Δεν γνωριζω μεγαλυτερη...
Απ οταν εισαι νεος, ωραιος και καλος...Και ζεις ωραια με την οικογενεια σου...
Και μια μερα...Στα καλα καθουμενα..!! Σου ξεφουρνιζει καποιος το μεγα μυστικο..!!!
ΤΟ ΕΠΤΑΣΦΡΑΓΙΣΤΟ..!!
Ξερεις κατι..;;...
Εισαι υιοθετημενος...!!! Κορο ι δο...Μουλαρι..!!
Τι λετε μωρε!!!!
Κι ολα αυτα που γνωρισα, που αγαπησα, που εζησα...
Ηταν ενα ψεμμα...Μια παραισθηση λοιπον..
Απο κει που γνωριζα, συγγενεις και φιλους...ΜΑΝΑ,ΠΑΤΕΡΑ...Ξαφνικα μαθαινω, οτι..
Ενα κλωναρακι...Ενα φυλλο...Ενα λουλουδακι, που το παιρνει, ο αερας, και το φερνει δωθε...Κειθε...Χωρις ριζα..Χωρις καταγωγη..Χωρις δικους...Χωρις τιποτα...!!!
Ενας αποκομμενος της ζωης...Αποκληρος...Ενας παρατημενος, και τιποτα αλλο...!!!
Κι ολα εκεινα...Που εκανα, για να ενταχθω..
Οι γιορτες, τα γεννεθλια,οικογενειακες φωτογραφιες...Καινουρια ρουχα, και το δωματιο μου με τα μαξιλαρια...
Ολα ψεμματα...;;;
Οι αγκαλιες, τα φιλια...Τα παραμυθια στο κρεββατι,το ζεστο μπανιο....
Η μυτη, που ειναι ιδια του πατερα...!!
ΨΕΜΜΑΤΑ...ΨΕΜΜΑΤΑ...!! Μια διεθνης, συνομωσια, μια πλεκτανη...Γελουσατε, πισω απ την πλατη μου λοιπον..!!!
Τα αλλα παιδια, θυμωνουν, γιατι οι γονιοι, κατασκευαζουν το μελλον τους...
Κι εμενα...Μου κατασκευασατε, και το παρελθον μου...!!!
Φαινεται,Σαν να γεννηθηκα...Σε μια θεατρικη σκηνη...Γυρω μου οι ανθρωποι,παιζανε ρολους..Ο Γιωργος,αυτος με τη μυτη...Εκανε τον πατερα..
Η Φανη...Εκανε τη μανα..Αλλοι ηθοποιοι...Εκαναν τα αδερφια, τα ξαδερφια..Τους θειους,
Τους...Λοιπους συγγενεις...Ισως και τους φιλους...
Τι ωραια, που τα καταφερατε..!!
Πετυχεμενη παρασταση..!! Σχεδον,αληθινη..!!
ΠΑΡΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΟΣΚΑΡ...Σας αξιζει...!!!
ΨΕΥΤΕΣ...Κλεφτες της ζωης μου...ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ...!!
Εκαταφερατε..Να πεισετε..Εναν χαζονε..!! Εναν ηλιθιον,παρατημενον...Εναν αποκομμενον...
ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΜΝΗΜΕΣ...
Να μην εχω ζησει...
Να μην εχω αιστανθει..
Κι αυτοι που με παρατησαν..Σιγουρα,καμμιαν αξια δεν θα ειχα γι αυτους!!
Σαν το σπορο,που πεφτει απ το σακκουλι...
Σαν το τσιμπουρι, που βγαζεις απ το σκυλο...
ΣΑΝ ΤΗ ΜΥΞΑ ΣΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ...!!!!
Γιατι;;;
Ακομα και την απαισια τσουκνιδα...Το χωμα την αγαπησε, και εθρεψε τις ριζες της...
ΕΜΕΝΑ...
Ποιος θα μ αγαπησει...
Αν με πουλησε, η ιδια μου η μανα...!!!
ΚΑΝΕΙΣ..
ΚΑΝΕΙΣ.....
Eίναι η πρώτη αντίδραση αυτή που περιγράφεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την δεύτερη σκέψη όμως συνειδητοποιεί πως κάποιοι άλλοι άνθρωποι μπορεί να μη τον γέννησαν αλλά τον ανέστησαν!
Τα ψέμματα όλα πλέχτηκαν για να φτιάξουν ένα κόσμο ασφαλή και ευτυχισμένο για τον ίδιο.
Όταν το παράπονο καταλαγιάσει, πρυτανεύει η λογική και η αμοιβαία τρυφερότητα που έχει αναπτυχθεί μεταξύ γονέων και παιδιού που υπερκαλύπτει τυχόν κενά που αφέθηκαν...
