ΤΟ ΑΓΟΡΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΗΛΑ...

Κατα τις εφτα το πρωι...Εφτα και πεντε, εφτα παρα...Επρεπε να ειμαι στο λεωφορειο το 420,

για τον Πειραια,Στο φαναρι του Κηφισσου στο υψος του Ροσινιολ...

Ξερεις...Εκει που ειναι το εκκλησακι στη γωνια, κι απεναντι η εταιρια κινητης τηλεφωνιας του Λαναρα, που εκλεισε...

Αμα ημουνα, λιγο αργοτερα...Θα αργουσα...Η καρτα θα βαρουσε κοκκινα, και θα μου το κοβανε απο το διαλειμμα...

Αμα ημουνα νωριτερα, θα προλαβαινα και να πιω καφε...

Εικοσι χρονια η ιδια ιστορια...Πιο πολυ αντεξα εγω, απο το ρουμανικο το λεωφορειο...

Αλλαξανε, και βαλανε,κεινα τα μακροταλα,με το συρομενο κομματι απο πισω...Και μετα τα

Γαλλικα...Με το φακο στο πισω τζαμι...

Ομως εγω εκει...Καθε πρωι, την ιδια ωρα...Κι ας περναγαν τα χρονια τα ατιμα, σα μερες...

Κει λοιπον στο Ροσινιολ...Εβλεπα, καθε μερα, πληθος τα παιδακια...

Μολις γινοτανε κοκκινο το φαναρι, γλυστραγαν σαν το νερο, μες τα αμαξια...

Αλλο, πουλουσε φακους και παιχνιδια...

Αλλο καθαριζε, και γυαλιζε τζαμια..

Αλλο, μ ενα πανι, καθαριζε τους προβολεις...

Τα εβλεπα, να χωνουνται αφοβα, στα κενα που αφηναν τα αμαξια...Μ ενα κεφι...Μια γρηγοραδα..ΜΙΑ ΑΓΝΟΙΑ...

Και πεταριζε η καρδια μου...

Πολλες φορες, τα "ακουμπουσανε" τα αμαξια, η τα μηχανακια...

Μερικες φορες...Τα κουτρουβαλαγαν και στην ασφαλτο...

Αλλα αμεσως ξανασηκωνοταν...Γρηγορα-γρηγορα, το βαζανε στα ποδια...

Κι αν ειχαν και καννενα γδαρσιματακι...

Ενα κομματι, απο το ρουχο τους...Το λερο και κομματιασμενο, πανω στην πληγουλα τους...

Και παλι πηλαλα...Μεσα στ αυτοκινητα...

Σαν τα μυγακια, γυρω απ τη λαμπα...

Σαν αγγελοι, της λειψης μας συνειδησης...

Οταν εβρεχε...

Μαζι με το δεκαλεπτο...Αρπαζανε και καμμια σφαλιαρα...Καμμια βρισια...Καμμια μουντζα...

Τα βρωμιαρικα...Τα αλητακια...Τα κωλοπαιδα...Οπου πεταγονται σαν τους διαολους...Τα νεγρακια...

Θα ..πατησεις κανενα...

Και θα το πληρωνεις μετα, για ανθρωπο...Το κωλοαλβανο...

Λες και φταιγανε αυτα...Που αργησες να ξυπνησεις, οδηγε...

Και σε βρηκε η κινηση...

Αλλοι παλι λεγανε...Οι εξυπνοτεροι...Οτι τα παιδια κοβουνε μονεδα, καθε μερα...

"Ως και τρια τεσσερα, δικα μας μεροκαματα"...

Κι οτι τα εκμεταλλευονται οι γονιοι τους...

Οτι...χαλανε τη Φυλη...

Και οτι δεν πληρωνουνε φορους...Κι οσα βγαζουνε τα στελνουνε στις παλιοχωρες τους...

Και χρεωνεται η πατριδα...

Και μια μερα...Σαν φυσικο μου φανηκε...Εγινε το κακο...

Απ τις εφτα παρα εικοσι...Κοκκαλωμενα τα αμαξια...Ως πανω στις τρεις γεφυρες...

Παλιοκαιρος...Χιονονερο, και γλιτσα στη ασφαλτο...Τετοιες γιορτινες μερες, θαρρω ητανε...

Ανοιξε ο οδηγος τις πορτες, και βγηκαμε οι "βιαστικοι", και πηγαιναμε "ποδαρατοι" να μη γραψει η καρτα "κοκκινα"...

Και περνωντας απο το Ροσινιολ...

Ητονε, κοσμος πολυς μαζεμενος, και κοιταγε....Επηγα κι εγω...Αν και ηξερα τι θα δω...

Ενα...μισολιωμενο κεφαλακι,οχταχρονου..Κατω απο ενα φορτηγακι...

Και γυρω...

Σκορπισμενα πακεττα χαρτομαντηλλα...

Ποτισμενα στο νερο και στο αιμα....

Τον εσπωξε, ενας προφυλακτηρας...Καθως πεταχτηκε, το διαολι...

Και επεσε στις ροδες του φορτηγου...Κανεις δεν εφταιγε απο μας...

Το αλλοδαπακι εφταιγε, Γαμω το Ξισταυρι του, χρονιαρες μερες...Γα μω τη φαρα που το γεννησε γαμω...Και θα παρει και τον ανθρωπο στο λαιμο του τωρα...

Που πηγαινε για το μεροκαματο...Ειπανε...

Την αλλη μερα...

Ολα ο κευ...

Τα αυτοκινητα πηγαινανε ανετα...

Και κανενα παιδακι, δεν αφησε στα φαναρια το Υπουργειο...[που υπηρχε και την προηγουμενη βδομαδα...Πριν το κακο...]

Αντε, γιατι...Ουγκαντα καταντησαμε...Με ολους αυτους, που ηρθανε εδω...Τους βρωμιαρηδες..

Ειπανε...

Τι επαθε το μαγουλο σου καλε....Τσιριξε η γυναικα μου....

Τιποτα, καλη μου...Μια του βαρεσα μ ενα ξυλο...Και πριστηκε...

Γιατι, καλε το βαρεσες το κεφαλι σου με το ξυλο...;;

Για να μη ποναει απο μεσα....Να ποναει απ εξω...Να παρηγοριεμαι λιγο...

Γιατι το ...ηξερα...Και τιποτα δεν εκανα....Το αφησα να γινει...

Και τωρα ποναω...Γαμω το ξησταυρι μου...Χρονιαρες μερες...

Ποναω...

Συγγνωμη Χανς, φιλε....

Δανειστικα τον τιτλο...

Αλλα το "παραμυθι" ειναι δικο μου....