Μ εβαζε στο κρεββατι μου απαλα...

Με σκεπαζε με τη βιλεντζα...

Και περναγε τα δαχτυλα του μεσα απ τα μαλλια μου...

Θυμαμαι τη μυρωδια, απο το σαπουνι που πλυνοτανε...

Θυμαμαι το σταυρουδακι του, που ακουμπουσε κρυο, κρυο στη μυτη μου, βγαινοντας απο το ανοιχτο πουκαμισο...

Θυμαμαι και τα δαχτυλα του στα μαλλια μου...Σαν να ειναι τωρα δα...

Για κοιτα να δεις...

Παιχνιδια που παιζει η μνημη...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΣΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ...ΣΟΥ

- Τι κανεις;; Διαβαζεις βιβλια;;

Τι βιβλια διαβαζεις;; Για το μηχανουργειο;; Για τη δουλεια σου;; Για να αυξησεις την παραγωγη

σου;;

Μηπως, διαβαζεις, για να μαθεις τις νεες τεχνολογιες;; Για να...αλλαξεις κατευθυνση στην

απασχοληση σου και να γινεις, ετσι πιο παραγωγικος για το κοινωνικο συνολο;;;

Μηπως διαβαζεις, αυτα που λενε οι "εξουσιαστες" για να καταλαβεις, τι πρεπει να κανεις στον

ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ που φτιανουν για σενα;;;....

Μηπως διαβαζεις, ποια ειναι τα απιθανα καινουργια προιοντα, τα τηλεφωνα, τα επωνυμα ρουχα εισαγωγης, τα επιπλα, τα διακοσμητικα, τα σπιτια...Που πρεπει να αγορασεις, για να εισαι ευτυχισμενος;;;

Μηπως, μελετας τα νεα μοντελλα αυτοκινητων, μηχανων, και σκαφων;;;

Μηπως, μελετας τα καινουργια τροφιμα, τα" πειραγμενα" για να εχεις σπεσιαλ επιδοσεις στη δουλεια σου, η στο κρεββατι σου;;; Για να..ψηλωσεις, να..ξανθινεις, να κανεις φετες κοιλιακους και για να φυτρωσουν καινουργια μαλλια στην ..καραφλα σου;;;

Μηπως, τελικα διαβαζεις, τι κανουν οι ΕΠΩΝΥΜΟΙ συμπολιτες σου, Που ζουν, και ΠΩΣ

ζουν...Πως φερονται, τι φορανε και τι τρωνε...Ωστε να εχεις τα...σωστα παραδειγματα;;;

Τιποτα απ αυτα δεν διαβαζεις;;;....

Και τι λενε, ολα αυτα τα μεγαλα βιβλια σου;;;Που τα προσεχεις, και τα εχεις σε σειρα, και

τα χαδευεις, και τους...μιλας, και σε βλεπω και αγριευομαι;;;

Ιστορικα ειναι;;;

Και λογοτεχνια;;

Και διηγηματα, και μυθιστορηματα, και εγκυκλοπαιδικα και ποιηση και θεατρο;;;

Πλατωνας, και Αριστοτελης και Σωκρατης;;;

Τι λε ρε ΜΑΛΑΚΑ....

Που καθομαι και ασχολουμαι μαζι σου...ΜΑΛΑΚΑ....Ε ΜΑΛΑΚΑ....

Αλητη....Πειθωριακε...Κουμουνιστη...Αθεε...Βλαμμενε τελικα...

Προδοτη της πατριδας....

Κοπροσκυλο...Τεμπελη...Παραμυθιασμενε...Κοπριτη...

ΟΥ....Να μου χαθεις...Ακαθαρμα...Σκατο της κενωνιας...

Γι αυτο ρε δεν εχεις...Μια....

Γι αυτο δε σου μιλαει και κανεις...

Μονοχνωτε...Ακοινωνητε...

Στο Διαολο να πας...

Κι ακομα παραπερα...Φιλογυφτε...

Σωνονται οι δυναμεις σου...Μαλακισμενο...

Ως εδω ητονε... Βλαμμενε....

Ουτε καλημερα, δεν θελω να μου ξαναπεις...

Να με βλεπεις και να αλλαζεις πεζοδρομιο...

ΤΡΕΛΛΑΡΑ....ΚΟΥΦΙΑΛΟΓΟ....

Κι αν σε ξαναδω να μιλας...

Την εβαψες...

ΜΟΥΓΚΑ....Απο σημερα μαλακα...

Γιατι θα...Χαθεις απο προσωπου γης...

Δε θα βρουνε...Ουτε τα κορδονια των παπουτσιων σου...ΓΚΕΓΚΕ;;;

O ΣΕΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ

Επηρε για καλα τ απογεμα πια...Ολα ητανε φτιαγμενα και ταχτοποιημενα...

Ο Μαννασος, κι ο γιος του, τα ειχανε φτιασει μια χαρα...

Θαρρουσε κανεις, πως δεν ητονε σεισμος αυτο που εγινε...Αλλα οτι διακοπευανε ολοι με τη

σκηνη σε καποια παραλια...Μονο ο βροντος, που εβγαζε η γης καθε λιγο, τους θυμιζε τα ασχημα...

Τοτε...Το σπιτι κουνιοτανε, σαν καραβι στην τρικυμια...Και μαζι τα δεντρα και τα σκηνικα, που στησανε οι σεισμοπληκτοι...Και παγωναν παλι οι καρδιες...Κι ανοιγανε τα ματια με τρομο...

Και σφιγγανε οι μανναδες τα παιδια...Και οι αντραδες τις γυναικες τους...

Ειχε τελικα δικιο ο μπαρμπα Θαδαιος...Ειπε ο Μανασσος στην γυναικα του...Κι εκεινη συμφωνησε, κουνωντας ο κεφαλι της...

Ο μπαρμπα Θαδαιος, ειχε μανια, να γινει το σπιτι γερο...Με πολλα μπετα και σιδερα...

Και τα πεδιλα στα θεμελια...Τα εχωσε αρκετα βαθια στο βραχο...Λες και ηξερε...

Θεος σχορεστον...Ειπανε ολοι μαζι και σταυροκοπηθηκαν μεσα στη σκηνη..

Δεν παμε να βοηθησουμε και κανναν αλλον;;; Ειπε στο γιο του κι ανεβηκε στο παπι..

Ανεβηκε κι ο μικρος και τραβηξαν κατα περα...

Εκει που ανεβαινε ο καπνος κι η σκονη...

Απο τα σπιτια που ειχανε πεσει...

Στο κεντρο...Οπου εγινε και η περισσοτερη ζημια...Ητανε κοσμος πολυς...

Ασθενοφορα... Και στρατος, κι αστυνομια, κι ο Δημος...

Ολοι δουλευανε με πιεση...Να μη τους πιασει το σκοταδι...Στηνανε τις σκηνες, οπου ητανε

αχτιστα...Οπου ειχε χωρο...Και βαζανε μεσα τους αστεγους και τους φοβισμενους γερους...

Δε μας θελουνε εδω...Ειπε ο Μαννασος..Παμε για κανεναν απομονωμενο..

Πεντε στενα πιο κατω...

Τον ειδανε το γερο...

Με το παλτο, πανω απο τις πυτζαμες...Και τη μια παντοφλα...

Με ορθανοιχτα τα ματια, και γρηγορες, σπασμωδικες κινησεις...

Εψαχνε στα χαλασματα, κατω απο μια μισοπεσμενη τσιμεντενια σκαλα...

Το καλυβι του ητανε με κεραμιδωτη...Χωρις κολωνες...

Και ειχε πεσει τελειως...Ολα μπαζα ειχαν γινει...Εμενε μονο η σκαλα...Κι αυτη για λιγο..

Οταν αρχισε ο μετασεισμος, τρεξανε και οι δυο κατα πανω του...

Τον μπρουμουτησανε στα μπαζα...Πεσανε πανω του...

και ο μικρος Θαδαιος, του φορεσε το κρανος της μηχανης..

Μεινανε, ετσι ακουνητοι για λιγα δευτερολεφτα...

Το κουνημα σταματησε, και η γη δεν μουγρηζε πια...Σηκωθηκαν...

Ο Γερος εδειχνε, αμιλητος κατα τη γης, με το σκελετωμενο του χερι...

Σκαβανε και οι τρεις με τα χερια...Πετουσανε πετρες, κεραμιδια, ξυλα...

Και να...Φανηκε, ενα παλιο κομμοδινο...Ο γερος ανοιξε το συρταρι με κοπο...

Κι εβγαλε με προσοχη απο μεσα, ενα κουτι..

Ητανε κει..

ουτε πολυ μεγαλο, ουτε πολυ μικρο..

Οσο ενα μετριο βιβλιο οι διαστασεις του..Το υψος, οσο ενα νεροποτηρο..

Γυρω απο καθε του πλευρα, ειχε περικοκλαδες, και κισσους..

Διακοσμημενο, σαν τεμπλο εκκλησιας..Σε καθε του πλευρα,ιστορουσε μια εποχη..

Μπροστα, η ανοιξη..σαν ομορφη παιδουλα, που σκορπιζε ολουθε λουλουδια..

Αριστερα,το καλοκαιρι, σα νιος που θεριζε σταχυα χρυσα..

πισω το φθηνοπωρο,μεσοκοπη γυναικα, που τρυγουσε πλουσια αμπελια..

Και δεξια, ο χειμωνας, ασπρογενης γεροντας, που χουχουλιζε κοντα στη φωτια..

Πανω στο καπακι..Ο Θεος χρονος.. Σκυθρωπος βασιλεας, οπως στον τρουλλο ...

Παλι ο ρογχος της γης τους τρομαξε...Παλι κουνουσε τα σπιτια..παλι φωναζανε τα κεραμιδια..

Ο γερος εβαλε το κουτι, πανω στην καρδια του...

Ο Μαννασος και ο Θαδαιος, ο μικρος, τον πηραν αγκαλια και τον βγαλανε στην ανοιχταδα...

Πισω τους, η τελευταια μπετοβεργα εσπασε...

Και η σκαλα..Σωριαστηκε με παταγο πανω στα χαλασματα...

Σταυροκοπηθηκανε, ολοι μαζι...Ητανε σκοταδι πια..Καθισανε πανω στη μισογκρεμισμενη μαντρα, πιο περα...Κατασκονισμενοι...Ο Μαννασος αναψε το φακο του, και φωτισε το γερο που ανοιγε το πολυτιμο κουτι του..

Δυο, τρεις φωτογραφιες...παλιες, ασπρομαυρες, κιτρινισμενες...

Ενα ζευγαρι, να κοιτιωνται στα ματια με αγαπη..Κι αυτος με τη στολη του ναυτικου..

Ενα παλιο ναυτικο φυλλαδιο...

Ενα ξεραμενο φυλλο, απο την ανθοδεσμη του γαμου...

Και τα στεφανα...

Ο γερος εκλεισε με προσοχη το κουτι του θησαυρου του...Και τους κοιταξε με τα ματια δακρυσμενα...

Ο μικρος Θαδαιος, πυγκωθηκε, και για να μη φανει, βαλθηκε να ξεσκονιζει το γερο, να του βγαλει το κρανος, να του φτιανει τα μαλλια...

Ο Γερος, τους χτυπαγε, φιλικα στην πλατη, χαμογελουσε...

Εβαλε, το κουτι κατω απ το παλτο,και χαθηκε στο σκοταδι, περπατωντας γρηγορα, με τη μια του παντοφλα...

Περασανε, μετα απο μερες πολλες...Και ειδανε μπουλντοζες να μαζευουνε τα μπαζα...

Ρωτησανε,για το γερο...μα τους εβγαλαν τρελλους..

Ακατοικητο ητανε το καλυβι, ειπανε, απο πολλα χρονια...

Εμενε εκει ενα ζευγαρι, ειπανε, αυτος ητανε ναυτικος, αυτη μοδιστρα...

Αυτη πεθανε απο τον Καρκινο, ειπανε, κι αυτος...Χαθηκε απο τοτε...

Σταυροκοπηθηκανε, χωρις να μιλανε...Και δεν το ειπανε πουθενα...

Το ξερανε μονο...

Ο Μαννασος και ο γιος του...

Ο μικρος Θαδαιος...

ΤΙ ΜΟΥ ΛΕΣ ΡΕ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ;;;

Δεν σου λεω ρε φιλε, και συ αναγνωστη...Τι να ψηφισεις...

Αν το εκανα αυτο, θα γινομουνα δικος σου αντιπροσωπος, κι εγω συχαινομαι τις "αντιπροσωπειες"...

Μια κουβεντα, θελω να πω, γενικωτερη, για τις εκλογες αυτες που ερχονται, και τις αλλες που θα ερθουν μετα...Να δουμε αν, πιστευουμε τα ιδια πραμματα, η λοξεψε πια και ο γιαλος και η ροτα μας...

Ειναι λεει ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ εκλογες και δεν εχουνε να κανουνε με κομματα, αλλα με τον περιγυρο μας, και το σπιτι μας, και πρεπει να ψηφιζουμε λεει ΜΕ ΤΟΠΙΚΑ κριτηρια...

Τοτε πως θα φωναξω για τον ΝΕΟ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ;;

Εδω, στα Λιοσα, εγινε ενας δημος, απο τη Δυση...Ως την ανατολη...Ουτε ξερω κανεναν, ουτε με ξερουν, ουτε κανεις ενδιαφερεται για μενα η για το σπιτι μου...Με τι τοπικα κριτηρια να ψηφισω;; Της Φυλης;; Των Λιοσιων;; Του Ζεφυριου;;

Μεχρι χτες, χαιροτανε ωρισμενοι γιατι εφυγε η χωματερη απο τα Λιοσα και πιασαμε, λεει. κοροιδα τους δημοτες της Φυλης και τους την φορτωσαμε...Και τωρα;;;

Τωρα μπηκε η Φυλη μεσα στα Λιοσια....και ψαχνουμε τωρα...Μαζι πλεον...Να βρουμε αλλο κοροιδο να του φορτωσουμε την μποχα...

Η μηπως αυτοι, μας πιασανε ΟΛΟΥΣ μαζι κοροιδα;;; Ενα το κρατουμενο...

Μηπως στον περιγυρο μας, δεν ειναι τα παιδια, που δεν εχουν καλο σχολειο...

Οι νεοι, ανεργοι που δεν βρισκουν πουθενα πια δουλεια...

Οι συνταξιουχοι, που δεν τους φτανει η κομμενη συνταξη...

Οι οικοδομοι, που..ρεμβαζουν στα σπιτια τους...

Ο Κυρ Παντελης, ο χασαπης που εκλεισε το μαγαζι...

Η Κυρα Θοδωρα η ραφτρα, που ουτε τσαντες δεν της δινουν πια να ραψει...

Ο Γιαννης, Ο Κωστας, Ο Ο Ο Ο....

Που ειναι αυτοι;;; Αλλου ειναι;;; Δυο τα κρατουμενα...

Μας ειχανε και διαφημιση...

Ελατε στα Λιοσα, να δητε την ανοικοδομηση, ενος προτυπου Δημου...

Εκει...μετα το σεισμο...Γιναμε προτυπος Δημος...

Ελατε λοιπον...

Ελατε να δειτε ποσα σπιτια ειναι ακομα με τα ραισματα...

Ελατε να ρωτησετε ποσο βαθια μπηκανε στα δανεια αυτοι που φτιαξανε τα σπιτια τους...

Ελατε να δητε το...Σιντριβανι μας...Και την πλατεια ηρωων που φτιαχτηκε για258745 φορα...

Ελατε...Με το αμαξι σας...Οχι με το λεωφορειο...Ειναι σπανιο πραγμα...

Τρια τα κρατουμενα και φτου [σας] ξελεφτερια...

Ψηφιστε και μια φορα σαν ελευθεροι Πολιτες... Μια φορα μονο...

Μην διωρισετε με στεηζ το παιδι στο Δημο Θα το απολυσουνε μετα τις εκλογες..

Μην Νομιμοποιησετε το αυθαιρετο, θα σας πεθανουν στο φορο...

Μην ακουτε, για αθλητικες δραστηριοτητες, καποιοι κονομανε απο σας παλι...

Μην τρεχετε στα γραφεια των τοπικων πασαδων...Σας εχουν δουλεψει αρκετες φορες...

Και προς Θεου...

Μην ψηφιζετε με μισος και απο το μισος...Γινεστε απλα δουλοι του μισους...Δεν διορθωνετε κατι...Δεν φταινε...Ουτε οι ναρκομανεις, ουτε οι ξενοι μεταναστες, ουτε οι Ελληνοποντιοι,

ουτε οι Γυφτοι...Ουτε και υπαρχει κανεις, να τους εξαφανισει ολους αυτους...Η Μερικους...

Δουλεμα ειναι παλι...Δεν το βλεπετε;;;

Μονο αμα γινουμε ολοι Ελληνοποντιοι....Ολοι γυφτοι...Ολοι ντοπιοι...Ολοι ξενοι μεταναστες...

Τοτε μονο θα εχουμε καποια ελπιδα...

Αλλοιως θα γινουμε ολοι ναρκομανεις...Και παντα θα ειμαστε οι σκουπιδιαρηδες...

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ...

Αυτο το μηχανακι που μετραει τις αναρτησεις...

Μετραει αυτη την αναρτηση για 50στη...

Χρονια μας και σας πολλα...

Και σας που με διαβαζετε...[Τιμη και περηφανια μου για ολους σας]

Και γω που γραφω.....
Αφιερωνω λοιπον τη σελιδα αυτη...Σημερα...

Στη θεληση που ξερω πως εχετε ΟΛΟΙ...

Να δωσετε λιγο αιμα...Απο το δικο σας...

Για οσους το εχουν αναγκη...

Ειναι οι αρρωστοι γεροντες...

Οι ανθρωποι που εχουν υποστει μεταμοσχευση...

Οι εγχειριζομενοι, για οποιονδηποτε λογο...

Οι τραυματιες απο τροχαια...

Και βεβαια...Το σπουδαιοτερο...

Τα παιδια με Μεσογειακη αναιμια...

Δινοντας λιγο αιμα...Οσο τρεχει απο ενα χτυπημα στη μυτη...[200 μλ]

Πετατε εναν αστερια στη θαλασσα...

Σωζετε εναν ανθρωπο απο βεβαιο θανατο...

Δινετε ενα ''φαρμακο'' που ακομα δεν εχει εφευρεθη...Το αιμα...

Απολαμβανετε, χωρις κανενα κινδυνο, κανενα κοστος...

Την τιμη να ειστε ανθρωπος...Αληθινος συνειδητος πολιτης της χωρας σας...

Μια και εχετε την τυχη...Να γεννηθειτε...Στη χωρα που εφηβρε...Τον ανθρωπισμο...

Την εννοια για τον συνανθρωπο...Τον αγνωστο...Χωρις συμφερον...

Δειχτε το...Σε καθε οργανωμενο νοσοκομειο, θα σας πουν...Δωστε..υπερ Πατριδος...

Και νοιωστε την υπεροχη, μοναδικη χαρα... της προσφορας...

O XOTZAΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ...

Μια φορα κι εναν καιρο...

Ητανε ο Χοτζας στο χτημα του...

Ητανε μια μερα γεματη δουλεια...Οργωσε, βοτανισε,περιποιηθηκε τα ζωα του, τα ταισε, τα χαιδεψε...

Κουβαλισε τροφες και γεννηματα στην αποθηκη...

Εφτια ξε και εβαψε το σπιτι του σκυλου...

