ΕΛΑΦΟΣ ΚΑΙ ΑΜΠΕΛΟΣ....[ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΟΙ]

Του σκοτωμου τρεχοντας η ελαφινα...Μετα απο μια αριστοτεχνικη στροφη-γωνια ενενηντα μοιρων, που την εκρυψε στιγμιαια.. απο τα ματια του λυκου...Που ετρεχε πισω της ξεπνοος και λαχανιασμενος...Χωθηκε ολοκληρη..Κατω απ τις πλουσιες φυλλωσιες...
Σταθηκε ακινητη...Ουτε η αναπνοη της δεν ακουγτανε...
Τα μικρα καυτερα της ματακια..προβαλλοντας ανεπαισθητα..Αναμεσα στα πλατυφυλλα ...Εστρωναν την παρακολουθηση του εχθρου...!!

Ο λυκος περασε..Λιγα εκατοστα απο την απελπισμενη μουσουδιτσα...Που ετρεμε απο τον φοβο..
Κρυμμενη μεσα στα πυκνα φυλλωματα...

Τα ματωμενα θανατερα του ματια..Εξερευνουσαν..Καθε πιθαμη του εδαφους...
Και τα ρουθουνια του ορθανοιχτα...Σαν ρανταρ..Σαρωναν τον αγερα..Ψαχνοντας το θυμα του...!!

Ομως ο αγερας..Πιστος συμμαχος των αδυνατων...Εκρυψε την μυρωδια της ελαφινας...Κατω απο τις πανωριες μυρωδιες...Των ζαχαρωμενων καρπων, που κρεμονταν απο τα γερα πλεγμενα κλωναρια...

Ο λυκος περασε..Και ξαναπερασε...Πολλες φορες...
Σαν να καταλαβαινε...Απο το ενστικτο του αιωνιου κυνηγου...Οτι το θηραμα ηταν κοντα...

Αλλα η λαφινα..με τα κρεατωμενα καπουλια...Ειχε εξαφανιστει...!!
Σαν να ανοιξε τρυπα και να την καταπιε...
Εδω ηταν τωρα...Εδω δεν ηταν..!!
.Ουτε ακουγε τα βηματα και την αναπνοη της...
Ουτε μυριζε τον ιδρωτα της απελπισιας της μελλοθανατης...

Επερασε καμμια ωρα...
Του λυκου του εφανη...Σαν να εχανε τον χρονο του...

Ωρα να παμε γι αλλα...Μουρμουρησε αναμεσα στα δοντια του...Και μαζεψε τα σαλια του...

Ετραβηξε κατα το δασος...Μηπως ξεμεινει κανας λαγος...Ξεμπαρκος..Και κολατσισει κατι...

Της λαφινας..Της εφανη..Σαν να περασαν αιωνες...Οταν ειδε τον λυκο, να τραβαει κατα το δασος...Τολμησε να...αναπνευσει και παλι...

Μεγαλε Δια...Θα ζησουμε και σημερα...Παρ οτι ξεμακρυναμε, απ το κοπαδι...

Αλλα...
Τι νοστιμες φυλλωσιες ειναι τουτες...!
Και τι γλυκιοι καρποι...
Το τρεξιμο και η τρομαρα..Της ανοιξε την ορεξη...Κι αρχισε να μασουλαει με ταχυτητα...Τις φυλλωσιες, που την εκρυβαν...!!!

Μεσα στα βηματα του..και τις μυρωδιες του δασους...Το τεντωμενο αυτι του λυκου...Αρπαξε εναν μικρο ηχο..Σαν συρσιμο...!!..
Αμεσως γυρισε το μονοκομματο κορμι του κατα κει...Και..εσκυψε...να κολλησει η κοιλια του στο χωμα...
Κρυμμενος πισω απ τα βατα..Κι ας γρατζουνουσαν το σκληρο του πετσωμα...Εστησε τωρα αυτος
να παρακολουθει το γυρω...

Χαμογελασε...Και τα σαλια πλημμυρισαν και παλι το στομα του...
Τα κιτρινα τραβηχτα του ματια..Ελαμπαν σαν φλογες πυροστιας...

Η λαφινα με τα κρεατωμενα καπουλια...Ετρωγε αμεριμνη...Ενα φουντωμενο αμπελι..γεματο σταφυλια...

Πλησιασε αθορυβα...

Την κατλληλη στιγμη...Ενα μεγαλο αλμα...Και προσγειωθηκε, πανω στο σβερκο της λαφινας...
Οι τεραστιες σιαγονες του..Εκλεισαν με δυναμη...Και θρυμματισαν τον τρυφερο σβερκο...

Ακουσε τις τελευταιες αναπνοες...Και τα τελευταια λογια της λαφινας...

"ΑΧΧ..ΤΙ ΕΠΑΘΑ Η ΧΑΖΗ...
ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ...ΤΗΝ ΚΛΗΜΑΤΑΡΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΕΣΩΣΕ...ΕΓΩ ΝΑ ΤΗΝ...ΦΑΩ..."

Ελαχιστα δευτερολεπτα ζωης...

Τα μικρα ματακια, της λαφινας..παγωσαν στο φρικτο..Τσεκουρι του θανατου...

Τι να εννοουσε αραγε;; Σκεφτηκε ο λυκος...
Μα..Τι τον εννοιαζε αυτονε;;;...

Γι αυτον η λαφινα..Δεν ηταν...Παρα ενα..Ωραιο γευμα...!!........................
.............................................................................................
............................................................................................