Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

O ΣΕΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ

Επηρε για καλα τ απογεμα πια...Ολα ητανε φτιαγμενα και ταχτοποιημενα...
Ο Μαννασος, κι ο γιος του, τα ειχανε φτιασει μια χαρα...
Θαρρουσε κανεις, πως δεν ητονε σεισμος αυτο που εγινε...Αλλα οτι διακοπευανε ολοι με τη
σκηνη σε καποια παραλια...Μονο ο βροντος, που εβγαζε η γης καθε λιγο, τους θυμιζε τα ασχημα...
Τοτε...Το σπιτι κουνιοτανε, σαν καραβι στην τρικυμια...Και μαζι τα δεντρα και τα σκηνικα, που στησανε οι σεισμοπληκτοι...Και παγωναν παλι οι καρδιες...Κι ανοιγανε τα ματια με τρομο...
Και σφιγγανε οι μανναδες τα παιδια...Και οι αντραδες τις γυναικες τους...
Ειχε τελικα δικιο ο μπαρμπα Θαδαιος...Ειπε ο Μανασσος στην γυναικα του...Κι εκεινη συμφωνησε, κουνωντας ο κεφαλι της...
Ο μπαρμπα Θαδαιος, ειχε μανια, να γινει το σπιτι γερο...Με πολλα μπετα και σιδερα...
Και τα πεδιλα στα θεμελια...Τα εχωσε αρκετα βαθια στο βραχο...Λες και ηξερε...
Θεος σχορεστον...Ειπανε ολοι μαζι και σταυροκοπηθηκαν μεσα στη σκηνη..
Δεν παμε να βοηθησουμε και κανναν αλλον;;; Ειπε στο γιο του κι ανεβηκε στο παπι..
Ανεβηκε κι ο μικρος και τραβηξαν κατα περα...
Εκει που ανεβαινε ο καπνος κι η σκονη...
Απο τα σπιτια που ειχανε πεσει...
Στο κεντρο...Οπου εγινε και η περισσοτερη ζημια...Ητανε κοσμος πολυς...
Ασθενοφορα... Και στρατος, κι αστυνομια, κι ο Δημος...
Ολοι δουλευανε με πιεση...Να μη τους πιασει το σκοταδι...Στηνανε τις σκηνες, οπου ητανε
αχτιστα...Οπου ειχε χωρο...Και βαζανε μεσα τους αστεγους και τους φοβισμενους γερους...
Δε μας θελουνε εδω...Ειπε ο Μαννασος..Παμε για κανεναν απομονωμενο..
Πεντε στενα πιο κατω...
Τον ειδανε το γερο...
Με το παλτο, πανω απο τις πυτζαμες...Και τη μια παντοφλα...
Με ορθανοιχτα τα ματια, και γρηγορες, σπασμωδικες κινησεις...
Εψαχνε στα χαλασματα, κατω απο μια μισοπεσμενη τσιμεντενια σκαλα...
Το καλυβι του ητανε με κεραμιδωτη...Χωρις κολωνες...
Και ειχε πεσει τελειως...Ολα μπαζα ειχαν γινει...Εμενε μονο η σκαλα...Κι αυτη για λιγο..
Οταν αρχισε ο μετασεισμος, τρεξανε και οι δυο κατα πανω του...
Τον μπρουμουτησανε στα μπαζα...Πεσανε πανω του...
και ο μικρος Θαδαιος, του φορεσε το κρανος της μηχανης..
Μεινανε, ετσι ακουνητοι για λιγα δευτερολεφτα...
Το κουνημα σταματησε, και η γη δεν μουγρηζε πια...Σηκωθηκαν...
Ο Γερος εδειχνε, αμιλητος κατα τη γης, με το σκελετωμενο του χερι...
Σκαβανε και οι τρεις με τα χερια...Πετουσανε πετρες, κεραμιδια, ξυλα...
Και να...Φανηκε, ενα παλιο κομμοδινο...Ο γερος ανοιξε το συρταρι με κοπο...
Κι εβγαλε με προσοχη απο μεσα, ενα κουτι..
Ητανε κει..
ουτε πολυ μεγαλο, ουτε πολυ μικρο..
Οσο ενα μετριο βιβλιο οι διαστασεις του..Το υψος, οσο ενα νεροποτηρο..
Γυρω απο καθε του πλευρα, ειχε περικοκλαδες, και κισσους..
Διακοσμημενο, σαν τεμπλο εκκλησιας..Σε καθε του πλευρα,ιστορουσε μια εποχη..
Μπροστα, η ανοιξη..σαν ομορφη παιδουλα, που σκορπιζε ολουθε λουλουδια..
Αριστερα,το καλοκαιρι, σα νιος που θεριζε σταχυα χρυσα..
πισω το φθηνοπωρο,μεσοκοπη γυναικα, που τρυγουσε πλουσια αμπελια..
Και δεξια, ο χειμωνας, ασπρογενης γεροντας, που χουχουλιζε κοντα στη φωτια..
Πανω στο καπακι..Ο Θεος χρονος.. Σκυθρωπος βασιλεας, οπως στον τρουλλο ...
Παλι ο ρογχος της γης τους τρομαξε...Παλι κουνουσε τα σπιτια..παλι φωναζανε τα κεραμιδια..
Ο γερος εβαλε το κουτι, πανω στην καρδια του...
Ο Μαννασος και ο Θαδαιος, ο μικρος, τον πηραν αγκαλια και τον βγαλανε στην ανοιχταδα...
Πισω τους, η τελευταια μπετοβεργα εσπασε...
Και η σκαλα..Σωριαστηκε με παταγο πανω στα χαλασματα...
Σταυροκοπηθηκανε, ολοι μαζι...Ητανε σκοταδι πια..Καθισανε πανω στη μισογκρεμισμενη μαντρα, πιο περα...Κατασκονισμενοι...Ο Μαννασος αναψε το φακο του, και φωτισε το γερο που ανοιγε το πολυτιμο κουτι του..
Δυο, τρεις φωτογραφιες...παλιες, ασπρομαυρες, κιτρινισμενες...
Ενα ζευγαρι, να κοιτιωνται στα ματια με αγαπη..Κι αυτος με τη στολη του ναυτικου..
Ενα παλιο ναυτικο φυλλαδιο...
Ενα ξεραμενο φυλλο, απο την ανθοδεσμη του γαμου...
Και τα στεφανα...
Ο γερος εκλεισε με προσοχη το κουτι του θησαυρου του...Και τους κοιταξε με τα ματια δακρυσμενα...
Ο μικρος Θαδαιος, πυγκωθηκε, και για να μη φανει, βαλθηκε να ξεσκονιζει το γερο, να του βγαλει το κρανος, να του φτιανει τα μαλλια...
Ο Γερος, τους χτυπαγε, φιλικα στην πλατη, χαμογελουσε...
Εβαλε, το κουτι κατω απ το παλτο,και χαθηκε στο σκοταδι, περπατωντας γρηγορα, με τη μια του παντοφλα...

Περασανε, μετα απο μερες πολλες...Και ειδανε μπουλντοζες να μαζευουνε τα μπαζα...
Ρωτησανε,για το γερο...μα τους εβγαλαν τρελλους..
Ακατοικητο ητανε το καλυβι, ειπανε, απο πολλα χρονια...
Εμενε εκει ενα ζευγαρι, ειπανε, αυτος ητανε ναυτικος, αυτη μοδιστρα...
Αυτη πεθανε απο τον Καρκινο, ειπανε, κι αυτος...Χαθηκε απο τοτε...
Σταυροκοπηθηκανε, χωρις να μιλανε...Και δεν το ειπανε πουθενα...
Το ξερανε μονο...
Ο Μαννασος και ο γιος του...
Ο μικρος Θαδαιος...

18 σχόλια:

  1. Αφιερωμενο, στο φιλο μου Σπυρο...
    Και το πολυτιμο κουτι του...
    Στο επιστρεφω, φιλε...Παρτο...
    Αθικτο, οπως το πηρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολυ ωραιο μαστορα, ταιριαξες θαυμασια την αληθεια και τον μυθο και εφτιαξες το διηγημα, μπραβο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ζωές - χαλάσματα και θαμμένες αλήθειες...
    Άνθρωποι που "φεύγουν" κι άλλοι που χάνονται... Αλήθειες κρυμμένες που βλέπουν το φως, χάρη σε Mανασσους... και Θαδαιους... και Μαχαιρηδες!...

    Να 'σαι καλά, φίλε μου.
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μέσα στο κουτί όλη η αλήθεια..η ζωή..
    Μέσα σε μια διήγηση με τον τρόπο του μαχαίρη που μόνο εκείνος ξέρει να παρασύρει, με ιδιαίτερα ξεχωριστή γραφή...

    Να είσαι καλά.. Ευχαριστώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δημητρη..
    Ο θυμωμενος, και τρομερος, ο ρογχος του αθανατου γιγαντα...Που τον πεταξε στο ηφαιστειο μεσα, η Παλλαδα Αθηνα...Οταν τον νικησε...Ειναι μαθημα...
    Για οσους σωρευουν τουβλα και χρυσα παλατια...
    Και χανουν τις παλιες φωτογραφιες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΝΤΡΟΥ...
    Αν καθονταν και σκεφτονταν για λιγο...
    Οσοι τον κρυον χρυσον, ως Θεον λατρευουν...
    Οσοι χτιζουν τα μεγαρα...Με τα δεκαμετρα μπαλκονια...Και τις πισινες...
    Ποσες, αληθινα ανεκτημητες, φωτογραφιες, εχασαν...
    Και ποσο σαθρα πλεουν στο χωμα τα πλουτια τους..
    Θα το συνεχιζαν;;; Ηθελα να το ξερω αυτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αντιγονη..
    Αντευχομαι..Και απο καρδιας ευχαριστω...
    Για την παρουσια, και τα μαγικα σου λογια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Στο ταφο μας δεν θα παρουμε τιποτα κοντα!!!τσαμπα τα μαζευουμε ολα τα υλικα, τα σπιτια, τα αυτοκινητα και τα λοιπα!

    Σημασια εχει τι μαζευουμε μεσα στο κεφαλι μας και τι εμπειριες ζουμε ως ανθρωποι!

    Λιγο πριν πεθανω, θελω να σκεφτομαι ένα πραγμα μονο: ποια πνευματικη κληρονομια αφησα πισω στα παιδια μου (οκ αν εχω κανει ως τότε)

    Ανατριχιασα με το τελος της ιστοριας σου!

    Σε ευχαριστώ γιατι μεσα απο τα γραπτά σου, το μυαλό μου σπρώχνεται πέρα από το αυτονόητο!

    Καλημερα σοφε μου μαχαιρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κουλα
    Το μυαλο σου, κανεναν δεν εχει αναγκη για να το σπρωξει, περα απο το αυτονοητο...Πολυ καλα τα πας και μονη σου...
    Με τιμας με τα λογια σου και με την παρουσια σου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μαχαίρη φίλε μου έχω μείνει εμβρόντητη, στέρεψαν τα λόγια απ΄τα χείλη μου, διάβαζα και οι εικόνες περνούσαν η μία μετά την άλλη μπρος από τα μάτια μου.Μέχρι και τον κουρνιαχτό απ΄τα χαλάσματα ένιωσα στα χείλη μου.Μαχαίρη έχω να νιώσω τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου χρόνια. Συνήθως Μαχαίρι μου τα καταπίνω μη και φανούν ........
    Καμαρώνω που σ΄εχω φίλο μου. Αλλο τίποτα δεν μπορώ τώρα, γεια σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τι τρυφερό!
    Διόλου παράξενο, όχι!
    Συνήθως οι πραγματικοί θησαυροί στις καρδιές κρύβονται
    Και σε μικρά ξύλινα κουτάκια,
    σμιλεμένα στον πόνο,
    Σκαλισμένα με δάκρυα
    Και εσωτερικά ντυμένα, με κόκκινο βελούδο απ’ το αίμα της καρδιάς.
    Συνήθως, τούτα τα κουτάκια, αγαπητέ φίλε,
    Έχουν κι ένα κρυφό μέρος, κάτω απ’ το βελούδο της καρδιάς και το κίτρινο των αναμνήσεων.
    Σε τούτο το κρυφό μέρος,
    είναι τα κρυστάλλινα μπουκαλάκια με το φαρμάκι – αγίασμα,
    Που κοινωνήσαν οι κάτοχοί τους σε καιρούς αλαργινούς.
    Έχω και γω ένα τέτοιο κουτάκι….
    Σε καλοβρίσκω με την από καρδιάς ευχή, το κρυφό μέρος του δικού σου κουτιού με τους θησαυρούς, ουτ’ ένα κρυστάλλινο μπουκαλάκι να μην έχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. BB
    Tα πολλα λογια ειναι φτωχεια, ελεγε η μανα μου...
    Με τα λιγα λογια σου ...Ποσο πολυ με συγκινησες...Ποση Χαρα μου εδωσες...
    Ευχαριστω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Φιλη Σταυρουλα...Καλως ηρθες...
    Απο μικρος, ειχα διαφορα κουτακια κατα καιρους,οπως τα λες...Γεματα με αναμνησεις, και ενθυμια καρδιας...Απο αυτα τα μικρα αντικειμενα,
    ειναι φτιαγμενη καθε ιδεα, καθε παρουσια, καθε αγαπη...
    Οφειλω ομως να πω και παλι, οτι το συγκεκριμμενο κουτακι, ειναι δωρο καρδιας, απο τον αγαπημενο μου φιλο Σπυρο [Ιστοσ. Σπυρογυρισματα] απ οπου
    και το δανειστηκα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μαχαίρη,

    στην καρδιά μου ίσια μίλησε τούτη η ιστορία. Ίσως περισσότερο από όλες τις άλλες...
    Εικόνες μιας ζωής, φωτογραφίες παλιές, τα στέφανα. Θησαυρός ανεκτίμητος που δεν πληρώνεται ούτε με όλο το χρυσάφι του κόσμου.

    Καλά να είσαι φίλε μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Θα συμφωνησω, απολυτα μαζι σου, Δημητρα...
    Ανεκτημητες αληθινα αυτες οι παλιες φωτογραφιες και τα ενθυμια της ζωης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μαχαίρη μου......... Σου γράφω με δάκρυα στα μάτια... Αν μπει τώρα κάποιος θα με περάσει για τρελλό... Σήμερα αξιώθηκα να φτάσω ώς εδώ.... Να πάρω το κουτί μου... Και χρόνο και σύνδεση δεν είχα... Τώρα στο φαρμακείο μιας φίλης που αντικαθιστώ γιατί εφημερεύει και είναι άρρωστη, βρήκα ευκαιρία.... Τι να πώ.... Τι να πώ.... Αληθινά με ΣΥΓΛΟΝΙΣΕΣ με τον τρόπο που χειρίστικες το κουτί (μου;;;;;)... Το έκανες δικό σου με τον ομορφότερο τρόπο.... ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ και γεμάτος συναίσθημα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή