....ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ.....

Καθως η βαρια σιδερενια πορτα εκλεινε πισω του...Σηκωσε, ως τα αφτια το γιακα του παλιοπαλτου του...Αποφυλακιστηκε...Εβγαινε στην "εξω" κοινωνια σημερα...Γαμωτο...

Περονιαζε το κρυο...Αβασταχτο...Και χειροτερα, αν ειχες και κρυα...Παγωμενη ψυχη...

Εβγαλε απ το λερο ταγαρι, που ειχε περασμενο στο λαιμο..Ενα σκουφι...Που ειχε φτιασει..

Απο το μανικι ενος σκισμενου πουλοβερ...Το φορεσε βιαστικα...κι αρχισε να βαδιζει σκυφτος..

Ξεμειναμε κι απο παπουτσα...Ειπε θλιμμενα στον..Εαυτο του, κοιτωντας τα χιονια που μπαιναν, λασπη, στα λιωμενα αρβυλλια του...Τρια,τεσσερα νουμερα μεγαλυτερα του...Πρεπει να βρουμε καποιον να κλεψουμε αμεσα...

Κοιταξε γυρω...Ητανε κι αλλοι κρατουμενοι που βγαινανε μαζι του...Αλλοι μοναχοι..Σαν αυτον..

Αλλους, καποιος να τους περιμενει...Ενα χτυπημα στην πλατη...Ενα χαμογελο..Ενα ζεστο ρουχο.

Αλλα γι αυτον...Κανεις...

Αμαρτιες γονεων παιδευουνε τεκνα...Ειπε...Ειχε πολλα χρονια να τον νοιαστει καποιος αυτονε...Απο τοτε που αποφασισε κι αυτος..Να μη νοιαζεται πια για κανεναν...

Για κανενα πουστη...Ελεγε οργισμενος...Για κανενα πουστη...

Γιατι ειχε σκυλομετανοιωσει..Για ολα του τα αισθηματα...Γιατι ολοι τονε περιμενανε στη γωνια να λαθεψει...Γιατι παντα ενοιωθε ριγμενος και αδικημενος...Γιατι παντα του δειχνανε ολοι...Ποσο παρεισακτος...ποσο αντιπαθητικος...Ποσο κακος ητανε...

Και αληθεια ητανε κακος...

Και εβριζε, και μαχαιρωνε, και εκλεβε, και εφτυνε...Και εδερνε...Χτυπουσε, μετα ματια κλειστα..Οποιον πλησιαζε κοντα..Οποιον τυχαια περναγε κοντα του..Οποιον τον κοιταζε πολλη ωρα...

Και πληρωνοτανε κι αυτος με ξυλο..πολυ ξυλο..Απο ολους...

Και μαζευοτανε τα βραδια...Κατω απο γεφυρες...Μεσα σε κουτες...Να γλυψει τις πληγες του..Σαν αγριμι...Σα ζωο της αγριας ζουγκλας της πολης...Σαν αρουραιος των βοθρων...

Γιατι, κανενας πουστης...Ποτε δεν του εδωσε το δικαιωμα...Να αιστανθει σαν ανθρωπος...

Γιατι τον φτυσανε πρωτα οι αλλοι ολοι...Γιατι τον πεταξανε στο δρομο...Σα σκουπιδι...

Ναι...Σκουπιδι...

Ενα σκουπιδι που κρυωνε και πεινουσε...Ενας αποκληρος..Ενας αστεγος...

Ενας βρωμιαρης αλητης...Που ειχε,απο καιρο παρει διαζυγιο με την πουτανα την κοινωνια...

Ειχε καμμια ωρα που βαδιζε,ασκοπα στους δρομους...Τα δαχτυλα των ποδιων, και των χεριων του αρχισανε να μουδιαζουνε, απο το διαολοκρυο...

Τα αυτια και η μυτη...Και να τα εκοβε..Αιμα δε θα εβλεπε...Εψαχνε απελπισμενα...Μια τρυπα να μπει...Καπου πιο ζεστα...Πιο απαγκιο...Και κατι να..Φαει...Κατι, οτι ναναι...Να αντεξει την παγωμενη νυχτα που ερχοτανε πανω του...Απειλητικα...

Αρχισε να...Νοσταλγει τη φυλακη...

Μπορει να τον σαπιζανε στο ξυλο...Αλλα θα ειχε καποια ζεστη...

Καποια στεγη...Κατι να φαει...

Μια χεστρα...Ενα μπανιο...Να πλυνει εστω τα χερια...Το προσωπο του...Με λιγο χλιαρο νερο...Μια σαπιοκουβερτα...Να σκεπαστει τη νυχτα...Να σωθει...Εστω για λιγες ωρες...

Ηξερε τι επρεπε να κανει...Θα ληστευε και θα εγδυνε...Κανενα ξεμοναχιασμενο γερο...

Η απελπισια...Χτυπουσε με βια στα μελιγκια...

Βγηκε απο τις σκιες...Πλησιασε ενα σκουπιδοκαδο...Και αδραξε βιαστικα ενα κομματι μυτερο

Σπασμενο τζαμι...

Το τυλιξε με ενα κουρελι...

Και το βαστουσε σφιχτα...Μεσα στην τσεπη του κουρελιασμενου του παλτου...

Τωρα...

Του ελειπε μονο ενα θυμα...Καποιος που θα πληρωνε...Για οσα η ζωη...Τον ειχε κρινει αυτον σαν ενοχο...Αδικα...Δικαια...Δεν ειχε σημασια πια...Μονο η πεινα ειχε σημασια...

Βαδισε, κατα την εκκλησια...Εκει ειχε τσουρμο τους ηλιθιους γερους...Θα αρπαζε εναν απο τους τελευταιους...

Κρυφτηκε στον αυλογυρο...Μεσα σε μια φουντωτη συσταδα...Και περιμενε...

Περιμενε, σαν τον πεινασμενο,αρρωστο, μοναχικο λυκο...

-Ελα Νικο...Μ ακους..;;..Νικο...Ξυπνα ρε...Νικο...Ελα...Κεντρο...

-Τι θε ρε...Τι φωνα...Πρωι πρωι...;;;..

-Ελα Νικο...Παρασκευας εδω...Απο το σκουπιδιαρικο...Ακους..;;;

-Ακουω...Παναθεμα σε...Ακουω...Ετσι που σκουζεις...Που εισαι...

-Στην εκκλησια...Στον αγ Αντωνη...Στην πλατεια...Πισω στο δρομακι..Ακους...

-Ακουω,ειπα,διαολε...Τι θες...;;;

-Ελα..Νικο...Φερε τ αμαξι...Ελα δω...Τωρα, λεω...Σου χω πεσκεσι...

-Τι ναι ρε...Καννα στρωμα;;..Καννα σωμιε...Καννα καναπε φερανε;;...

-Οχι ρε...Ενας αστεγος...Ειναι μισοσκεπασμενος με το χιονι...Τονε βρηκα παγωμενο...Διπλα στους καδους...Εδω ειναι και η αστυνομια...Ελα παρτονε μωρε...Ελα...

-Νταξει ρε...Ερχομαι...Πεθανε απο το κρυο..;;

-Οχι ρε...Ενα τζαμι κρατουσε...Και του κοψε το χερι...Πεθανε απο αιμορραγια...Ελα παρτονε..

-Νταξει ρε...Περιμενε εκει...Ερχομαι...Πεσε και στους μπατσους να φτιακουνε τα χαρτια...

Ερχομαι....