Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ...ΥΠΑΡΧΕΙ;;;..ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ...

Η ΜΕΓΚ Ειναι η φταιχτρα...Αυτη, με τα παλαπονακια της, με πηρε και με ταξιδεψε...
Μα ποσο τυχερος μπορει, αληθεια να ειναι ο ανθρωπος...Ποσο μπορει να ευνοηθει απο το Συμπαν;;; Κι ομως...Εγω ευτυχησα...Τοσο τυχερος να ειμαι...Ωστε και στον παραδεισο να παω..
Ζωντανος...
Ως τα δυο στρεμματα ηταν το χωραφι...Στο τελος ενος...αδιεξοδου αγροτικου δρομου...
Γυρισμενο,στις τρεις πλευρες του, με πετρινο τοιχο, ως ενα μετρο υψος..Στην τεταρτη πλευρα,
Τη φατσα..Ητονε το εμπας...Η εισοδος...Μια μεγαλη ξυλινη πορτα, τριφυλλη, που ανοιγε ολη
η και καθε φυλλο ξεχωριστα...Η αριστερη πορτα, ητανε και η εισοδος...Εκει εγραψε ο μηλαδερφος μου με καφτο σιδερο, το ονομα της γιαγιας...Εκει ειχε και το πριονοχαραγμα, για
τα γραμματα...Πισω απο την πορτα...Ειχε καρφωσει ο θειος μας ο Νικος, ενα κουτι ξυλινο, για να πεφτουν μεσα, απο το χαραγμα τα γραμματα...Αυτο το κουτι, ιδιαιτερα το αγαπουσε η γιαγια,
Γιατι το εφτιασε ο Νικος της...Ο Γιος της, οπου χαθηκε [πεθανε δεν ελεγε για κανεναν η γιαγια]
απο αρρωστια που επαθε απο το Νικελιο...Γιατι ο Νικος, εφτιανε καρροτσακια για τα μωρα...
Εκεινα τα μαυρα με τις μεγαλες ροδες...Πριν τον πολεμο...
Μπαινοντας μεσα...Ριζα στον τοιχο, αραδιασμενα, ως και δεκα βαρελια Γερμανικα...
Γαλβανισμενα...Για το νερο της λατρας, και για το ποτισμα...Αυτο το εφερνε ο νερουλας, με το βυτιο..
Πισω απο τα βαρελια..Αρχιζε ενα δρομαλακι, γυριστο...Σα σαλιγκαρος...Γυρω Γυρω πηγαινε, και στον ιδιο τοπο εφτανε...Με πετρα φτιαμενος κι αυτος, και χωμα πατημενο καλα...
Στο κεντρο του δρομακου,ητανε το σημα του χτηματος...ΤΟ ΠΕΥΚΟ...
Σ αυτο το δεντρο, που ητανε αρκετα μεγαλο, ωστε για να το γυρισουμε αγκαλια, επρεπε να μαζευτουμε τρια ξαδερφια...
Σ αυτο το δεντρο λοιπον...Ε...Θα μπορουσα και ολη τη ζωη μου να περασω...
Και δυο ζωες...Και δεκα...Και εικοσι ζωες...
Τι να ξαπλωνω τ ανασκελα στον ισκιο του, και στην αγκαλια απο τα πουσια του, και να κοροιδευω τον Ηλιο που ξεπροβαλε μεσα απ τα κλαδια...
Τι να απλωνω τα παιχνιδια μου και να γινεται...Πολη ολοκληρη το δεντρο...
Τι να ανεβαινω στα κλαδια, και να φανταζομαι , πως ταξιδευω καπετανιος σε θαλασσες μακρυνες με τερατα και πειρατες...
Τι να πλησιαζω στον κορμο και ωρες...Ωρες πολλες να ακολουθω το δακρυ του, τα μερμηγκια και τα ζουζουνια που ζουσαν χιλιαδες πανω του...
Ητανε ο πρωτος φιλος μου ο πευκος...Ο αδερφος μου...Ο πιο πιστος συντροφος στο παιχνιδι...
Ακομα και ποιματα εγραψα...Και τραγουδια ερωτικα ελεγα, αργοτερα...Οταν του μιλαγα για τις αγαπες μου τις πρωτες...
Φιλε μου Πευκο...Ακομα και τωρα...Που τα γραφω αυτα...Η μυρωδια σου πλημμυριζει τα ρουθουνια μου...
Ποσες φορες, δεν εκοιμηθηκα στη ριζα σου...Τα Καλοκαιρινα τα βραδυα...
Ποσες φορες, δεν εκοιταγαμε μαζι την πανσεληνο τον Αυγουστο...
Ξερεις τι θυμηθηκα τωρα δα Πευκο;;;
Τον μουντο τον ηχο απο την παλια λαμπρεττα του αδερφου μου...
Και μετα τον ηχο απ το μανταλο της ξυλινης της πορτας...
Και μετα ο αδερφος μου, ερχοταν και καθοτανε..Διπλα μου...Καθως κοιμωμουνα στη ριζα...
Καπνιζε ενα τσιγαρο..η δυο...Μυριζα τον καπνο...
Μετα εβγαζε τη φυσαρμονικα και επαιζε γλυκο νανουρισμα...
Μετα...Μ επαιρνε στην αγκαλια του...Μ εβαζε στο κρεββατι μου απαλα...
Με σκεπαζε με τη βιλεντζα...
Και περναγε τα δαχτυλα του μεσα απ τα μαλλια μου...
Θυμαμαι τη μυρωδια, απο το σαπουνι που πλυνοτανε...
Θυμαμαι το σταυρουδακι του, που ακουμπουσε κρυο, κρυο στη μυτη μου, βγαινοντας απο το ανοιχτο πουκαμισο...
Θυμαμαι και τα δαχτυλα του στα μαλλια μου...Σαν να ειναι τωρα δα...
Για κοιτα να δεις...
Παιχνιδια που παιζει η μνημη...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

19 σχόλια:

  1. α ρε φίλε σε συνεχίζει το ποιητικό.. :):)
    αχ.. κάτι τέτοια φοβάμαι ότι θα μου πάρει το αλτσχάιμερ.. δε βαριέσαι.. σα θάνατος είναι κι αυτό τι λίγο πριν τι λίγο μετά.. :):)
    καλή συνέχεια και καλή νύχτα :):)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. α.. και σε συνέχεια του προηγούμενου.. τι σε νοιάζει αν οι μακάκες το παραδεχτούν;.. :):)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Kουλπα...
    Κι εγω γαμω τ αυτια μου...Τον ιδιο φοβο εχω...
    Νομιζω ομως οτι χτυπαει κυρια τις προσφατες αναμνησεις και μετα...τις παλιες...
    Δεν φοβαμαι ομως, γιατι υπαρχουν περισσοτερες
    πιθανοτητες να παμε απο...τροχαιο...
    Κυττα τωρα τι με βαζεις να σκεφτω...
    Οχι κυττα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΚΟΥΛΠΑ...Για τη...συνεχεια απο το προηγουμενο...
    Εχω διαβασει, οτι αμα παραδεχτεις το λαθος σου...Εχεις κανει τα μισα βηματα για να το διορθωσεις...
    Ως και να χει, δεν θα επιρρεαζουν κι αλλους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αν είναι να διαβάζω τέτοιους "παραδείσους" επί γης να φταίω πιο συχνά και ξέρεις και κάτι άλλο; μαζί σου θυμήθηκα κι εγώ ένα περιβόλι ... εμένα ... τον ταρζάν μου (το σκύλο μου καλέ) και ... τα τρεχαλητά μας ανάμεσα στα δέντρα ... και μια φορά που είχε έρθει μαζί μου η καλύτερή μου φίλη φοβήθηκε από τον ταρζάν μου και ο πατέρας μου τον χτύπησε για να ησυχάσει η φιλενάδα μου κι εγώ μετά την ... ξεμάλιασα κλαίγοντας που μου χτύπησαν τον πιο καλό μου φίλο, το σκυλί μου.

    περιμένω τη συνέχεια
    σε φιλώ Μαχαίρη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Mαστορα καλημερα, παντως τον δικο σου παραδεισο, οχι μονο τον εχεις βρει, τον εχεις ζησει.

    Και οπως ελεγαν καποιοι σοφοι, εδω ειναι ο παραδεισος και η κολαση εδω.

    Δεν σου το ''χαλαω'', αλλα τωρα ζουμε ''στιγμες''........., αστο, σαν να συνηλθα που μυρισα τον πευκο σου και κοιταξα την θαλασσα μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ωχ.. εμένα τα καινούρια μου φέυγουν πρώτα.. λές εκτώς που μου την χτύπησε το αλτσχάιμερ την πόρτα.. να ξεχάστηκα και να του άνοιξα; :):)
    πάντως ήταν ένας από τους λόγους που άρχισα να γράφω.. για να έχω να διαβάζω όταν ξεχάσω.. :):)

    μπα μωρέ.. σα μικρόβιο είναι.. ή την έχεις την ευαισθησία ή έχεις ανοσία.. δεν νομίζω ότι επιρεαζόμαστε.. μέχρι μια ηλικία διαμορφώνεται ο χαρακτήρας.. :):)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. xaxa έλα μωρέ.. από κάτι θα πάμε.. δεν είμαστε αιώνιοι.. τώρα το τροχαίο το πρωτιμώ από το να πιάσω ένα κρεβάτι για μιά 10ετία.. ωχ.. το χειροτέρεψα το πράγμα.. :):)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλώς σε βρίσκω κι εγώ φίλε μου!

    Οι περιγραφές σου, πράγματι, ανασύρουν ολοζώντανες εικόνες απο τις αποθήκες της μνήμης!.. Οι λέξεις σου διακόπτες που ενεργοποιούν αυτή τη διαδικασία, παρασέρνοντας κι εμάς να βαδίσουμε ο καθένας στο δικό του μονοπάτι των αναμνήσεων, σαν μιά επιστροφή στο...παρόν, και επιστρέφοντας να νοιώσει πλουσιότερος συναισθηματικά...

    Οι εντυπώσεις μου με την πρώτη αυτή επίσκεψη οι καλύτερες!
    Θα χαίρομαι να σε διαβάζω!
    Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλότυχοι οι Ανθρωποι, που γεννήθηκαν και
    μεγάλωσαν, κοντά σε δέντρα.
    Να σκεφτούμε πόσα παιδιά γεννιούντε και μεγαλώνουν, ανάμεσα στο τσιμέντο.
    Γιατί αλτσχάιμερ, και τροχαία μιλάτε τώρα?
    Σε καλό σας. Να φάτε τη γλώσσα σας.
    Να στεναχωριώμαστε προκαταβολικά,δηλαδή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. MEG
    Eλα ντε...Αυτο ειναι...Εγω αυτο πιστευω...Πολυ λιγα πραγματα θελει ο καθ ενας μας για να ειναι
    ευτυχης...Και αυτα, μας δινονται τσαμπα...Τι ειναι;;; Μια καλη παρεα στη φυση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΔΗΜΗΤΡΗ ...Ειδες...Που σου λεω...
    Εμας γι αυτο δεν μπορουνε να μας βαλουνε κατω..
    Γιατι καταλαβαινουμε το απλο νοημα της ζωης...
    Και αυτο δεν ειναι...Ουτε η καταναλωση...Ουτε η ιδιοκτησια...
    Εμας για να μας βαλουνε κατω...Πρεπει να μας κοψουνε τα ποδια...Αυτο θελουνε...Τωρα προσπαθουνε με το ψυχολογικο...Αν δεν πετυχει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Βρε ΚΟΥΛΠΑ....Αμαν ρε...Η μανα μου, ξερεις τι ελεγε;;;
    Μη στεναχωριεσαι, για πραγματα που ΔΕΝ μπορεις να αλλαξεις...
    Αλλα...
    Μη στενοχωριεσαι, ουτε για κεινα...Που μπορεις να τα αλλαξεις...Τραβα και αλλαξε τα...
    Τωρα...Αυτο το Αμερικανικο κισμετ...Οτι περαν μιας ηλικιας, δεν αλλαζει ο ανθρωπος...Για μας
    ακουγεται σαν...απειλη...Δεν το πιστευω...
    Σ ολη του τη ζωη...Ο ανθρωπος επιρρεαζεται.Σε μικρο η μεγαλυτερο βαθμο,αλλαζει...Αναλογα με την αξια που εχει για το μαθητη...Ο δασκαλος...
    Αυτη ειναι η γνωμη μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. THE WACHER
    Καλως ηρθες φιλε μου...Ολη η χαρα ειναι δικη μου...Ευχαριστω, για τα καλα σου λογια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. FREZIA
    Στον ΚΟΥΛΠΑ να τα λες...Αυτος αρχισε...[χαχα]
    Εμενα ΦΡΕΖΙΑ με πηρανε απο το χτημα και με πηγανε στο μπετο...Αλλα...Δραπετευα...Καλοκαιρια, Χριστουγεννα, Πασχα, Διημερα...Ο Μαχαιρης την"εκανε" για το κτημα της γιαγιας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. xaxa μα εγώ ζω με αυτό που έλεγε η μάνα σου.. και το λέω κι εγώ σιχνά στους άλλους.. :):)
    δε μιλώ για κισμέτ.. λέω ότι οι πρώτες εμπηρίες είναι καθοριστικές.. και διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο επιρεάζεσαι από τις κατοπινές.. και το λέω μόνο για να μην στεναχωριέσαι.. για τις διαβαθμίσεις της μακακίας και τις αλληλεπιδράσεις.. εγώ είπαμε δε στεναχωριέμαι.. :):)
    την καληνύχτα μου :):)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Υπάρχει, Μαχαίρη μου!
    Μοιάζει με τραγούδι απ' τη φυσαρμόνικα... μελωδία που την ακούει πρώτα η καρδιά, η ψυχή...
    Μοιάζει -ή είναι- εκείνος ο πεύκος σου...
    "Παιδί της πόλης" (τούτο 'δω, ούτε γιαπί ακόμα), "πάμε στο οικόπεδο", λέγανε οι γονείς μου... Εκείνοι πότιζαν τα οπωροφόρα που 'χαν φυτέψει, εγώ παραπέρα, κάτω από ένα πεύκο -μικρό, λιγνό τότε- να στρώνω κι εγώ τα παιχνίδια μου (που τα κουβαλούσα μαζί) ή, να χαζεύω τα μυρμηγκάκια... να βλέπω το ρετσίνι να δακρύζει... να το πιάνω να το μυρίζω και να μην ξεκολλάω μετά... αλλά να μην ξεκολλάει από πάνω μου κι η μυρωδιά του, ανακατεμένη μ'εκείνη την άλλη, του πευκίσιου κορμού...
    Όρκο έδινα τότε πως, κάποια μέρα εκεί θα 'ταν το σπίτι μου.
    Εδώ είναι τώρα...
    Κι όταν δουλεύω και θέλω να ξεκουράσω τη ματιά μου, βλέπω το πεύκο "μου" ψηλό και καλοκαμωμένο, έξω απ' το παράθυρο...

    Να 'σαι καλά, φίλε μου, που μας ταξίδεψες στο χρόνο, στην ομορφιά, στην αγνότητα...
    Να 'σαι καλά που μου θύμισες κι εμένα τον δικό μου παράδεισο...

    Περιμένω/ουμε τη συνέχεια του ταξιδιού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. ΚΟΥΛΠΑ
    Αμα δεν συμφωνουσαμε στο τελος...Κατι θα μου πηγαινε στραβα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Λοιπον ΝΤΡΟΥ...
    Αφου το εχεις ζησει αυτο...
    Ξερεις που ειναι...
    Ολα τα λεφτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή