ΑΑΑΑΧ......ΣΟΥΛΑ...

Η Σουλαρα μας...Ητανε αυτο που θα ελεγε κανεις...Γυναικαρα...

Ψηλοσωμη...Χωρις να ειναι και...Γκαμηλα...

Καταξανθη...

Μαγουλου...

Με πλουσια τα ελεη...Οταν την επλασε ο μεγαλος Γιαραμπη...Ειχε τα κεφια του...

Ολα με το παραπανω τα εβαλε...Και τα μπροστινα και τα πισινα...

Περναγε...Και σταματαγε η κυκλοφορια...

Αναρθρες κραυγες ακουγοτανε...Απο τα μαγαζια και τα συνεργεια...

και βγαινανε τα μαστορια, μουτζουρωμενα και αχτενιστα...

Με τον καματο να τρεχει στο μετωπο...

Και με το φανελλακι να αφηνει τα μπρατσα στον ηλιο να γυαλιζουνε...

Και με το στουπι στο χερι...

Και σφυριζανε, δυνατα....Και κοιταζανε λιγωμενα..

Και οι πιο τολμηροι...Της φωναζανε κι ολα...Απο το λαστιχαδικο στη γωνια...

Τον καλο τους το λογο...

-Μου εφτιαξες τη μερα αγγελε μου...

-Ριξε το βλεμμα σου και σε μας...Κι ας πεθανουμε κουκλαρα μου..

-Δωσε μου κι αλλα ματια Σατανα...Να βλεπω τον αγγελο του Θεου...

Κι εκεινη...Κορδωνοτανε...Και περπαταγε και σιγα-σιγα...

Κι απολαμβανε το χαλασμο...Φτιανοντας,ταχα, το μαλλι...Ηλιαχτιδα ως τη μεση...

Χαμογελωντας γυρα...Και χτυπωντας τα τακουνια, δυνατα στο πλακακι...

Δεν ητονε,καμμια τσουλα η Τασια...

Η μανα της...Η Κυρα Κερασια...Την ειχε δεμενη με τα λουρια...Οπου περνουσε η κορη...

Καταποδας κι γρια...Και τους εκοιταζε αγρια τους σερνικους...Με το αετισιο της το βλεμμα...

-Ντζιμπλα να πιασουνε τα γκαβα σας ...Παλιοζαγαρα...Φωναζε ..."τρυφερα" στα παιδια...

Αλλα ολοι το ξερανε...Οτι το περφανευοτανε κι ολας...Το δωρο της ομορφιας...Το κοριτσι της.

Κλεισμενα τα δεκαξι...Ελεγε και λαμπιζανε τα ματια της..Κορη της παντρειας πια...

Της παντρειας...Και πως να γινει;;;Με το μπαουλο με τα κεντηδια;;Με το σκαλιστο το σερβιτσιο, που πληρωνε στο δοσα...Η με την μοδιστρικη που μαθαινε στη σχολη;;

Ο "προκομμενος ο Κυρ Θαδαιος... Ο πατερας της..Αφηκε τα κοκκαλακια του στη Νοτια Κινα...

Κι ετσι...Δουλευανε, μια γαζωτικη...Σκαντζα βαρδια,μανα κορη στου Δαουτη για το μεροκαματο..

....Μην εισαι χαζοβιολα, κυρα Κερασια...Ειπε η Φανη...Η ψαχτρα...Εγω που ειμαι στη Διευθυνση...Ξερω που σου μιλαω...Ο κυρ Βασιλης, ο διευθυντης παραγωγης, ειναι μικρανιψιος του ιδιοκτητη...Η κορη σου θα περασει μια ζωη...Ζαχαρη, κυρα Κερασια...

Θα σας παρει και απ το παραπηγμα που μενετε ως τωρα...Θ αλλαξει η ζωη σου σου λεω...

Ειναι η ευκαιρια σου...

Μη κοιταει τα αισθηματα, πες της, αυτα ολα ψευτικα ειναι...Σημερα Πασχα...Αυριο Χασκα...

Εδω ο ανθρωπος ειναι νοικοκυρης...Πλουσιος...Αξιοσεβαστος...Και παν απ ολα...

Ερωτευμενος...Ολα του τα λεφτα...Στα ποδια της τα βαζει...Ενα ΝΑΙ και τελειωσαμε...

Τι εχεις σημερα, βρε ...Ερωτευμενο...

Ειπε ο Γιαννιος, το αφεντικο στο βουλκανιζατερ...Ητονε τριτη, η τεταρη φορα, που ο Νικολας

εβαζε το λαστιχο του φορτηγου στο μηχανημα, και του, πεφτε κατω ο λοστος...

Δεν τον ειχε συνηθισει τον Γιαννιο, σε τετοιες ατεχνιες ο Νικολας...Αντιθετα...Τα χερια του δουλευανε ...ροδανια...Και η δουλεια του αψογη...

Αλλα το ηξερε το μυστικο ο Γιαννιος...Νταλκας ητονε...Αχ Σουλα..Ενας αγγελος...Που τον εστελνε το Νικολη στην κολαση.. Τον πλησιασε με αγαπη...Σα παιδι του τον ειχε τουτο τον νταγλαρα ο Γιαννιος...Μηπως ητανε ωρα να το δειξει αυτο...;;

Η Τασουλα, ειχε πλανταξει στο κλαμμα...Τα ματια της ειχανε πριστει, και ειχε φτιασει μελανιους κυκλους γυρω...Η μανα της...Της ειχε μιλησει...Ειναι η ευκαιρια μας...Της ειπε...

Ο ανθρωπος ειναι νοικοκυρης..Ειναι λεφτας...Κι εμεις, ουτε το νοικι δεν εχουμε πια...

Σ αγαπαει, λεει...Δειξε παιδι μου μυαλο...Θα σωθουμε...

Μιλαγε η Κερασια, και κοιταγε χαμω...Ποναγε...Αλλα ηθελε το παιδι της να βολευτει...

Να μη βασανιζεται, σ ολη της τη ζωη...Νισαφι πια η φτωχεια...Δεν αντεχεται...

Οταν εβαλε τα κλαμματα η Τασουλα, η ψυχη της μανας, καταλαβε...Ειχε δει και τα βλεμματα...Και τους αναστεναγμους της παλιοτερα...Για το Νικολα, τον παραγιο του κυ Γιαννιου στο λαστιχαδικο..Αλλα...Πως να γινει;;;Με το μπαουλο με τα ασπρορουχα;;;

Ηρθε η μερα που "τα ειπανε" με την Ψαχτρα...Το σπιτακι ολο ελαμπε...Αλλα η Σουλα ητανε,

ακομα κλαμμενη...

Το ειχε παρει αποφαση ομως...Δεν φαινοτανε και αλλη επιλογη...

Ακουστηκε χτυπος στην πορτα...Ηρθανε...Η Τασουλα, μαζεψε στη γωνια, σαν τρομαγμενο γατι..Η Κερασια, ετρεξε στην πορτα...

-Θυμασαι συμπεθερε...;;;

Ειπε η Κερασια, κι ανεβασε το μικρο το εγγονι στην κουνια, να το ταισει...

-Ξεχνιουνται αυτα..;;Ειπε ο συμπεθερος, γελωντας...Επηρε το μεγαλο, απ το χερι και τραβηξε κατα την πορτα..

-Τελειωνε με το ταισμα...Θα παω το Γιαννη μας στο σχολειο...Και μετα θα παω απ το μαγαζι...

Ηξερε...Οτι στο δευτερολεφτο...Εσωσε τεσσερις ζωες τοτε...

Και δακρυζε, καθε χρονια σαν τωρα, που το γιορταζανε...

Επηρε τον καταξανθο τον Γιαννακη απο το χερι, και βγηκανε στην αυλη...Καθως την ανοιγε, ακουσε φωνες...

-ΕΕΕΕ...Γιαννιο...Εγυρισε το κεφαλι γελωντας...

-Τι θες παλι..;;

-Παρε για τα παιδια, τουτα τα κουλουρακια...Ειναι για την ημερα...

Γελασε ο Γιαννιος...Πηρε το κουτι, και τον πιτσιρικα ,σφιχτα απο το χερι και βγηκε...

Εγινε και χαζοπαππους..Χωρις ποτε να παντρευτει...

Εδωσε το μαγαζι...Στο Νικολα...

Εκεινη τη μερα...

Και προλαβε και την ψαχτρα στο δρομο...ΟΧΙ...Της ειχε πει..Κι εκεινη, καταλαβε, και εσκυψε το κεφαλι...

Και εσωσε την ψυχη του...Αυτο εκανε...

Δοξα να χει ο Θεος..Που προλαβε...

Δοξα να χει ο Θεος...Που καταλαβε...