Η ΜΟΥΤΡΙΤΣΑ...

Για ολους μεσα στο σπιτι μου, σας εγραψα...Για ολους...Στην τεραστια,Μαχαιροοικογενεια..

Που λεει και η Ζουζουνα...Ακομα και για την αποθηκη τροφιμων σας εγραψα...

Ομως...Για καποιαν...Δεν σας εγραψα...Μιαν αγαπημενη μου..Την πιο θερμη παρουσια, μεσα στο σπιτι..

Αλλα ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη...

Καθομασταν, με την Μαρικουλα, και χαζευαμε,ενα εργο στην ΤΙ ΒΙ...περισσοτερο σαν ηρεμια,

και ξεκουραση...Σαν αδειασμα του μυαλου..σαν ψυχοθεραπεια...Το να εισαι κοντα στον ανθρωπο σου...Να νοιωθεστε...Να ακουμπιεστε..

Παρα για το εργο...

Ξαφνικα...Η Μαρικουλα, σα να ανισυχησε...Σαν κατι να ακουγε, που τη φοβιζε...

-Τι ναι ρε..; Της λεω...

-Δεν πα να δεις, μου λεει...στην πορτα την μπροστινη...Κατι ακουω...Σαν ξυσιμο...

Ανισυχησα κι εγω..Δεν ειμαστε για τετοια τωρα...Ανοιξα την ξυλινη πορτα, απο μεσα, και κοιταγα απο το τζαμι της εξωπορτας...

Νυχτα εξω...Το φως του Δημου,σβηστο..Στο αντιφεγγισμα των φωτων του απεναντι σπιτιου...

Δεν εβλεπα,τιποτα...Κοιταω,αν η πορτα ηταν καλα κλειστη, και..γυριζω πισω...

-Δεν ειναι κανενας, της λεω..Θα παρακουσες...

-Οχι...Μου λεει,φοβισμενη...Ακουγεται, κατι σαν...Συρσιμο...Σαν..Γρατσουνισμα...

Εγω δεν εχω φοβηθει, γιατι δεν ακουω το θορυβο...Ομως, ξαναπηγαινω στην εξωπορτα και κοιταω μεσα απο το τζαμι...Τιποτα...

-Ρε, λεω, λες να ειναι καννα ποντικι..[ερχονται καμμια φορα,επισκεψεις..Μονοκατοικια ειμαστε, με ανοιχτους κηπους...Εχουμε και τετοιους φιλους] και τρωει τα λουλουδια μου...

Παιρνω το φακο...Και βγαινω εξω..Ανοιγοντας την σιδερενια εξωπορτα...

Πριν ομως..προλαβω να δω τι γινεται...

Περισσοτερο"νοιωθω", παρα βλεπω...Μια σκια,να μπαινει με ταχυτητα ΜΕΣΑ στο σπιτι...

Περνωντας,απο διπλα μου....[Ωχ ποντικι, λεω και μαλιστα, μεγαλο...]

Στο σαλονι...Ολοι ασχολουνται με το να κυνηγανε τον επισκεπτη...που πηγαινει. απο επιπλο, σε επιπλο τρεχοντας...

-Κλειστε τις πορτες...Φωναζω...Να μην παει μεσα...[στα δωματια...]

Διωχτε τον κατα δω...Λεω, και πιανω μια σκουπα...

-Σταματα...λεει η Μαρικουλα...Δεν ειναι ποντικι...Γατι ειναι...

-Γατι;; Και μπηκε μεσα στο σπιτι;; Τι θρασος...

Ηρεμησαμε ολοι...Ητανε φιλος...Οχι εχθρικος επισκεπτης....

Βλεπαμε και τη μουτριτσα της, κατω απ τον τριθεσιο...Μας "εκοβε"...

Η μικρη φαλτσεττα, εφερε λιγο τοννο κονσερβα, και λιγο νερακι..Τα εβαλε, στη μεση του σαλονιου...μετα...Περιμεναμε...

Σε λιγο...Η μουτριτσα...βγηκε, θαρρετα απο τον τριθεσιο..πηγε σο πιατακι της, και αρχισε να..

Πινει νερο, κοιταζοντας γυρω....

Μετα...ξεθαρρεψε...Εφαγε,βιαστικα τον Τοννο...Ηπιε ΟΛΟ το νερο...Και ξαναμπηκε κατω απο τον τριθεσιο...

Ετσι..παραξενα...Ηρθε στη ζωη μας η μουτριτσα...

Μια νεαρη ασπρη γατουλα, με το ενα της...αυτι μαυρο,γυρω γυρω...Και το τελος της ουρας, της επισης μαυρο...

Σημερα...Η Μουτριτσα μας, καθεται στα ποδια μου...Και τρωμε...Καρυδοψυχα, μελωμενη...

Βλεποντας τηλεοραση...

Και μου ζεσταινει την καρδια...

Πιστευω, οτι ειναι φυλακας του σπιτιου...Ψυχη των γονιων μας...Η τρυφερη μας συντροφια...

Καθε πρωι...Που φευγουμε ολοι,καθ ενας για οπου παει..[δουλεια, σχολεια, λαικη..]

Φευγει κι αυτη...Ποτε δεν μενει στο σπιτι...Οταν δεν ειμαστε εκει...

Το απογεμα...Οταν ακουσει την πορτα να ανοιγει...Ξαναρχεται, η κυρια μας...

Αν δεν της ανοιξεις...Γρατσουνιζει, πορτες και παραθυρα...Οταν ειμαι μονος μου...Ερχεται στην μπαλκονοπορτα, για να τη δω...

Τρωμε...Πινουμε...[την αφηνω να πινει απο το..ανθοδοχειο, αμα λειπει η Μαρικουλα...]

Και μετα....Βλεπουμε τηλοραση, τρωγοντας ξηρους καρπους...[ρακη δεν πινει..Πινει ομως μπυρα και κρασι]

Η μουτριτσα..Κοιμαται στο στηθος μου...Οπως ο γιος μου, και η μεγαλη φαλτσετα...

Μετα με..σπρωχνει με τα ποδακια της, για να παιξουμε...

Αμα βαριεται...Παει στην πορτα και..Ζηταει να φυγει...Ποτε δεν ειναι, απο πριν δοσμενο το κεφι της...

Πολλες φορες, θα κοιμηθει και τη νυχτα, σπιτι..Πολλες οχι...

Πολλες φορες, θα χωθει, κατω απο την κουβερτα καποιου...Πολλες φορες, θα...Προτιμησει, το σωμα του καλοριφερ...

Δεν κανει ζημιες...Δεν λερωνει...Δεν ανεβαινει στα τραπεζια...

Και ειναι πεντακαθαρη...

Αλλα πιο πολυ απ ολα...

Μ αρεσει...Οταν καθεται, απεναντι μου και με κοιταζει...Ακουνητη,κοντοκαθισμενη ...

Σα να μου μιλαει...

Μου λεει...

Ελα...Η ζωη ειναι για ολους...Και για ολα...

Θα το περασουμε και αυτο..Θα δεις...

Σα να τα γνωριζει ολα..Σα να τα καταλαβαινει...Σα να τα νοιωθει...

Μαζι μας...