ΕΛΑ ΜΑΝΝΟΥΛΑ...

E...Στα 86 ηταν πια η κυρα Χαρουλα...

Οχι το προσδοκιμον...Που λενε οι στατιστικες, αλλα και τις δικες της προσδοκιες, ειχε ξεπερασει...Εβλεπε πια...Τη ζωη απο πανω...Ελεγε στα εγγονια της, κι αυτα γελαγαν...

Αστειο το νομιζαν, αλλα εκεινη το ελεγε σοβαρα...Το σα ειχε δει, τοσες καταστασεις. πολεμους,

σφαγες, λεηλασιες, θανατους...

Ηξερε...Ερχοταν η ωρα...

Με το που μπουρδουκλωθηκε, και επεσε, οταν κοπηκε το ρευμα στο σπιτι...Καταλαβε...

Το πεπρωμενον φυγειν αδυνατον...Και εκανε υπομονη...Οπως ηξερε απο παντα της...

Καταγμα στο γοφο...

Πονος, ταλαιπωρια, νοσοκομεια, χειρουργεια, ταξιδι με το πλοιο μες τη νυχτα...Και πονος...

Πονος πολυς, και μια αμφιβολια...Αξιζε αραγε τον κοπο πια...

Τωρα...Τα φαρμακα κανανε καλη δουλεια...Παντου ενα μουδιασμα...Τα ματια της , Φορα

ανοιχτα, να ρουφηξει αυτες τις τελευταιες, νομιζε, στιγμες...

Κι απο πανω της...Ο Γιος της...Με τη νυφη, βεβαια...Οπως παντα κολλημενος...

-Βρηκες τη στεγη υπερηλικων που σου εδωσα το τηλεφωνο;;;

Ελεγε εκεινη, με τη σριγλη φωνη της...Νομιζε, οτι δεν ακουγε...Η μηπως ηθελε να ακουστει;;

-Καλα...Τα κανονισα...Ελεγε ο γιος της..Κοιτωντας κατω ενοχα...Μην ανησυχεις...

Ταινια...Εβλεπε τη ζωη της ταινια...Ολη η ζωη, σαν ασπρομαυρο φιλμ, περναγε μπρος απ

τα ματια της...

Που ηταν παιδι...Που ηταν κοπελλα...Που ηταν γυναικα...

Που γνωρισε το Νικο της...Που παντρευτηκε...Που χηρεψε...

Ξυπνησε ενα πρωι...Και διπλα της ο Νικος...Κρυος...Ειχε φυγει, ησυχα, ηρεμα, Ξαφνικα...

Δεν ηθελε να το πιστεψει...Κι ομως ηταν αληθεια... Και ηταν μονο...35 χρονων η Χαρουλα τοτε...

Ειχε ομως το παιδι του...Ο Γιος της...Μεγαλωσε βασιλιας...Αγας..Πασας..Ολη της την αγαπη

του την εδωκε...Τον μεγαλωσε στα πιπουλα...Κι ας μην επηρε ποτε κατι για εαυτου της...

Κι ας μη πλησιασε ποτε κανεναν αντρα...Ολα τα χρονια τουτα... Κι ας εσπασε, απο τον

καματο της δουλειας... Γι αυτονε...

Τοτε που οι γραμματεις, δεν δειχναν μπουτια, και στηθια φορα...Αλλα δουλευανε...

Μηχανικη γραφομηχανη και στενογραφια... 30 χρονια...Και στη δουλεια της...Ασσος...

Ελεγε ο Προεδρος της εταιριας...Οταν εφυγε στη συνταξη...Πηρε δωρο, ενα χρυσο ρολοι...

Και μια πλακεττα..."ευδοκιμως υπηρετησασα....."

Την εβαλε διπλα στο αντιστασιακο διπλωμα του Νικου της..."η Πατρις ευγνωμωνουσα..."

Ηρθε ο νους της...

Και στον...Αλλο της τον...Γιο...

Τον..Ψεφτικο..Τον θετο..

Φιλος του γιου της ηταν...Απο μικρα...Παιζανε στην αυλη και μεγαλωνανε...Και ο..αλλος ηταν απο μικρος ορφανος...Πενταρφανος και φτωχος...Και μεγαλωνε μονος του...

Ητανε το αντιθετο του γιου της αυτος ο μικρος...Ο γιος της μετρημενος σοφος, σοβαρος...

Ο αλλος...Φωνακλας, τρελλαρας, ασυμμαζευτος...Τραγουδαγε παραφωνα, αλλα νομιζε, οτι ηταν τενορος...Επαιζε και φυσαρμονικα...

Του εδινε, οτι μπορουσε, για να τον βοηθησει...Και κυρια, του εδινε την...αισθηση της μαννας...

Μαννουλα...Τη φωναζε, ο γαλιφης...Οταν ηθελε να ζητησει κατι...Μα που ηταν;;

Δεν θα ρχωταν να τη δει;;;

Κεινη την ωρα...Φασαρια ακουστηκε απο το διαδρομο του νοσοκομειου...Παιξανε τα

ματια της γριας...Ερχοταν αυτος... Ο Ασυμμαζευτος, ο φωνακλας, ο γιος της ο θετος...

Ανοιξε η πορτα, φορα...Μπηκανε μεσα πεντε νοματεοι...Ο Ασυμμαζευτος...Ασπρομαλλης πια..

Η γυναικα του...Ο Γιος του...Ασυμμαζευτος κι αυτος, και τα αλλα παιδια...

ΕΕΕΕΕ....Τι να γινεται εδω...;;

Ειπε με τη βροντερη φωνη του...

Αγκαλιαστηκαν οι δυο παιδικοι φιλοι...Τα ματια τους παιξανε για δευτερολεφτα...Συνενοηθηκαν, χωρις να μιλανε...Δακρυσε η γρια Χαρουλα, Καταλαβε...

Παμε μαννουλα...Θα σε παρω απο δω...Σου χω τοιμασει το δωματιο της μαννας μου...

Ειπε, κι εκανε να την παρει στα χερια...

Κανε περα...Γεροπαλληκαρι...Ακουστηκε μια αλλη πιο βαρια φωνη...Μεριασε...

Ηρθε ο...εγγονος της ο θετος και τη σηκωσε...

Σα να σηκωνε χαλικι, απο την αμμουδια...

Παμε γιαγιουλα...

Και φυγανε...