ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΚΛΕΙΣΑ...

Ο Αλη Πασσας...Το θεωρουσε, το διχως αλλο...Τουλαχιστον περιεργο το γεγονος, με τον παπουτση, της γειτωνιας του...

Εδουλευε, νυχθημερο, στο υπογειο εργαστηρι του...Και καθε λιγο...Σταματουσε, αναστεναζε, και φωναζε....

ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΚΛΕΙΣΑ...!!

Και ξαναεπιανε τη δουλεια του...Συνεχιζοντας αυτο το περιεργο τροπαρι...

Σε λιγο παλι...

ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΚΛΕΙΣΑ....!!

Φωναζε παλι...Και αυτο, γινοτανε, ολη μερα...

Ερωτησε, ο Πασσας...Τους γειτωνες, και τους γνωστους...Εβαλε τους ανθρωπους του να μαθουνε...Αλλα τιποτα...Κανεις δεν ηξερε, γιατι ο παπουτσης...Εφωναζε, αυτη τη φραση...

Μονο εμαθε...Οτι η γειτωνια, τονε φωναζε πια, μ αυτο το προσωνυμι...

Ο "μοναχος μου την εκλεισα"...Ειχε γινει πια...Το ονομα του, του παπουτση..

Μια και δυο λοιπον...Λυωμενος απο την περιεργεια..Κατεβηκε στο υπογειο εργαστηρι του παπουτση...Και με το θαρρος του..Κατακτητη...Τονε ρωτησε,να μαθει την αιτια, που φωναζε

συνεχεια, αυτη τη φραση...

-Γιατι λοιπον...Φωναζεις συνεχεια,"μοναχος μου την εκλεισα" ορε, βλαμμενε Γκιαουρη..;;

-Πασσα μου...Οπου ο Αλλαχ να σου χαριζει, ολα τα αγαθα του ουρανου...

Και τα αγαθα σου...Καθε μερα, να γινονται, διπλα, και τριπλα...[ειπε δουλικα ο παπουτσης]

Μια μερα...Ειδα στον υπνο μου...Ενα μεγαλο και ζωντανο ονειρο...!!

Με πηρε, λεει ο Αγιος Πετρος, και μου εδειχνε, τους τοπους του Παραδεισου...

Εκει οπου πανε, οι ψυχες των ανθρωπω...Εκει οπου ειναι και το κουβερνο, του Θεου...!!

Με πηγε το λοιπον, σε μια μεγαλη αιθουσα...Οπου ητονε,στη σειρα...Χιλιαδες βρυσες...

Εκατομμυρια, διαφορετικες...Αλλες μεγαλες, κι αλλες..Μικρες...Και τρεχανε νερο, αλλες πολυ και γαργαρο...Σαν τη βρυση της Μεγαλης πλατειας της πολης...Κι αλλες...Μονο λιγες σταγονες...!!

Ερωτησα, λοιπον και γω...Τι ειναι τουτος ο τοπος...Ειπε θλιμμενα ο παπουτσης...

Και μου λεει το λοιπον ο Αγιος...Οτι ο τοπος αυτος, ειναι οι βρυσες, με την ΤΥΧΗ των ανθρωπω...Αμα ετρεχε η βρυση σου, πολυ νερο...Ειχες καλη τυχη, και οτι σχεδιαζες, θα ειχε καλη καταληξη, για σενα...

Αμα η βρυση σου...Εσταζε μονο...Τοτε η τυχη σου, θα ηταν κακη...Και ολη η ζωη σου, θα ηταν

μιζερη, και φουκαριασμενη...!!

Εζητησα, λοιπον αμεσως, να μου δειξει ο Αγιος...Τη δικη μου τη βρυση...!!

Κι αφου περπατησαμε, λιγο αναμεσα στις χιλιαδες, των χιλιαδων, βρυσες...Μου εδειξε ο Αγιος τη δικη μου...

Ηταν μια μικρη και αραχνιασμενη βρυση...!!

Καθε μια-δυο ωρες...Εσταζε και μια μικρη σταγονα νερακι...Σε μια πρασινισμενη, απο τη μουχλα, γουρνα...Ξερη και μαραμενη...

Αυτα ειπεν ο Αγιος...Και ξαφανιστηκε...!!!

Και εμεινα μονος, μπροστα στην κακοριζικη τη βρυση μου...