Κει κατα το απογεμα, οταν τα περισσοτερα, που ηθελε, τα ειχε πια τελειωσει...

Θυμηθηκε οτι ο Πασσας, τον ειχε το βραδυ, καλεσμενο για δειπνο...

Χτυπαγε με οργη και απελπισια, το κουτελο του με την παλαμη...

Δεν θα προλαβαινε, να πλυθει, να ντυθει, να παει απο το σπιτι του να βαλει τα καλα του ρουχα,

Και να φθασει εγκαιρως στο σπιτι του Πασσα...

Παλι και να μη παει καθολου, θα ηταν προσβολη για το προσωπο του Πασσα...

Ετσι αποφασισε, να κανει ενα γρηγορο μπανιο, και να παει με τα απλοικα ρουχα που φοραγε

καθημερινα, στο δειπνο του Πασσα...

Οταν εφτασε, και ξεπεζεψε, λαχανιασμενος ανεβηκε τα σκαλια, ως την εισοδο...

Εκει, δυο τεραστιοι αρματωλοι, του κοψαν το δρομο...

-Ποιος νομιζεις οτι εισαι, που πας να μπεις στο σαραι του Πασα;;;

-Μα ο Χοτζας, ειμαι, και ο Πασσας με εχει καλεσμενο...

-Βρε...Αντε χασου, απο δω, κουρελη, που νομισες οτι θα μπεις στο παλατι, με τα κουρελια σου...Επειδη τυχαινει, να μοιαζει η φατσα σου με τον Χοτζα...

Οσο και να φωναζε, οσο κι αν απειλουσε, κανενας δεν τον γνωριζε...

Κανενας δεντον αφηνε να μπει..

Ετσι αναγκαστηκε, να παει απο το σπιτι του...

Να ντυθει με τα επισημα ρουχα και τα εμβληματα του Χοτζα...

Και να επιστρεψει, αργοτερα στο δειπνο...

Τωρα...Οι αρματωλοι, ως κατω προσκυνησαν, οταν περασε την εισοδο του παλατιου...

Πολλα τα ετη, του τιμημενου μας χοτζα...

Λεγανε με δυνατη φωνη, φιλωντας με σεβασμο την ακρη του μεταξωτου ρουχου του...

-Με συγχωρεις Πασα μου, που αργησα...Η αμαξα μου επεσε σε λασπωμενο δρομο...

-Δεν πειραζει χοτζα μου, ειπε ο Πασσας..Ελα καθησε κοντα μου...

Και προσταξε να φερουν οι δουλοι, καινουρια φαγητα και γλυκα για τον Χοτζα...

Μολις εκατσε ο χοτζας, πηρε απο τις πιατελες που ησαν μπροστα του, τα εκλεκτα φαγητα και γλυκα, και αρχισε να τα πασαλειβει πανω στα ρουχα του, φωναζοντας...

Φατε, ρουχα μου..Φατε μανικια μου...Φατε σαλβαρια και παπουτσια μου...Φαε και συ φεσι και ζιπουνι μου, μεταξωτο...

Και δωστου να πασαλειβει τα φαγητα, πανω στα ρουχα και τα διασημα του...

Ολοι εμειναν εκπληκτοι, απο την συμπεριφορα του Χοτζα...Σταματησαν να τρωνε και να πινουν, και κοιταζαν με λυπη...Παει ο Χοτζας, τρελλαθηκε...Ψιθυριζαν ο ενας στον αλλο..

- Τι επαθες, χοτζα μου, τρελλαθηκες;; Εγω σε φωναξα, να ρθεις να φας, να πιεις εσυ, και

συ ταιζεις τα ρουχα σου;;;...Φωναξε με θυμο ο Πασσας...

Οχι Πασσα μου...Ειπε ο χοτζας...Δεν καλεσες ΕΜΕΝΑ...

Τα ρουχα μου, και τα διασημα μου καλεσες...

Κι αυτα πρεπει να φανε...

Και τους ειπε την ιστορια....Απο την αρχη...