H ΞΕΝΗΤΕΙΑ....

Μουντο, σαν και το σημερινο ητονε, το απογεμα ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΣΑΠΙΑΣ μερας...

Εκατεβηκαμε με τη μανα...Στον Πειραια...

...Ετρεμε, το χερακι της, που με κρατουσε...!

Και η καρδια, σπαρταραγε στα στηθια...!!

Οπως και η δικη μου...

Ητανε, η μερα, που θα εφευγε...

Θα εφευγε, για παντα...Αυτος..Ο αδερφος μου θα εφευγε...

Επηγαινε, να κυνηγησει το ονειρο του...Εκει στην Ξενητεια...Στην ..Αμερικη...

Επαιρνε και το Δεσποινακι του μαζι...Και την κορη του...Εφευγαν ΟΛΟΙ...!!!

Μηπως...Δεν ειναι κι αυτος ενας θανατος...

Ναι θανατος...!!!...Στο 1960 ειμαστε...Γι ανθρωπους σαν κι εμας...Ηταν ...ΑΔΥΝΑΤΟ,ΕΝΤΕΛΩΣ...

Να κανουμε ταξιδι, να παμε να τον δουμε...!!

Αδυνατο,εντελως, να μπουμε σε αεροπλανο...Μονο οι..Ωνασηδες, μπαινανε...

Αδυνατο, εντελως, να παμε και με πλοιο...Εξω απο καθε προσδοκια...Να πληρωσουμε τα ναυλα, και τα εξοδα, του ταξιδιου...Επρεπε να μας τυχει το...Λαχειο...!!!

Ουτε κι αυτος, βεβαια, μπορουσε να ερθει...!!

Εκτος, αν δεν"εβρισκε" το ονειρο του...Αν δεν "επαιρνε την πρασινη καρτα"...

Και τον...Διωχνανε...!!

ΤΙ...;;;

Να...Ευχηθουμε, να αποτυχει...;;;

Τοσα λεφτα...Τοσα χαρτια...Τοσα τρεχαματα...Μηνες, τρεχαμε, για να παει...Τωρα, να λεμε να αποτυχει..;;..

Με τι καρδια..;;

Πως να αντεξει, την μαυρη πεινα...!!

Πως να ξαναπαει να μεινει στο δωματιο, διπλα στο εργοστασιο...

Πλιθινο...Μονοκαμαρο...Και απο διπλα, αλλο ενα...Μισο κουζινα...Μισο καμπινες...

Και η πορτα στη μεση, με χαρμποτ...Και ξυλα,απλανιστα, απο τα κιβωτια με τα νηματα...

Και απο πανω...Λαμαρινα, κυματιστη...

Να γινεται το χειμωνα, παγωτο...Και το καλοκαιρι φουρνος...!!

Και η μασινα με τα ξυλα...

Κι αμα βρεξει...Να βγαινεις...Εξω, για να μη βραχεις...!!

Εικοσπεντε χρονω...Και τα δοντια του κατεστραμμενα...!!

Και το μωρο...Παντα αρρωστο...

Οχι...Καλυτερα να εφευγε...Να πεθαινε...Να μην τον ξαναβλεπαμε ποτες...

Για να μπορεσει να ζησει...

Για να μην πεθανει ρε...

Γι αυτο...!!!

Εκουναγαμε τα μαντηλια...Εκεινη τη Σαπια μερα...Μεχρι που το καραβι...Αυτο το τεραστιο πλοιο...Χαθηκε, σαν κουκκιδα περα...!!

Μια ωρα μετα...

Επηρα της μανας μας το χερι...Και την τραβηξα, να σηκωθει απο χαμω...

-Ελα μαννουλα...Παμε...Εφυγανε πια...Παμε...!!

Εσηκωθηκε...Σιγα-σιγα...Και περπαταγε, σιγα...!!!

Σαν...Σε κηδεια...[Φτου]

Και με το προσωπο της...μαρμαρωμενο...Εκοιταγε το κενο...!!!

Τρεις μηνες, μετα...Επηγαμε στον ΟΤΕ στην Πατησιων, να παρουμε τηλεφωνο...Εκει...Στην Αμερικη...!!!

Οταν εφωναξανε το ονομα...Εμπηκαμε μαζι στο ξυλινο κουβουκλιο...

Σηκωσε το ακουστικο, τρεμοντας...

-ΝΙΚΟΛΑ....!!!

Εγελασε, μια στιγμουλα...

Και μετα, επηρε παλι να κλαιεει...Να κλαιει...

Αυτη, οπου δεν εκλαψε...Ουτε οταν την πυροβολησανε, στου Μερλιν...

ΑΥΤΗ....