H ΑΓΝΗ ΨΥΧΗ...

ΣΑββατοβραδο...

Ο Μανασσος, ητανε και πολυ κεφατος σημερα...Θα ελεγε και"ευτυχισμενος" αν του καθοτανε η βραδυα καλα...Ειχε βασιμες ελπιδες, για καλοπεραση...

Μεχρι στιγμης...Ολα του πηγαιναν "πριμα"....

Και "αδεια" ειχε παρει...Απο τον ιδιο τον δοικητη παρακαλω...Τετραημερη και τεσσερις τα "οδοιπορικα" οκτω...Ανεση...

Και εισητηριο με το στρατιωτικο αροπλανο βρηκε...

Και λεφτακια κονομησε, απο κατι συγγενεις...

Η μανα...Σιδερωσε τη στολη "εξοδου", αφου πρωτα τη "σουλουπωσε" φερνοντας στα μετρα του,

Πρωτα το παντελονι...Αλλα και το σακκακι...[πρωτη αδεια βλεπεις...] Γυαλυσε καλα τα αρβυλα

Εφτιασε τα κορδονια, σωστα...Κοτσαρε και το μπουφαν, το Αμερικανικο,που του αφησε,δωρο,

ο λοχαγος Χατζαρης, οταν απολυθηκε, εβαλε και το μπερεδακι του, με το εθνοσημο, πανω στο

φρυδι και...Ετοιμος...

Ο Ομορφωτερος φανταρος...Ειπε η μανα...Κι αυτος,συμφωνησε γελωντας...

Εβαλε τα "καρελλακια" στην τσεπη του μπουφαν, και εβγαλε τα κλειδια, απο το μηχανακι...

Να προσεχεις...Και να εισαι..."τροπικος"....Τον συμβουλεψε η μανα, ενω τον σταυρωνε...

Καβαλησε το "οχημα" και εφυγε...

Στον "τροχονομο" στη Νεα Ιωνια, εφερε το χερι στην μεσα τσεπη του μπουφαν...Ναι...

Ολα τα "χαρτια" του ηταν εκει...Περασε και κατεβαινε προς το "κεντρο"...

Παιρνωντας απο τα υφαντηρια στον Περισσο...Ακουσε τα 'ργαλια που δουλευανε...Του φανηκε

"οικεια" η φασαρια τους...Σε λιγους μηνες, θα επιανε κι αυτος δουλεια...Ανυπομονουσε..

Αφησε πισω του την "Κολουμπια" κι ανεβηκε τη γεφυρα της Ριζουπολης...Ο αερας τον χτυπουσε ευχαριστα στο προσωπο...Τραγουδαγε κι ολας...

Κατεβαινοντας τη γεφυρα...Εβλεπε απο μακρυα μια φυγουρα, στα φαναρια του Αγ Αντωνη..

"εκοψε" για να δει καλυτερα...

Ηταν μια κοπελλα...Και του εκανε και νοημα να σταματησει...

Κυτταξε πρωτα στον καθρεφτη του, μην ερχοταν καμμια κουρσα πισω του...Τιποτα...

Πατησε τα φρενα, και σταματησε μπροστα της, μαλακα...

Ητανε, μια κοριτσαρα,καταπληκτικη...

Με μαλλια καστανα, μακρυα, ως τη μεση...Περασμενα σ ενα ασπρο κοκκαλακι...

Με ματια καταγαλανα...Σαν τη θαλασσα στο νησι του...

Με προσωπο πανεμορφο...Την εβλεπε καθαρα στο φως του δρομου...

Με ενα φορεματακι...Ασπρο σαν το χιονι, κι ενα μπουφανακι,ασπρο κι αυτο, με μια μικρη

γουνιτσα στο γυακα...Την κοιταζε αποσβολωμενος...Ουτε στα ονειρα του...

-Για σου...Του ειπε με μια μελωδικη φωνη...

-Για σου ομορφια...Της ειπε κι αυτος, θαρρετα...Θελεις κατι;;;

-Ελεγα...Αν σου ηταν ευκολο...Να με πας, παρακατω...Ως την Πατησιων..Ειναι ερημια εδω και με φοβιζει...Του ειπε, παρακαλετα,κοιτωντας με τα υπεροχα ματια της...

Μπορεις...;;;

-Πολυ ευχαριστως...Ειπε ο Μανασσος, δηθεν ψυχραιμα...Στο δρομο μου ειναι...Ανεβα και φυγαμε...[Μωρε...Και στην..Κορινθο να του ελεγαν τα ματια αυτα...Θα την πηγαινε...Οχι

στην Πατησιων...Πεντακοσιους σφυγμους το λεφτο εφτασε...] Εκεινη ανεβηκε "γυναικεια",

και περασε το χερακι της, πανω απο το μπουφαν του, με εμπιστοσυνη...

