Με τα πατομπουκαλα στα ματια...Και το αλλοιθωρο βλεμμα...
Μοναχα...Δασκαλο δεν τον ελεγες...Εκτος αν πηγαινες, στα πολυ παλια τα χρονια...
Πριν τον πολεμο...Που ο δασκαλος...Εφεγγε τη γνωση...Αλλα ..εφεγγε και απο την πεινα...
Μισοκαραφλος...Με τα λιγοστα μαλλια του κολλημενα στο κεφαλι...Το κοστουμι με το σταυρωτο σακκακι, και την πολυ λεπτη γραββατουλα...Και τον τεραστιο δερματινο χαρτοφυλακα...
Σαν παρμενος απο παλια Ελληνικη ταινια...
Κωμωδια χαρακτηρων...
Φτυστος ο Ηλιοπουλος...
Αμεσως του βγηκε το παρατσουκλι..."το κοροιδακι"...Αυτο ηταν το πιο τιμητικο...Απο την ταινια που εσπαζε ταμεια τοτε...Με την Καρεζη και τον Ηλιοπουλο...
Ηρθε, ο φουκαρας...Να κανει Αρχαια...Στο πιο πολυπληθες γυμνασιο των Βαλκανιων...Με τα
τμηματα των 70 η και περισσοτερων μαθητων...Θα τον τρωγανε ζωντανο...Σκεφτηκα...
Στο πρωτο μαθημα...Με το που μπηκε και σηκωθηκαν τα παιδια...Χαθηκε...Στα πισω θρανια
μιλουσαν ακομα ανεμελα...Ουτε που τονε πηρανε ειδηση..Πεσανε αγκωνιες για να γινει σιγη..
Εκανε νευμα να καθησουμε...Ανεβηκε στο εδρανο..Ορθιος...
Αμιλητος..Εβγαλε τον καταλογο..Και ελεγε τα ονοματα...Ενα ενα..Δυνατα και καθαρα...
Αυτος που ακουγε το ονομα του σηκωνοτανε, και καθοτανε, οταν ο δασκαλος ελεγε το επομενο ονομα...Ολους, μας παρατηρουσε,με τα πατομπουκαλα του, αρκετα...
Μετα...Εκλεισε τον καταλογο και τον αφησε στην εδρα...
Πηρε να περπαταει, αμιλητος στους διαδρομους...Σταματουσε, και εδειχνε με το χερι...
Οταν σηκωνοσουνα...Σου ελεγε αμεσως το ονομα και το επιθετο σου...Απο μνημης... Και σε κοιταζε...Εντονα μεσα στα ματια...Σηκωνοντας το πηγουνι ψηλα...Αφοβα...
Οταν τελειωσε...Εγραψε κι αυτος το δικο του ονομα στον πινακα...Και ειπε...
Τωρα ο Ομηρος...
Ανοιξαμε τα καινουρια μας βιβλια, μηχανικα...Μυριζανε ακομα το μελανι...Και οι σελιδες...
Τριζανε δυνατα στο πρωτο αγγιγμα...Μυσταγωγια...
Ακομα και σημερα...Αυτο το πρωτο ανοιγμα στο βιβλιο...Με συνεπαιρνει...Αυτες τις στιγμες θυμαμαι..
Εκεινος...Αρχισε παλι να βολταρει στο διαδρομο...
Και να απαγγελει, απο μνημης, τους πρωτους στιχους...
Ανδρα μοι εννεπε, Μουσα...
Πολυτροπον...
Ος μαλλα πολλα πλαγχθη επι Τριοις ιερον πτολιεθρον επερσεν...
Πολλων δ ανθρωπων οιδεν αστεα...
Και νοον εγνω...
Σταματησε...
-Φυσικα και δεν καταλαβατε τιποτε...Ειπε...
Δεν καταλαβατε...Παρ οτι το υπεροχο αυτο ποιμα...
Επιβιωνει για πολλες χιλιαδες χρονια...Αναλοιωτο και ζωντανο...
Μεταφραστηκε σε περισσοτερες απο 100 γλωσσες...
Και διδασκεται σε περισσοτερες απο 40 χωρες του κοσμου...
Πλησιασε το πιο κοντινο θρανιο...Επιασε τη σελιδα με το κειμενο...
Και την εσχισε...
Βελονα να επεφτε...Βροντη θα φαινοτανε...
-Δεν καταλαβατε...Γιατι ο κωδικας ομιλιας σας...Ειναι διαφορετικος σημερα...
Οσοι ενδιαφερονται...Θα μαθουν το κειμενο...Πολυ αργοτερα...
Εμεις...Θα μαθουμε τη μεταφραση...Και τις αξιες που περιεχει...
Πεταξε τη σελιδα κατω...Τελετουργικα...
Ειχε μια φωνη..Βαθια κι αισθαντικη...Ηθοποιηστικη...Σαν τον Χρηστο Πολιτη...
Τον κοιταξα πολλη ωρα, καθως μαζευε τον χαρτοφυλακα...Μετα το κουδουνι..
Ηξερα...Οτι θα γινομαστε φιλοι...
Αυτοί οι δάσκαλοι, οι χαρισματικοί, οι φωτεινοί, που σημάδεψαν -καλή τους ώρα- με τη φωνή, τη ματιά και κυρίως το πνεύμα τους, τα πιο όμορφα χρόνια αλλά, καμιά φορά και τη ζωή μας ολόκληρη -αφού μας έδειξαν δρόμους ή μας κράτησαν το χέρι στα πρώτα βήματα της πορείας μας στη ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύο τρεις καθηγητές.Αυτούς έχω να θυμάμαι,δυο τρεις,που όμως επαιξαν καθοριστικό ρόλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μπορούσα να τους πω πόσο σημάδεψαν την ζωή μου.
Να είσαι καλά που τους ξανάφερες στην μνήμη μου.
Μαστορα δεν εχω ουτε εναν, ουτε εναν καθηγητη να θυμαμαι για κατι ''αξιας'' που εκανε στους μαθητες του, ησουν πολυ τυχερος, χουντα, ειχαμε αδιαφορους και σφαλιαροδοτες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολυ λιγοι συμμαθητες τελειωσαν τοτε την ταξη, σχεδον το 70%, πηγε σε σχολες, ''πεσαμε'' σε ''μαυρη'' τρυπα, ας ειναι καλα αν ζουν, χαλαλι τους...
φτού! και εγώ άτυχος σαν τον Δημήτρη!
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ σφαλιάρα Μαχαίρη μου!
Τι να τους θυμηθώ;
Παρελάσεις και ποιηματάκια εθνοπατριωτικά υποχρεωτικό κατηχητικό και εγγραφή στους Αλκίμους!
πιστεύω αν ζουν να κατάλαβαν - αν και δεν το πιστεύω - τι πιόνια ήταν!
Πάντως μαχαίρη, ο δάσκαλος αυτός αν αυτή τη στιγμή έμπαινε σε τάξη έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, με 70 μαθητές να φέρει βόλτα, θα τον έπαιρναν σηκωντό στο τέλος της ώρας!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο το κείμενό σου...
Μυρίζει παλιά βιβλία, χαρτί καινούριο, μελάνι φρέσκο. Αναδυει την εικόνα μιας εποχής περασμένης μα όχι ξεχασμένης ακόμη!!
Να είσαι καλά!!
NΤΡΟΥ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτος ο χαρισματικος δασκαλακος μου...Ολοζωντανο θυμαμαι το φαρμακερο ονομα του...Μου εσωσε τη ζωη...
Αληθεια...Με εμαθε ΠΩΣ...να διαβαζω...Σ αυτον οφειλονται τα οσα εμαθα απο τοτε...
ΒΒ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι αληθεια, οτι υπηρχαν, και τοτε και τωρα...
Καλοι και κακοι δασκαλοι...Οι κακοι εχουν εισπραξει την αμοιβη τους...Πεθαναν μεσα στη ληθη του παρελθοντος...Οι καλοι, ακομα ζουν...Και θα ζουν παντα στην σκεψη μας...
Δημητρη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι αληθεια αυτα που λες..Αλλα υπηρχαν και καλοι...Παντα υπαρχουν και καλοι δασκαλοι...
Ειναι αυτοι που γινανε δασκαλοι επειδη το ηθελαν...Οχι εκεινοι που ...αναγκαστικα πηγαν εκει...
ΚΑΡΦΩΜΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο δικο μου σχολειο...Μονο οι γυμναστες ηταν Χουντικοι...Οι υπολοιποι ηταν μαλλον αδιαφοροι...
Και υπηρχαν και τρεις τεσσερις σαφως αντιχουντικοι...Αυτος ο δασκαλος μου ηταν ενας απ αυτους...
Εγω στο κατηχητικο γραφτηκα βεβαια...Αφου παιρνανε απουσιες...Αλλα καθομουνα και κοιμωμουνα, πισω πισω...
Στους Αλκιμους ποτε δεν μας αναγκασε κανεις να παμε...Μαλλον κατι στρατοκαυλοι πηγαιναν...
Την πιο μεγαλη πλακα...Την ειχε η υποχρεωτικη...
Εξομολογηση...Το γελιο εβγαινε αβιαστο...
Τα εθνικοπατριωτικα...Στην Αθηνα...Μαλλον κωμικα
μπορω να τα πω...Οπως και οι πυρινοι γλυψολογοι
που βγαζανε οι γυμναστες...
Ξυλο...Πολυ περιορισμενα πραγματα...Ητανε και οι μαθητες πολλοι...Και γινοτανε Χαβρα...Τωρα...
Για να λεμε και του στραβου το δικιο...
Η Πλακα... Το Γιουχα και το ουουου...Τα νικουσε ολα...Μπορω να πω ανετα...Οτι στις σχολες που πηγαμε μετα...Πιο δυσκολα και ζοριλιδικα μου φανηκαν τα πραγματα...Παρα στο σχολειο...
Δημητρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣεις οι εκπαιδευτικοι...Εχετε μια παραπανω παροχη.
Την αγαπη των μαθητων σας...
Θεωρω πολυ σημαντικο να σε θυμουνται και να σε αγαπουν τα παιδια...
Ειναι απο τις πιο αδολες και αληθινες ανθρωπινες σχεσεις...
Μα θα τα ξερεις βεβαια αυτα...
Καλέ μου Μαχαίρη άσε με να σου πω μια ιστορία.Έτσι σαν μνημόσυνο.Θαρρώ είμουν μόλις στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου στην μέση της χρονιάς, μας φεύγει ο μαθηματικός και έρχεται ένας άλλος.Κοντός με στρογγυλό πρόσωπο, που όταν νευρίαζε κοκκίνιζε το πρόσωπό του.Γινόταν κατακόκκινος.Στο τρίτο κιόλας μάθημα που θα μας έκανε, τραβήξαμε και κολλήσαμε όλα τα θρανία δίπλα στα παράθυρα.Στη μέση του μαθήματος, μια μαθήτρια ζητάει την άδεια να πάει "έξω" Έτσι το λέγαμε τότε αν θέλαμε να πάμε για την τουαλέτα.Το πόμολο της πόρτας ήταν μόνον το μισό μια το βάζαμε από μέσα μια από έξω.Είχαμε φροντίσει να το κρύψουμε στην τρύπα που υπήρχε για το μπουρί της σόμπας(σόμπα βέβαια δεν είχαμε) Η μαθήτρια βγήκε έξω από την πόρτα που είχαμε φροντίσει να είναι ανοιχτή και όταν γύρισε την έσπρωξε να κλείσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε στον 2ο όροφο.Χτυπάει το κουδούνι δεν μπορούμε να βγούμε από την αίθουσα, όσες θέλουν να βγουν πηδούν από το παράθυρο έχοντας καβαλήσει όλα τα θρανία.Ο έρμος ο Σταυρακάκης, ναι έτσι τον έλεγαν, πως να βγει.Χτυπιέται, ωρύεται, ζητάει να του βρούμε πόμολο, αλλά κανείς δεν βρίσκει τάχα μου τίποτε.Χτυπάει το κουδούνι για την επόμενη ώρα και τι να κάνει, αναγκάζεται μέσα στα γέλια τα δικά μας να καβαλήσει τα θρανία και να πηδήξει από το παράθυρο.
Περνούν τα χρόνια και πια παντρεμένη και έχοντας και το γιο μου πάμε οικογενειακώς με άλλες δύο φιλικές οικογένειες για διακοπές.
Απόγευμα σ΄ένα ουζάδικο στην παραλία .Είμαστε οι τρεις φίλες, καθόμαστε και περιμένουμε τους άντρες που έχουν πάει για ψάρεμα.
Τον βλέπω, κάθεται σ΄ένα τραπεζάκι έχει ανοίξει ένα ταπεράκι και παραγγέλνει ένα ουζάκι.
Κορίτσια αυτόν τον είχα καθηγητή λέω.Ωχ και εγώ τον είχα καθηγητή λέει η άλλη.Βρε σεις έχετε δίκιο και γω τον είχα καθηγητή λέει και η τρίτη.Σημείωση και οι τρεις έχουμε πάει σε διαφορετικά γυμνάσια.Θα του μιλήσω λέω.Κύριε κύριε κύριε καθηγητά...με κοιτάζει...
Σας είχαμε καθηγητή του λέω.Μισό λεπτό να τελειώσω το φαγητό μου και έρχομαι.
Και ήρθε κάθισε δίπλα μας και του είπαμε και μας είπε:Τότε εκείνες τις χρονιές καθώς σας έκανα μάθημα το μάτι μου ήταν πάντα στην πόρτα.
Πάντα περίμενα τον ασφαλήτη μου,είχα προσωπικό ασφαλίτη που με ξετρύπωνε κάθε τόσο κάτι σαν τον Ιαβέρη..........................
Τώρα μεγάλωσα πια δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα.Όμως έχω βρει τρόπο.Η σύνταξη είναι πενιχρή έτσι αγοράζω έναν Ριζοσπάστη κάθε μέρα και αφού τον διαβάσω χωρίζω τις σελίδες του και τις δίνω αυτήν που αναφέρεται στα εργατικά,σ΄΄εναν οικοδόμο αυτή που αναφέρεται στην ακρίβεια στις τιμές των προϊόντων που διαρκώς ανεβαίνουν την δίνω στην κυρία Τασία την σελίδα με τα αθλητικά στα παιδιά του κάτω ορόφου την καλλιτεχνική σελίδα σε μια κοπελιά που πάει στην σχολή καλών τεχνών.Έτσι μπορώ να συμβάλω εγώ πλέον και πιστεύω ότι μόνον με την γνώση μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει την τάξη του και να καταλάβει με ποιους πρέπει να πάει και ποιους να αφήσει.
Ήμασταν οι δύο από τις τρεις μέλη του κόμματος.Ακόμη ντρέπομαι για ό,τι του στήσαμε του ανθρώπο
ΒΒ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαντα πυγκωνω με τους ΗΡΩΕΣ της καθημερινης εργασιας και παλης...Εκεινους που ποτες δεν ελαμψαν...Γιατι ποτες δεν νομισαν πως κατι εκαναν που να πρεπει να λαμψει...
Τυχαια...Μετα απο χρονια...Ισως να γινει γνωστο κατι, απο σποντα...
[ποιμα Ο ΜΑΤΡΟΖΟΣ...]Δωρο του δασκαλου μου...
Πατα τη λεξη και διαβασε το...Το ελεγα [θεατρικη απαγγελια] σε καθε εθνικη γιορτη...
Πω πω.... Η ιστορία σου με γέμισε θύμισες... Μου έσκισες την ψυχή όπως ο χαρισματικός σου δάσκαλος την σελίδα της Οδύσσειας...
ΑπάντησηΔιαγραφή