Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

ΜΟΝΗ ΤΗΣ....!!

Η Κυρα Κικιτσα...Ηταν μια παρουσια στη γειτωνια...Ηταν μια ιστορια της...
Ενα προσωπο..Που "εγραψε" το προσωπο, της ιδιας της γειτωνιας..Της ιδιας της φυσης...

Γιατι η.."φυση" δεν ειναι μονο τα δεντρα...Ειναι κι οι ανθρωποι...

Και οι περιφραξεις...

Κι οι χαρακτηρες, που γεννηθηκαν και μεγαλωσαν στη γειτωνια...
Κι η καμιναδα, του ασβεσταδικου...Κι αυτη ειναι φυση...!!

Η Κυρα Κικιτσα...Γεννηθηκε..Πολυ παλια...Πριν ο ηλιος,που μας φωτιζει ολους...Βρει το ταξιδι του στον ουρανο...
Ετοτενες..Οπου στο βαθυ σκοταδι...Σκιες ανθρωπινες, σε μια διαρκη αγωνια..Παλευαν με νυχια, και με δοντια...Για μια μερα...
Και πισω απ αυτην..Δεν εβλεπαν μελλον...!!
Οι βομβαρδισμοι..Η Πεινα...Η εκμεταλλευση..Η φτωχεια...Απλωνε σαν ομιχλη γυρω...
Και δεν σ αφηνε..Να δεις μελλον...!!

Μονο μια μερα...!!

Κι ο αγωνας, η αγωνια ηταν..Ως το βραδυ...Ωσπου τα κουρασμενα μελη..Να ξαπλωσουν..Στα σκληρα κρεββατια...Ωσπου..Τα πονεμενα ματια να σφαλισουν σφιχτα...Αναζητωντας στα ονειρα..Μια ευτυχια..Που ποτε δεν γνωρισαν...Στ αληθεια...

Τοτε..Που η...ΑΣΦΑΛΤΟΣ...Ηταν πολιτισμος...!!

Για τους λασπανθρωπους της Πολης...Που τις βροχερες μερες...Μπορουσε να θαφτεις στη λασπη...Να σε πατουν αδιαφοροι απο πανω,οι διαβατες...Και να χαθεις ετσι...ΑΘΟΡΥΒΑ...
Ουτε να νοιαστει..Ουτε να λειψεις σε κανενα...!!

"Ρηξη του κοινωνικου ιστου" Που λεγαν κι οι γραμματιζουμενοι...Αδερφια να σπρωχνουν στο χαμο αδερφια...Και πατερες, να θαβουν παιδια...!!

Καπου εκει το λοιπον..Η Κυρα Κικιτσα...Εβαλε το δεξι της χερι κατω απ το στερνο...Και ξηλωσε, με μιαν αποτομη κινηση..Την καρδια της...!!!..Οχι απο μισος..Ουτε πως ηθελε να εκδηκηθει κανεναν...

Μα επειδη νομισε, πως μονο ετσι θα μπορεσει να ζησει...!!..Να επιβιωσει απ την πεινα..Να πολεμησει τη μοναξια...!!
Ετσι λατρεψε τη μοναξια της...!!..Τη μοναδικη συντροφισσα της, σ ολη την "Επειτα" ζωη της...

Επερασεν η "κατοχη"..Ηρθε η "απελευθερωση"..Τραγουδια γυρω...Οικογενειες, σπασμενες..Ενωθηκαν..Χαλασματα και μπαζα..Ξαναγινανε σπιτια...
Παιδια..Καινουργια παιδια..Παιζαν στις λασπες, στις αλανες, στα χωραφια...
Φωνες, φασαρια..Γλεντια..Μηχανηματα ανοιγαν δρομους..Διπλα της σκαβαν θεμελια...

Αλλα η Κυρα Κικιτσα...Εκει...!!
Γυρω της..Ενα "ατομικο" σκοταδι...Κι η φυση...
Να την  εκδικειται...ΚΑΘΕ μερα...!!

Ανοιξε κι ενα μαγαζι..Η Κικιτσα..."ψιλικα,κουμπια...Κλωστες και πανια"...
Και μαζευε τις κοπελλες...Που θελαν να ραψουν..
Τις νοικοκυρες..Που θελαν λιγο πιπερι..Λιγη ζαχαρη...Λιγο ναυλον, για το τραπεζι της κουζινας...