Περνωντας απο την εκκλησια...Σταυροκοπηθηκε...Τι καλο εκανα Θε μου,για να μου κανεις

τετοιο δωρο...Ειπε μεσα του...

Με λενε Μανασσο...Ειπε καθως πηγαινανε..Εσενα;;

Εμενα με λενε Ευα...Ειπε η ομορφια...

Οτα φτασανε στην Αγια Βαρβαρα...Στο σταθμο του τραινου...Σταματησε ο Μανασσος, το οχημα...Και μαζεψε ολο του το θαρρος..

-Θα ρχοσουνα για ενα ποτο;;; Ειπε κοιτωντας τα αρβυλλα του, σαν να ηταν χρυσα...

-Θα ρχομουνα...Ειπε εκεινη γελωντας...Που θα με πας;;;

-Οπου θελεις, ομορφια μου...Ειπε χαρουμενος ο Μανασσος...Στο "χιλτον" θα σε παω...

Γελασανε, κι ανεβηκανε παλι στη μηχανη...Σημερα...Ηταν ο Παραδεισος του Μανασσου...

Τι στη Φωκιωνος, πηγανε για ποτο...

Τι στην ταβερνουλα του Σπυρου-Αντωνη, διπλα στο παγοποιειο πηγανε για φαγητο...

Τι στην Δισκοτεκ ΑΒC πηγανε για χορο...Περασανε ζαχαρη...

Πιαστηκε το στομα τους, απο την κουβεντα...λεγανε-Λεγανε...Ωρες λεγανε...

Στο τελος...Ξημερωσε...Ο μανασσος καταλαβε...Οτι ολα τα ωραια τελειωνουν...

-Που να σ αφησω;;;

-Εκει οπου με πρωτοειδες...

-θα σε ξαναδω...;;

-Ελα τη Δευτερα το πρωι...

-Στο ιδιο μερος;;

-Στο ιδιο...

Την αφησε, εξω απο την εκκλησια του Αγ Αντωνη...

-Αυριο..

-Αυριο..Του ειπε εκεινη, κοιτωντας τον βαθια στα ματια του, Ελα στις οχτω το πρωι...

Τη δευτερα το πρωι...Απικο ο Μανασσος στο νεκροταφειο του Αγ Αντωνη...Απ τις εφταμιση περιμενε...Και πηγε κοντα εννια...

Ετοιμος ητονε να φυγει, απογοητευμενος...Τα καλα ονειρα...Δεν κρατουν πολυ...

Αξαφνου...Ακουει φασαρια πισω του...

Ο γερο φυλακας του νεκροταφειου, ανοιγε την πορτα...

-Τι περιμενεις, φανταρε;;; Ρωταει βγαζοντας τα λουκεττα...

-Καλημερα γεροντα...Λεει ο Μανασσος...Περιμενω, την ομορφια μου...Γελασε αμηχανα...

-Την Ευα;....Ειπε ο γερος, με μυστηριο υφος...

-Ναι αυτην...Ειπε ο Μανασσος, παραξενεμενος...

Ο γερος, ξεκλειδωσε, και ανοιξε το ενα φυλλο της τεραστιας σιδερενιας πορτας...

-Ελα...του ειπε απλωνοντας το χερι...

Ο Μανασσος, μπηκε...με σφιγμενη καρδια...Ποιος ηταν ο γερος...Που τον πηγαινε...

Ωστοσο...Ακολουθησε το γερο...

Περασαν πολλα μνηματα...Πηγαιναν γρηγορα με μεγαλα βηματα...Μπροστα ο γερος...

Πισω ο Μανασσος...

Αξαφνου, ο γερος σταματησε...Μπροστα σ ενα "οικο" πνιγμενο στα λευκα λουλουδια...

Πανω στο μαρμαρο, μια μεγαλη φωτογραφια...

Ηταν εκει....

Γελαστη...Με το μπουφανακι της, και τα υπεροχα γαλαζια ματια της...

-Η Αγνη ψυχη...Ειπε ο γερος κουνωντας το κεφαλι...Πεθανε χωρις να γνωρισει τον ερωτα...

Γι αυτο "βγαινει" καθε χρονο τετοια μερα...

Μονο σε αγνους και τιμιους ανθρωπους, γιε μου...