Το μεγάλο λάθος των μεγάλων είναι που κρίβουν την αλήθεια. Η αλήθεια είναι όμορφη. Το υιοθετημένο παιδί είναι σίγουρο οτι το θέλουν και το αγαπάνε οι γονείς, κανείς δεν τους υποχρέωσε να το υιοθετήσουν. Ενώ το εξ αίματος μπορεί να είναι και τυχαίο (τις πιο πολλές φορές). Αφού οι μεγάλοι το ξέρουν, αγαπάς το παιδί που μεγαλώνεις, και ας σου το αφήσουν μια νύχτα στην πόρτα σου. Τώρα πια είναι απαράδεκτο να κρύβουμε την αλήθεια απ το παιδί, γιατι κάποτε θα τη μάθει και θα είναι μεγάλο το σοκ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω με την Κάρυ.... Είναι μόνο η πρώτη αντίδραση... Αυτοί που ανασταίνουν έναν άνθρωπο είναι οι αληθινοί γονείς... Το χώμα που φιλοξένησε τον σπόρο χωρίς να ξέρει αν είναι μιας απαίσιας τσουκνίδας, χαμομηλιού ή τριανταφυλλιάς, πικροδάφνης ή κυπαρισσιού.... Κι έπειτα ποτέ δεν ξέρεις αν η μάνα ήταν σαν εκείνα τα κουκουνάρια που σκάνε για να πετάξει μακρυά από την φωτιά ο σπόρος, να σωθεί κι ας καεί μετά εκείνο.... Σπάνια δίνεται παιδί χωρίς πόνο... Αλλά και παρατημένο άπονα νά 'ναι εκείνοι που το περιμάζεψαν δεν είπαν ψέμματα.... Πατέρας και μάνα ένιωσαν για να το πάρουν και να το αναστήσουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σταματήσω στη λέξη "διηγήματα"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν αυτό είναι η πρώτη απόπειρα,
να ευχηθώ καλή συνέχεια
Όσον αφορά το περιεχόμενο.... μόνο εικασίες κάνουμε οι απέξω
Η αλήθεια είναι προσωπική υπόθεση του κάθε άμεσα εμπλεκόμενου
καλημέρα
αχ μαχαίρη
ΑπάντησηΔιαγραφήπρέπει να αγαπάς πολύ τους ανθρώπους
για να μπεις στον κόπο να ζήσεις τα συναισθήματα τους πρέπει να τους αγαπάς και να πονάς το ίδιο με αυτούς.
και δεν με νοιάζει που μόνο την πρώτη αντίδραση ζωγράφισες όπως είπε η κάρυ. τι κι΄ αν υπάρχει συνέχεια;
αυτή η πρώτη είναι που πονάει, αυτή έχει κόστος για να περιγράψεις...
μετά μπορεί να γίνει ταινία του χόλυ-φίνος-μπόλιγουντ με ευτυχισμένο τέλος. ή παραμύθι που η μάνα που τον πέταξε σα μύξα στο μαντήλι, τον ψάχνει μέσα από τηλεοπτικό σόου,... είναι αθώα αλλά οι συγκυρίες..., οι θετοί γονείς είναι υπέροχοι,.... το θύμα είναι ευτυχισμένο ανάμεσα σε δύο οικογένειες που το υπαραγαπούν..... δε λέω άλλα θα ξεράσω.
αυτό που μετράει μαχαίρη μου είναι αυτό που έγραψες.
τελεία και παύλα.
μέχρι εκεί αξίζει στον καλλιτέχνη που από ξένο πόνο ξέρει. στον ηθοποιό που δε χρειάζεται κρεμύδια, μα κλαίει γιατί είναι και όχι γιατί κάνει πως είναι....
.... διήγημα δεν ήταν; μπας και λέω - σαν πάντα - ανοησίες;
Μπήκες στην ψυχή του ανθρώπου που το πρωτομαθαίνει... Που τα βρίσκει όλα ψεύτικα και αναγκάζεται ν' αναθεωρήσει τα πάντα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ' έκανες να νιώσω τον παλμό και ν' αναγνωρίσω απο το ύφος, τη δική σου γραφή... Συνέχισε έτσι! Γράψε! Έχεις να μας πείς πολλά!...
(όσον αφορά το θέμα...ΜΑΝΑ είναι αυτή που σε νοιάζεται, που ξενυχτά στον πυρετό σου, που πονάει στον πόνο σου... Όχι απαραίτητα αυτή που σ' έφερε στον κόσμο...)
Για πρώτη φορά θα καθήσω απέναντί σου και θα πώ οτι στο συγκεκριμένο θέμα διαφωνώ μεγαλοφώνως. Νομίζω πως αυτό το θέμα με το αίμα που νερό δεν γίνεται εμείς οι Έλληνες το έχουμε παρατραβήξει. Δεν προκειται να φωνάξω "μάνα" αλλη γυναίκα απο την Αλέκα που με μεγάλωσε. Είναι η μάνα μου και δεν χρειάζομαι κανένα πιστοποιητικό για να μου το αποδείξει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει η αγάπη μου για το γιό μου αν μου πούν οτι τον μπέρδεψαν στο μαιευτήριο. Ξέρω τι νιώθω, ποιά είμαι και ποιούς αγαπώ και δεν μου χρειάζεται να το δώ γραμμένο. Οικογένειά μου είναι ο άντρας μου, που δεν μας ενώνει κανένα αίμα, ο γαμπρός μου που άλλη μάνα τον γέννησε αλλά μου στάθηκε και μου στέκεται σαν αδελφός.
Το συναίσθημα που περιγράφεις, αγαπητέ Μαχαίρη, υπάρχει και δυστυχώς το έχουμε νιώσει πολλοί. Όχι γιατι είμαστε υιοθετημένοι, αλλά γιατί μας πρόδωσαν άνθρωποι που νιώσαμε δικούς μας, οικογένεια. Γιατί το αίμα μας έβαλε το συμφέρον πάνω απο το αίμα. Και αυτοί που μας στάθηκαν ήταν ξένοι. Ξένο αίμα, φίλοι, συγγενείς εξ' αγχιστείας.
Και όσο για την υιοθεσία, δεν μου αρέσει να λέω μεγάλες κουβέντες αλλά θεωρώ τους θετούς γονείς την αφρόκρεμα των ανθρώπων. Γιατί οι περισσότεροι είναι συνειδητοποιημένοι, γεμάτοι αγάπη και πρόθυμοι να υποβληθούν σε οποιαδήποτε ταλαιπωρία προκειμένου να προστατέψουν ένα μωρό που είναι μόνο του. Και που κατα πάσα πιθανότητα θα έχουν να αντιμετωπίσουν την "αχαριστεία" που περιγράφεις πιό πάνω. Γιατί σε μένα φαίνεται μεγάλη αχαριστεία να φωνάξεις "Δεν είσαι μάνα μου" στον άνθρωπο που σε μεγάλωσε.
Συγνώμη πολλά για το χώρο, αλλά το συγκεκριμένο θέμα για κάποιο λόγο αγγίζει τις πιό λεπτές χορδές μου.
Σ'ευχαριστώ πολύ.
Μαχαίρη θα σταθώ στη μεταφορά των συναισθημάτων..
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυνατά..
Αληθινά..
Σαν να τα ζεις.. εστιάζω στο ταλέντο σου..και ΜΟΝΟ
Δεν θα πω για ότι γίνεται μετά ή ποιός είναι ο αληθινός γονιός..
Με τάραξε ένα ακόμα ταλέντο σου!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
KAΡΥ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο που περιγραφω, ειναι η πρωτη αντιδραση...
Δεν διαφωνω, στα υπολοιπα που γραφεις, αλλα ειναι η κρυαδα...!! Οταν το μαθαινεις, και μαλιστα...
Ασχημα, τις περισσοτερες φορες...Απο "καλοθεληταδες"...
Αυτο θελω να δωσω...
ΑΜΑΝΤΑ...Το μεγαλο σοκ...Αυτο ενοιωσα, και αυτο περιγραφω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΤΟΚ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκει εβαλα κι εγω το φακο...
Να φωτισω, αυτες τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ στιγμες...
Συναισθηματα, που ΚΟΒΟΥΝ...Ματωνουν...Εκει ποναει κανεις...
"ξερεις κατι..;;
Εισαι υιοθετημενος, Κορο ι δο, μουλαρι..."
Αυτο το δευτερολεπτο...Μια κρυαδα...Σα να πεθαινεις...Το φανταζεσαι...!!!
Ακουγονται γελια,Σαρδονια...
Και συ νομιζεις...Οτι ο χρονος, σταματησε..!!
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι κατι που περναει απαρατηρητο...!!
Μια στιγμη, μια αιωνιοτητα...Σα να πηδας απο αεροπλανο..Χωρις να ξερεις, αν υπαρχει αλεξιπτωτο...Γι αυτο χρησιμοποιησα, τον τιτλο...
Κοπηκα...!!!
ΕΡΜΙΝ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν διαφωνω,σε οσα λες...
Ομως εγω, θελω να νοιωσετε, μαζι μου...
Τη στιγμη, που το μαθαινει καποιος...
ΤΕΝΤΩΝΩ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ...!!
Οπως, οταν κοβεις ενα μηλο, και αθελητα...Κοβεις και το δαχτυλο σου...
Βλεπεις το μαχαιρι μεσα στο κρεας...Και υπαρχουν..Μερικα δεκατα του δευτρολεπτου...
Μεταξυ της αντιληψης οτι κοπηκες...Και του πονου...
Αυτο λεω..
ΣΠΥΡΟ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλας σαν να εισαι...Απ εξω...
Εγω θελω να.."Μπεις ΜΕΣΑ" σ αυτον που το μαθαινει..Να γινεις ΕΣΥ αυτος, ο παρατημενος...
ANTIΓΟΝΗ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανω, μια προσπαθεια...Θα δουμε..!!
ΜΕΡΙΛ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω γραψει ΔΕΚΑ διηγηματα..Με τον τιτλο ΚΟΠΗΚΑ...
Ειναι πανω σε μια ιδεα, που εχω...Μια προσπαθεια να ΦΑΡΔΥΝΩ καποιες στιγμες...
Αυτο...
Περιμενω, τις γνωμες σας...
ΤΟ ΕΧΩ ΝΙΩΣΕΙ! Ξ Ε Ρ Ω πώς είναι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟποτε... ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλαβαινεις, και τι θελω να δειξω...
Αυτη τη στιγμη...
Μαστορα καλησπερα, τωρα σε αυτη την ''ηλικια'', ''δεν μου καιγεται καρφι'', για τοση ''σπαταλη'' συναισθηματων, η οικογενεια και οι φιλοι με γεμιζουν, οτι πηρα-πηρα απο την μανα και τον πατερα, τωρα τους εχω στο ''ραφι'' του μυαλου και τους ''κοιταω''-[τους σκεφτομαι]-, υπαρχουν τοσα μεγαλα προβληματα που εχουν να αντιμετωπισουν τα παιδια μου και τα παιδια των φιλων μου, που θα ητανε πολυ εγωιστικο να ασχοληθω με ''παλια'' συναισθηματα-----προσπαθωντας να βαλω τον εαυτο μου στην θεση του ''εγκαταλελημενου''-υιοθετημενου-----σιγουρα θα ΑΓΑΠΟΥΣΑ τους ανθρωπους που θα εδιναν την αγαπη τους και ας μην ημουν ''φυσικο'' παιδι τους, αλλα ΠΑΙΔΙ ΚΑΡΔΙΑΣ...
ΑπάντησηΔιαγραφήEιναι κι αυτα που λες...Μια αληθεια, φιλε ΔΗΜΗΤΡΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμως,και τα εγκαταλειμμενα παιδια...Ειναι ενα προβλημα της κοινωνιας..Οποιος ειναι κοντα, το νοιωθει..Ετσι κι αλλοιως..
Θα γράψω το κλασικό ότι γονείς είναι αυτοί που μεγαλώνουν ένα παιδί και όχι αυτοί που το γεννάνε.Το βιβλίο του Πέτρου Τατσόπουλου "Η καλοσύνη των Ξένων" αναφέρεται με έναν έξυπνο τρόπο στο θέμα της υιοθεσίας και της πραγματικής αγάπης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάστορα, με συνεπήρε η γραφή σου. Δύσκολα κάθομαι να διαβάσω κάτι, αυτό όμως θα το διάβαζα με μεγάλη ευχαρίστηση αν ήταν βιβλίο. Περιμένω κι άλλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχεις δικιο, φιλε ΝΙΚΑΤΣΟΥ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως αισθανεται ενα παιδι, ομως, οταν το μαθαινει αποτομα...;;
Οταν ολα τα "δεδομενα" του...Δεν υπαρχουν πια...;;
ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ...Αληθινα με συγκινει ιδιαιτερα, ο δικος σου επαινος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστω...!!
Σίγουρα ο τρόπος και ο χρόνος που μαθαίνει κάποιος ότι είναι υιοθετημένος έχει σοβαρή επίδραση στον ψυχισμό του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο δεδομένο στη ζωή είναι ότι θα πεθάνουμε κάποια μέρα...
ΦΙΛΕ ΝΙΚΑΤΣΟΥ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΒεβαιως και εχεις απολυτο δικιο...
Μονο ο θανατος ειναι δεδομενος...
Ποιος ομως εχει τα σκωτια...Να δεχτει αυτην την απλη αληθεια...!!;;;