Εδινε και βερεσε...Κι ας μη τα πληρωνοταν ολα...Για να ερχονται πελατες...
Αγοραζε απο την Αθηνα...Που ηταν τοτε..Πολυ μακρυα...
Χυμα τα ξερα μυρωδικα...Το πιπερι..Τα κουμπια...
Και τα βραδυα τα εβαζε σε μικρα σακκουλακια πλαστικα..Που εφτιανε μονη της...!!

Μονη της εφτιανε..Με κολλες χρωματιστες, ΑΕΤΟΥΣ για τα παιδια...
Εκοβε σερπαντινες...Εφτιανε κομφετι, με παλιες χρωματιστες..Εφημεριδες...

Ως και χριστουγεννιατικα στολιδια εφτιανε,μονη της...Απο μπαλλιτσες πλαστικες..Που τις εβαφε...
Και περνουσε απο πανω χρυσοσκονη...

ΜΟΝΗ ΤΗΣ...!!

Για να μην εχει αναγκη κανεναν...Να μην πληγωνεται...
Να μην ξαναπληγωθει ποτε...Απο κανεναν...!!..

Στο σεισμο...Μισοπεσε η παραγκα της...Χωρις κολωνες, ηταν βλεπεις...Χτισμενοι τσιμεντολιθοι..
Κι απο πανω πλακα..Που "επεσε" νυχτα, παρανομα...Και δεν αντεξε...

Κι η Κυρα Κικιτσα...Βρεθηκε, απο φανταρους, κι αστυφυλακες..ΠΕΡΑ στα Λιοσα..Κοντα στο νεκροταφειο...

ΜΟΝΗ της να πλανιεται..Στο προσωπικο της σκοταδι...!!

Ετοτενες, φανηκαν και μερικοι συγκενεις...Που δεν τους ηθελε ποτε..Και τους εδιωχνε...
Μια και με τις γατες της,ΜΟΝΟ μιλαγε...!!..
Τους εβρισε γιατι ηξερε...Πως ηρθαν για το οικοπεδο..Και τα λεφτα που ειχε μαζεμενα, στην τραπεζα...

Μονη της....

Ενα τηλεφωνο ΜΟΝΟ κοστισε...Να την κλεισουνε σε ιδρυμα..Τοτε που καταλαβανε...Οτι επαθε ανοια...!!

Σημερα..Επερασα απο την μισοχαλασμενη παραγκα...Και εβλεπα τα χορτα να εχουνε κανει..Ζουγκλα
Ολον τον τοπο...
Η παλια σιδερενια πορτα να χασκει..Ολανοιχτη πληγη...Κι απο κει να μπαινει..Ποταμι η βροχη...
Και να χτυπουν τα ξυλινα παραθυροφυλλα απο τον κρυο αερα...

Ουτε οι Πακιστανοι αστεγοι..Δεν μενουν πια εκει...

Κι οι γυφτοι..Πηραν οτι εχε,καποια αξια...!!

Κι εκεινη..Η κυρα Κικιτσα...Θα πεθανε, φαινεται...
Μονη της, οπως ηθελε...
Χωρις κανεις..Να μαθει κατι..Ουτε να λειψει απο κανεναν...!!



20 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. Αγαπητη μου Κουλιτα...
      Αυτος ειναι και ο πιο ισχυρος μου φοβος...

      Η μοναξια..Που τελικα γινεται επιλογη..Και πορεια ζωης...

      Διαγραφή
  2. κάποτε τα σκοτάδια είναι καλύτερα από το φως

    καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπερα και σε σενα, φιλη/ε...
      Ειναι;;
      Και πως οδηγειται κανεις σε τετοιο συμπερασμα...;;

      Διαγραφή
    2. όταν το φως δείχνει περίτρανα τους ελάχιστους "Ανθρώπους"

      είμαι φίλη

      Διαγραφή
  3. Ναι τραγικό, αλλά ήταν επιλογή της και με αυτήν πορεύθηκε.
    Έχω την εντύπωση πως, η εποχή μας μπορεί να μην έχει καταγράμμα βομβαρδισμούς και κατοχές, αλλά
    οι "Κικίτσες" έχουν αυξηθεί, κι εκείνα τα χρόνια μπορεί να ήταν η εξαίρεση και σημείο αναφοράς στη γειτονιά, μα σήμερα είναι γύρω μας και δίπλα μας, όπου και να κοιτάξεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανταιε..
      Φοβαμαι, επειδη συμφωνω μαζι σου...
      Οτι ειναι και δικο μας, ημων των υπολοιπων, σφαλμα..!!
      Να "σπρωχνουμε" Κικιτσες, στο να..Ξερριζωνουν τις καρδιες τους...!!

