Eρχομαι τωρα..Μετα απο τοσους μηνες οπου σας εχω εγκαταλειψει...Να πω δυο λογια...
Παιδια..Το τελυταιο διαστημα..Ηταν καθοριστικο για μενα..Αφου προσβληθηκε ανεπανορθωτα πλεον η καρδια μου..Και πασχω απο ανεπαρκεια..Δεν μπορωδ ηλαδη πλεον..Με καμμια διακυβερνηση να δουλεψω..Και αναγκαστικα θα παω σε μια συνταξη αναπηριας...
Αυτο το ζητημα..δεν ειναι βεβαια απλο..Ουτε κι να κανει μονο με ιατρικη παθηση..Εγω ειμαι ενας ανθρωπος..Που δεν εργαστηκε ΠΟΤΕ..Με την εννοια που δινεται συνηθως στην λεγομενη ΔΟΥΛΕΙΑ...Παντα...Διασκεδαζα τη δουλεια μου...Την εφερνα επανω στις ικανοτητες μου..Την πατενταριζα με τροπο,ωστε να βγαινει η παραγωγη..Και ταυτοχρονα να ειναι και...Μεσα σ εκεινα τα πραγματα που με ψυχαγωγουσαν...
Της ημουν δηλαδη της δουλειας..Ενας πιστος και αφωσιωμενος φιλος..Και μου φεροταν κι αυτη..Αναλογα...
ΤΩΡΑ....
Ο εργασιακος μου βιος..Τελειωσε αδοξα...Και η ζωη μου,απο δω και περα..Θα ειναι τελειως διαφορετικη..Και αγνωστη...Κι ακομα παρανταλαω..Μεσα σ αυτα που πρεπει να κανω..Και σ οσα πλεον ΔΕΝ ΔΥΝΑΜΑΙ...!!
Πανδαμαντωρ το λοιπον ο ΧΡΟΝΟΣ...Η καλυτεροτερα η ΗΛΙΚΙΑ...Που σε καλουπωνει και σε οδηγει..Στα παραπερα βηματα...Αλλα δεν ηθελα να σας πω αυτο...!!
Ηθελα να σας πω..Για το αδελφακι μου..Που μεγαλωσε κι αυτο...Και ηρθε δυστυχως η ωρα..
Αφου ευτυχησε να δει παιδι κι εγγονι..Και δυσεγγονι...Να μας αφησει...
Για να παει καπου αλλου...Οπου λενε οι παππαδες..."Ουκ εστιν πονος"
Και βλεπω εγω τον εαυτο μου...Να συμφωνει και να ευχεται..Να υπαρχει ενας τετοιος κοσμος..Για το αδελφακι μου...
Γιατι ειναι αβασταχτος ο πονος του οριστικου χωρισμου...Του μονιμου και απεχθους...Οπου δεν μπορει να βιωσει ο νους του ανθρωπου...
Και κατασκευαζει,παραμυθοκοσμους,να υπαρχουν...Για να αντεξει....
Εκαθομαστανε το λοιπον..Με την Μαρικουλα βεβαια..Κολλητοι για παντα...Και αχωριστοι...
Αναμεσα στα κυπαρισσια...
Κι αναλογιζομασταν..ΟΛΗ τη ζωη..Τη δικη μας και των δικων μας ανθρωπων...Κι εκεινη βεβαια,του ΕΚΛΕΙΠΟΝΤΟΣ...
Κι εθυμομουνα..Το χτημα της γιαγιας..Με τον Πευκο...Τη φυσαρμονικα...Το κρυο σταυρουδακι ΤΟΥ στη μυτη μου..Οτα με επαιρνε αγκαλια,να με παει στο κρεββατι..Αποκοιμισμενον στη ριζα του πευκου...
Τα γελια..Τα καλαμπουρια..Τα παιχνιδια...
Αλλα και τα τσακωματα...!!!
Και στο τελος αγκαλιες και φιλια...
Και τωρα πανε αυτα..Τελειωσανε...
Κι απομενει ο καθ ενας...Μοναχος στο μερος που θυμαται...Σαν να πεθαινει ενα κομματι μας..
Με καθε δικον μας ανθρωπο που φευγει...
Και χανεται στην ανυπαρξια..Και στη ληθη..!!
ΕΤΣΙ πεθαινει τελικα ο ανθρωπος...Πεθαινοντας..Κομματι-κομματι...Ασθενωντας..Κομματι-κομματι...Μεχρι να σημανει και για κεινον..
Η θλιβερη καμπανα...!!
Και η ψυχη...
Σαν πολυχρωμη πεταλουδα..Να φυγει...Και να παει να κατσει σε αλλο ανθος...
Στα παιδια και τα εγγονια...
Στους νεωτερους απογονους..Και στις οικογενειες τους...
ΑΥΤΑ λοιπον τα ψυχοπλακωτικα..Μου ηρθε να μοιραστω αποψε μαζι σας...Και να θυμαμαι,πανω απ ολα...
Οτι στις κηδειες των αλλων..Εμεις λεγαμε αστεια...
Και τωρα...
Δεν θα ξαναπουμε αλλα...!!
Παιδια..Το τελυταιο διαστημα..Ηταν καθοριστικο για μενα..Αφου προσβληθηκε ανεπανορθωτα πλεον η καρδια μου..Και πασχω απο ανεπαρκεια..Δεν μπορωδ ηλαδη πλεον..Με καμμια διακυβερνηση να δουλεψω..Και αναγκαστικα θα παω σε μια συνταξη αναπηριας...
Αυτο το ζητημα..δεν ειναι βεβαια απλο..Ουτε κι να κανει μονο με ιατρικη παθηση..Εγω ειμαι ενας ανθρωπος..Που δεν εργαστηκε ΠΟΤΕ..Με την εννοια που δινεται συνηθως στην λεγομενη ΔΟΥΛΕΙΑ...Παντα...Διασκεδαζα τη δουλεια μου...Την εφερνα επανω στις ικανοτητες μου..Την πατενταριζα με τροπο,ωστε να βγαινει η παραγωγη..Και ταυτοχρονα να ειναι και...Μεσα σ εκεινα τα πραγματα που με ψυχαγωγουσαν...
Της ημουν δηλαδη της δουλειας..Ενας πιστος και αφωσιωμενος φιλος..Και μου φεροταν κι αυτη..Αναλογα...
ΤΩΡΑ....
Ο εργασιακος μου βιος..Τελειωσε αδοξα...Και η ζωη μου,απο δω και περα..Θα ειναι τελειως διαφορετικη..Και αγνωστη...Κι ακομα παρανταλαω..Μεσα σ αυτα που πρεπει να κανω..Και σ οσα πλεον ΔΕΝ ΔΥΝΑΜΑΙ...!!
Πανδαμαντωρ το λοιπον ο ΧΡΟΝΟΣ...Η καλυτεροτερα η ΗΛΙΚΙΑ...Που σε καλουπωνει και σε οδηγει..Στα παραπερα βηματα...Αλλα δεν ηθελα να σας πω αυτο...!!
Ηθελα να σας πω..Για το αδελφακι μου..Που μεγαλωσε κι αυτο...Και ηρθε δυστυχως η ωρα..
Αφου ευτυχησε να δει παιδι κι εγγονι..Και δυσεγγονι...Να μας αφησει...
Για να παει καπου αλλου...Οπου λενε οι παππαδες..."Ουκ εστιν πονος"
Και βλεπω εγω τον εαυτο μου...Να συμφωνει και να ευχεται..Να υπαρχει ενας τετοιος κοσμος..Για το αδελφακι μου...
Γιατι ειναι αβασταχτος ο πονος του οριστικου χωρισμου...Του μονιμου και απεχθους...Οπου δεν μπορει να βιωσει ο νους του ανθρωπου...
Και κατασκευαζει,παραμυθοκοσμους,να υπαρχουν...Για να αντεξει....
Εκαθομαστανε το λοιπον..Με την Μαρικουλα βεβαια..Κολλητοι για παντα...Και αχωριστοι...
Αναμεσα στα κυπαρισσια...
Κι αναλογιζομασταν..ΟΛΗ τη ζωη..Τη δικη μας και των δικων μας ανθρωπων...Κι εκεινη βεβαια,του ΕΚΛΕΙΠΟΝΤΟΣ...
Κι εθυμομουνα..Το χτημα της γιαγιας..Με τον Πευκο...Τη φυσαρμονικα...Το κρυο σταυρουδακι ΤΟΥ στη μυτη μου..Οτα με επαιρνε αγκαλια,να με παει στο κρεββατι..Αποκοιμισμενον στη ριζα του πευκου...
Τα γελια..Τα καλαμπουρια..Τα παιχνιδια...
Αλλα και τα τσακωματα...!!!
Και στο τελος αγκαλιες και φιλια...
Και τωρα πανε αυτα..Τελειωσανε...
Κι απομενει ο καθ ενας...Μοναχος στο μερος που θυμαται...Σαν να πεθαινει ενα κομματι μας..
Με καθε δικον μας ανθρωπο που φευγει...
Και χανεται στην ανυπαρξια..Και στη ληθη..!!
ΕΤΣΙ πεθαινει τελικα ο ανθρωπος...Πεθαινοντας..Κομματι-κομματι...Ασθενωντας..Κομματι-κομματι...Μεχρι να σημανει και για κεινον..
Η θλιβερη καμπανα...!!
Και η ψυχη...
Σαν πολυχρωμη πεταλουδα..Να φυγει...Και να παει να κατσει σε αλλο ανθος...
Στα παιδια και τα εγγονια...
Στους νεωτερους απογονους..Και στις οικογενειες τους...
ΑΥΤΑ λοιπον τα ψυχοπλακωτικα..Μου ηρθε να μοιραστω αποψε μαζι σας...Και να θυμαμαι,πανω απ ολα...
Οτι στις κηδειες των αλλων..Εμεις λεγαμε αστεια...
Και τωρα...
Δεν θα ξαναπουμε αλλα...!!
