ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ....

Σημερα...Ειχαν απεργια, ολα τα μεσα...

Μονο ο προαστιακος, δουλευε...Ολα τα αλλα νεκρα...

Ομως, ο ζητιανος, του μεροκαματου...Επρεπε να παει στο Περιστερι, σημερα...

Για μια βιοτεχνια, θερμοσιφωνων...

Ηλεκτροκολληση...Με την ωρα...Αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα...

Εκαθησα στον Προαστιακο...Και κοιταγα αφηρημενα, τον κοσμο γυρω...Μερικα προσωπα, ειναι γνωστα...Μια καλημερα, και μετα...Σιωπη...

Αξαφνου, ενας μουσατος, με γυαλια...Με χαιρεταει με εγκαρδιοτητα...Ποιος να ναι...

Βγαζει τα γυαλια, για να τον γνωρισω...Μα ειναι φιλος...Ειναι ο Πρωτος συντροφος...

-Καλημερα, συντροφε...Καλημερα, φιλε...

Με την πρωτη ματια, που του ερριξα, του ανθρωπου αυτου...Τον συμπαθησα...

Ηρθε, Κυριακη..[πριν χρονια] Για το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ...

Μιλησαμε....Ηπιαμε και καφε..Τα ειπαμε...Αμεσως, σαν να τον ηξερα, απο παντα...Τον συμπαθησα..

Απο τοτε...Περασε, πολυς καιρος...

Και ο Πρωτος συντροφος, παντα πρωτος, στον καθε αγωνα...

Σε καθε πορεια...

Σε καθε διεκδικηση...

Σε καθε τιμη...

Και παντα, ετσι αυθορμητος, και συμπαθητικος...Ενας, γεματος ανθρωπος...

Στις τελευταιες εκλογες,αν και συμμετειχε, εμαθα οτι ΦΕΥΓΕΙ...

Που να παει...;;

ΠΟΛΥ μα πολυ μακρυα...Στα παρα πολυ ξενα μερη...

Τι λετε..;; Στεναχωρεθηκα, γαμωτο...Ενας τετοιος ανθρωπος, ειναι απωλεια, για ολους, οταν φευγει...Θα λειψει, οχι μονο οτι εκανε....Αλλα και το χαμογελο του...Αυτο κυριως...

Επηγα κοντα του...[κοσμος πολυς]...Και τονε κρατησα, απο τους Ωμους...

- Εμαθα οτι...Φευγεις...Ειναι αληθεια...

-Ναι...Ειναι αληθεια...Θα φυγω...

Και με κοιταζε, στα ματια...Με θλιψη, αλλα και αποφαση...

-Και θα πας...Εκει...

-Ναι...Εχω παρει την αποφαση...Φευγω σε δεκα μερες...

-Οι καλυτεροι...Φευγουν...Του λεω...Οι πιο καλοι...

-Πρεπει...Μου λεει, και μενει, ατελειωτος ο λογος...Πρεπει...

Τι να του κανανε...μωρε...

Οι αχρηστοι, αυτοι κυβερνητες, τουτης της παλιοχωρας....

Οπου τον αναγκασαν...Τον καλο αυτον ανθρωπο...Τον αγνο αυτον τυπο...Να ΦΥΓΕΙ...

Να ξενητευτει....Να χαθει, για παντα...[ελπιζω πως οχι για παντα..]

Να δωσει αλλου...Τα χερια του....Τα παναξια...

Και το μυαλο του....Το ομορφο...;;;

Ποσο πληγωθηκε...Αραγε...Απο ολους αυτους....Οπου απελπιστηκε...;;;

Ποσο οι υποχρεωσεις....Και τα ονειρα του....Εμεινανε πισω...;;;;

Εχουμε,αραγε...Τοσους πολλους ΤΟΣΟ καλους...Οπου τους ...διωχνουμε, κι ολας, για αλλου...;;;

Μηπως, θα φυγουνε...Ολοι οι καλοι...Και θα παραμεινουνε εδω...Η σκαρταδουρα...

Και οι γεροι...

Οι βολεμενοι....

Και οι ξεγραμμενοι.....

Ερριξα τα χερια μου κατω...

Κατεβασα και το καπελλο....Οσο γινεται, πιο χαμηλα....

-Πρεπει, να κατεβω εδω...Ειπα, κοιτωντας αλλου....

Εφυγα....Χωρις να χαιρετισω...Κατεβηκα απο το τραινο...

Στο σταθμο, μολις βγηκα εξω...

Αναψα, τσιγαρο...

Στο διαολο, η απαγορευση...Στο διαολο...

Ειπα μονος μου...

Και σκουπιζα τα ματια μου...

Με τις αναποδες των χεριων...