Επηρα, το λοιπον, ενα ξερο κλαδι απο ενα δεντρο, που βρηκα...Και βαλθηκα, να την σκαβω, τη βρυση μου...Μηπως και καταφερω, να τρεξει λιγο περισσοτερο νερο...

Ομως το κλαδι...Εσπασε μεσα στη βρυση...Και την εκλεισε τελειως...!!

Κι αυτη η σταγονα, που ετρεχε, καθε μιαν ωρα...Σταματησε, καθως την εκλεισα μοναχος μου με το ξεροκλαδο...!!

Γι αυτο φωναζω...

Μοναχος μου την εκλεισα...Την βρυση, της τυχης μου...Πασσα μου...!!

Ο Αλη Πασσας...Πολυ τονε λυπηθηκε τον φουκαρα τον Γκιαουρη...Οπου μονο για ενα ονειρο...

Ενομισε, οτι εκλεισε, η τυχη του...Και θελησε, να τον...Βοηθησει, χωρις ομως να φανει...

Βαζει λοιπον τον μαγειρα, του Παλατιου...Να φτιασει μια μεγαλη, θεωρατη παπια ψητη...

Και να γιομισει την κοιλια της...Με χρυσα φλουρια...!!

Μετα...Οι Ευνουχοι...Αφησανε την παπια...Μπροστα στο εργαστηρι, του παπουτση, και φυγανε, πριν ερθει αυτος...Την μαυρη νυχτα...Για δουλεια...

Παει ο παπουτσης,βλεπει την παπια, και λεει...

-Δεν ειναι αμαρτια του Θεου...Τοσο μεγαλη παπια...Να τη φαω μονος μου...!!!

Καλυτερα να την παω στην εκκλησια, να φανε ολοι οι φτωχοι Χριστιανοι...Να σχορεθουν και οι αμαρτιες μου...!!

Και περνει την παπια, και την πηγαινει, δωρεα στην εκκλησια, χωρις ποτε να μαθει, για τα φλουρια, μεσα στην κοιλια της...!!!

Ο πασσας, οταν εμαθε τα καθεκαστα...Πεισμωσε...

Παιρνει λοιπον, ενα πανωφορι...Γεμιζει, ολες τις τσεπες του με φλουρια...Και βαζει τους Ευνουχους...Να το αφησουνε, μπροστα στο υπογειο του παπουτση...

Καθως ηρθε ο τεχνιτης να πιασει δουλεια...Βλεπει το πανωφορι...και λεει...

-Δεν ειναι αμαρτια του Θεου...Να πεταξουν εδω, αυτο το πανωφορι...Καποιος μπορει να ζεσταθει φορωντας το...Και το παιρνει...Και το φοραει σ ενα φτωχο...Που περναγε τυχαια,

απο κει, εκεινη την ωρα...Ετσι...Ποτε δεν εμαθε...Για τα φλουρια, που ηταν στις τσεπες...!!

Ο Πασσας, οταν εμαθε τα γενομενα...Πεισμωσε περισσοτερο...!!!

Επηρε ο ιδιος...Ενα μεγαλο πουγκι...Το γεμισε με φλουρια...Και το αφησε, μπροστα και πανω στο γιοφυρι...Απ οπου ο παπουτσης, θα περνουσε, για να παει στο σπιτι του...

Και να μη το εβλεπε...Το διχως αλλο, θα "σκονταφτε" πανω του...!!

Κρυφτηκε, κι ο Πασσας, πισω απο ενα βατο...Και επεριμενε να δει τι θα γινει...!!

Βλεπει λοιπον τον παπουτση...Να ερχεται...Να φτανει ως το γιοφυρι...

Κι εκει...Δυο βηματα απο το πουγκι με τα φλουρια...

Κρυμμενος, πισω απ το βατο...

Ο Πασσας τον ακουει να μονολογει...

-Τοσα χρονια...Πηγαινω στο σπιτι...Περνωντας το γιοφυρι...

Ας παω και μια φορα...

Περνωντας απ το ρεμα...!!

Και λοξευει...

Και πεναει απο το ρεμα...Χωρις να δει...Το αφημενο πουγκι με τα φλουρια...!!

Ε τοτενες...

Ο Αλη Πασσας εμαθε πια...Οτι το γραμμενο του καθ ενος...

Δεν μπορει κανεις...Οσο δυνατος και πλουσιος και να ειναι...

Να το αλλαξει...

"Το πεπρωμενον φυγειν αδυνατον..."

-Ειναι ομως ετσι..;;

-Ποια ειναι και η δικη σας η γνωμη...;;