      Διαγραφή
  4. Έχουμε απομονωθεί ο καθένας μας στα προβλήματά του και στις έννοιες του και έχουμε χάσει την κοινωνικότητα εκείνης της εποχής που ζωντάνευαν οι γειτονιές με χαρές και γιορτές ακόμα και στις στεναχώριες του κάθε ενός.

    Τουλάχιστον ας μη χάσουμε την ανθρωπιά μας αυτό και αν είναι τραγικό!

    Τα θαλασσινά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ZOYZOY
      Οτι να κανει κανεις..Αυτα που ειναι να χαθουν θα φυγουν..Κι οσα χρειαζεται ο ανθρωπος θα μεινουν...
      Κι αυτην την κοινωνικοτητα, εμαθε...Να μην την χρειαζεται, φιλη μου,καθως φαινεται...

      Διαγραφή
  5. Γεια σου Μαχαίρη με τις ωραίες ιστορίες σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μόνοι μας είμαστε όλοι τελικά.
    Μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε.
    Πολύ συγκινητική ιστορία Μαχαίρη.
    Καλό σου βράδυ:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κανενας, δεν ερχεται μονος..Και δεν φευγει μονος...
      Αν ο ιδιος δεν το επιλεξει...
      Για τον εαυτο του αυτο το ταξιδι...

      Διαγραφή
  7. Θα σου πω κάτι που λέει ο μπαμπάς μου...
    ''τραγικό να πεθάνεις από πείνα, αλλά πιο τραγικό να πεθάνεις από μοναξιά.''

    Καληνύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αφανταστη τραγικοτητα αυτης της καταστασης...
      Η απεριγραπτη αυτη πληγη..Υπηρξαν ΠΟΛΛΕΣ εποχες...Που ηταν συνηθισμενη...!!

      Και τωρα..Διαβασε το σχολιο του Ανταιου...!!

      Διαγραφή
  8. Τι ωραία που γράφεις, Μαχαίρη!.
    Όσο για την Κικίτσα... Για να πλησιάσεις κάποιον, πρέπει να θέλει κι αυτός.... Δεν το λέω σαν δικαιολογία, αλλά σαν πραγματικότητα που έχω ζήσει. Άλλωστε το λές και συ, όσο σκληρό και αν ήταν, όσο και αν δικαιολογημένα το επέλεξε, η Κικίτσα "ξερίζωσε την καρδιά της" μόνη της. Πώς λοιπόν να ζήσεις με κάποιον που δεν έχει καρδιά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τι ωραία που γράφεις βρε Μαχαίρη! (και δεν το έκλεψα από τον αποπάνω :-) )

    O καθένας μέσα του ξέρει το γιατί έμεινε μόνος, κάποιος λόγος υπάρχει.

    Η μοναξιά δεν είναι καλή αλλά η χειρότερη μοναξιά είναι αυτή ανάμεσα στους άλλους, που μπορεί να είναι δίπλα σου στο χώρο, αλλά μίλια μακριά σου στην ψυχή και την καρδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μαχαίρη, θα με κάνεις να κλάψω και είμαι και...ευκολοσυγκίνητη αυτόν τον καιρό... Εσύ παιδάκι μου δεν έγραψες. Σκηνοθέτησες...
    Ολόκληρες εικόνες γέμισε το μυαλό μου, με το δράμα της "Κικίτσας"......
    Εικόνες μαζί με φόβο........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπημένε φίλε... Αυτή η πένα σου.... Ο τρόπος που γράφεις.... Πόσο με συγκινεί τις περισσότερες φορές... Και τι μεγάλη έκπληξη αυτό το κείμενο, όταν τις προάλλες την ίδια μέρα που αργότερα το διάβασα, περπατώντας το πρωί στην πόλη έρχονταν στίχοι στο μυαλό από τα άδεια σπίτια και τους κατέγραφα στο κινητό για να τους τελειώσω και να τους διορθώσω αργότερα... Τελικά εμείς οι δύο έχουμε αυτό που ονομάζω "συγκοινωνούντες καρδιές".... Δες το τελευταίο μου ποίημα στο blog μου.... Αυτά έγραφα στο κινητό εκείνο το πρωί και μετά το βράδυ διαβάζω εσένα και.... ξετρελλάθηκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή